Categorie: BLOG

De datewereld. Een heel bijzondere wereld en commercieel gezien: big business!! Er zijn heel wat datingsites te vinden op het wereldwijde web. En ook in Nederland zijn er méér dan heel veel singles die zichzelf in de etalage zetten. Althans, zo voelde het voor mij op een gegeven moment. Ik heb zelf ook een paar maanden op zo’n site gestaan. Met een “foto op verzoek”. Want om nou helemaal in het openbaar te verschijnen als gelukkige single die wel “de bekende arm” mist, dat ging me toch echt te ver. Daarentegen bekeek ik zelf wel voornamelijk de mannen mèt foto, moet ik bekennen. “Ja joh?? Het gaat toch om de binnenkant Inge”?!? Duhhh. Dat snap ik. Maar toch wil ik ook met plezier naar de buitenkant kunnen kijken. Eerlijk is eerlijk.

Ik zocht een website uit, waarvoor je moest betalen om er te mogen prijken. M’n gedachte erachter was dat er dan weinig kaf en veel koren te bekennen zou zijn. Ik moet zeggen dat 4 van de 5 dates, met wie ik na een tijdje mailen en/of bellen afsprak, zeker tot de categorie koren behoorden. Op een datingsite kun je je eigen profiel invullen en ook je “wensenlijstje”. In het begin was ik zó kritisch, dat er geen enkele “match” rolde uit de toch wel héél veel mannen die ingeschreven stonden. Eeeuhhh, van de Ven, iets minder hoge eisen stellen dus, skip dat ontbijt op bed dan maar!

Date 1 heb ik eerder beschreven, zie een van mijn eerste blogjes.

Nummer 2 was – achteraf gezien dan – echt hilarisch. Met deze Gooise man (ik dacht van, ach……waarom ook niet) sprak ik af na een paar gezellige mailtjes en 2 telefoontjes. Mijn lessen geleerd van de eerste date, wilde ik alleen even koffie drinken. Ik was enigszins verwonderd dat de meneer wilde afspreken in De Witte Bergen. Dat is een van der Valk dat ik 1-op-1 associeer met werk. Na 2 x gevraagd te hebben of hij echt die plek bedoelde, begreep ik dat het daadwerkelijk zijn oprechte voorstel was. “Stel je open op van de Ven”….. dus ik ging er met een positieve insteek heen.

Toen ik iets te vroeg arriveerde, wilde ik eerst naar het toilet, een etage lager gelegen dan de entree. Nauwelijks 2 treden afgedaald, werd ik ingehaald door de meneer. “Héhé, niet meteen weer weglopen!!”. Achteraf denk ik dat deze man traumatische dates heeft gehad en bang was dat ik ook spontaan weg zou rennen toen ik hem zag. Ik moet eerlijk bekennen…… de foto die in zijn profiel stond, kwam niet héél erg overeen met de man die voor me stond.
In het half uurtje dat ik uit goed fatsoen met hem heb zitten koffie drinken, bleek dat de dater een enorme bindingsdrang had en naarstig op zoek was naar een nieuwe liefde. Ik werd er spontaan allergisch van. Ik heb direct toen de koffie arriveerde, eerlijk gezegd dat ik niet een goede “match” verwachtte met hem. De doorvraagsessie vol met overtuigingen van de Gooise meneer, waarom we ècht wel het ideale stel zouden vormen, heb ik na 5 minuten beleefd doch duidelijk afgekapt. Gierend van het lachen reed ik vervolgens naar huis. Op mijn leeftijd werd mijn mensenkennis toch nog behoorlijk uitgebreid door deze afspraakjes.

Er volgden nog een aantal dates. Dat waren gezellige momenten maar kregen geen vervolg.

Date 5 was een erg leuke man. Voldeed aan 99% van mijn wensen en we hadden een onwijs leuke avond in Utrecht.
Eerst wat gedronken in een cafeetje, daarna heerlijk gegeten in een leuk restaurantje. Veel gelachen, we ontdekten veel overeenkomsten, er waren veel privé en zakelijke onderwerpen waar we het over konden hebben en de tijd vloog om. Het spannendste moment is het moment waarop je afscheid neemt. Wat zeg je zelf, wat gaat die ander zeggen? Wil hij een 2e date of niet? Ik zou gezworen hebben dat ook hij een vervolgafspraak wilde. Wat zegt echter de man in kwestie na afloop van die oergezellige avond? “Ik laat het hier graag bij, ik heb geen klik met je”. Huh?!? In verwarring reed ik naar huis. Ik snapte er echt hélemaal niks van. Hoezo ”ik heb geen klik met je”? We hebben van 17:30 uur tot middernacht aan één stuk zitten kletsen en lachen! Hoe moet een eerste date dan wél verlopen om het gevoel van een “klik” te hebben??

Tegelijkertijd met die “klik” vertrok ook mijn geloof in de wereld van digitale dates met de noorderzon. Dit past niet bij mij. Dat het wèl kan werken, bewijzen 2 dames en een vriend in mijn vriendinnenkring. Helemaal happy met hun kanjer die ooit hun date was.

Dat waren dus mijn date-ervaringen en die ervaringen dateren alweer van een hele poos terug. Nadat ik eerst een tijdje ernstig aan mezelf heb getwijfeld en me serieus afvroeg wat ik in godsnaam allemaal fout deed (laat mij ook even in een slachtoffer-rol duiken…) heb ik de conclusie getrokken dat ik over mijn alleenstaandenbestaan niks te klagen heb. Ik heb enige rust in mijn lijf gekregen (niet te verwarren met rust in mijn leven) en ik geniet erg van de dingen die ik doe. Mijn wensenlijstje heb ik een hele tijd geleden met een heliumballon de lucht in gestuurd. Voor de eerlijke vinder met de èchte klik. En……??

Sinds november 2009 is er een nieuwe liefde in mijn leven. Hij is lief, daadkrachtig en stoer. Helemaal mijn type. Lekker groot ook. Ik heb er lang naar gezocht en uiteindelijk in het buitenland gevonden. Het kan raar lopen. Mijn nieuwe liefde deelt menig uur met mij. Als ik met hem samen ben, luisteren we meestal naar muziek. Dat ontspant me. Hij houdt van snelle acties. Hij houdt van afwisseling. Van een leven zonder sleur. Dat delen we, dat gevoel. Ik ben trots op hem. We gaan er veel op uit samen. Maken leuke reizen en tripjes. We hebben het fijn samen. Hij geeft een extra dimensie aan mijn leven!

Maar soms gaat hij geheel zijn eigen gang. Helemaal onafhankelijk van mij doet-ie op zo’n moment alleen wat hij zelf wil. Zonder overleg vooraf. En daar hou ik eigenlijk niet zo van. Ik word er eerlijk gezegd nogal chagrijnig van. Wat heb ik aan een stoer ding terwijl hij zijn eigen gang gaat en niet naar mij luistert? Daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Op zo’n moment schakel ik direct hulp in want dan komen we er samen niet uit. Helaas gebeurt dat vaker dan ik zou willen. Op die dagen ruil ik hem het liefst in. Want laten we wel wezen….. er moet in ons leven wel gebeuren wat ìk wil. Allemaal leuk en aardig, dat stoere en onafhankelijke, maar alleen als het mij uitkomt. Ik wil wel de regie hebben. Ik ben tenslotte de controlefreak!

Dodge is zijn naam. Ik noem hem meestal liefkozend “mijn tank”. Meestal luistert hij wel. En soms doet hij een rijdende kerstboom na. Allemaal lampjes!! Ik heb er al heel wat zien knipperen en flikkeren, waarna ik vervolgens langs de kant van de weg ga staan. Dan doet de tank niks meer. Da’s toch wel onhandig. Ik heb er een innig contact door opgebouwd met een heel aardige man van de Dodge-garage. Eigenlijk is het een Mercedes-garage, waar men ook af en toe een eigenzinnige Dodge onder handen neemt. Want heel veel van die stoere tanks rijden er niet rond. Of staan er niet stil. Chrysler, de fabrikant van de tank, heeft een tijdje stil gelegen door de crisis. En daarna lag de logistieke stroom met onderdelen stil. Het heeft echt wel voordelen, zo’n Mercedes-garage. De cappuccino is er lekker. De meneer die mij inmiddels van naam kent en mijn kenteken al ingetikt heeft voordat ik heb verteld wat het nieuwste euvel is, is heel erg vriendelijk. En het allerleukste is wel, dat na elke reparatie mijn auto van binnen en buiten weer spik en span is. Dat scheelt best wel wat kaartjes in de wasstraat. Gaaf toch eigenlijk wel?

Er leeft naast mijzelf, nog een ander miepje in de tank. Een bijzondere dame is zij wel. Gaat ook regelmatig haar eigen gang. Dan stuurt ze me de verkeerde kant op. Of zegt ze dat ze niet meer weet waar “thuis” is. Ze houdt me regelmatig voor de gek want dan telt ze qua tijd achteruit in plaats van vooruit. Serieus, dan kom ik eerder aan dan dat ik vertrokken ben!! Doe me dat maar eens na! Ik moet steeds scherp zijn bij Miep. Regelmatig gaat ze op tilt. Dan krijg ik zwart beeld. Dat gebeurt op heel specifieke momenten. Nooit op een bekende weg. En gek genoeg wel consequent op de ring van Parijs, als ik daar rij. Niet dat ik daar dagelijks rij, maar die paar keer per jaar dàt ik er kom, kan ik best wel wat begeleiding gebruiken. Maar rijden op de ring van Parijs, daar houdt Miep niet van. Deze Miep ook niet. Dus zitten er steevast 2 Miepen in een tank stevig te balen. De ene op zwart beeld en de ander zwart voor haar ogen van irritatie. De combinatie van Miepje-navigatie in mijn tank maakt dat mijn leven tegenwoordig nog dynamischer is dan dat het voorheen al was.

Zo af en toe krijg ik een berichtje van de tank. Aangezien hij uit het buitenland komt, zijn zijn korte en krachtige berichtjes in het Engels. Ik moet dan maar snappen wat hij wil. “Door” – “ice” – “gas” – “fluid”. Meer tekst komt er meestal niet uit. “Contactgestoord” is mijn conclusie. Maar sinds gisteren spreekt hij tegen me met 2 woorden. “Change oil”. Ik voer natuurlijk braaf zijn opdrachten uit. Met veel geduld wacht ik zijn volgende bevel af. “Change car”??

Vorig jaar zomer ging ik een weekje – alleen – naar Barcelona. Dat vond iedereen normaal tot stoer (dat laatste verbaasde me wel want er is namelijk niks stoers aan om alleen op vakantie te gaan).

In september ging ik met een goede vriendin naar Londen. Dat vond iedereen leuk, waarbij de aanname werd gedaan dat we als 2 vrouwen vast hele dagen zouden gaan shoppen.

In oktober ging ik met een vriend naar Rome. Dat vond iedereen helemaal gezellig. Blijkbaar is de algemene gedachte dat je met een homofiele vriend continu in een deuk ligt, want wat werd er gezegd in 9 van de 10 reacties? “Oh leuk, joh, met homo’s kun je zó lachen….”. Nou kan ik met deze vriend inderdaad ontzettend lachen, maar dat ligt volgens mij niet aan zijn seksuele voorkeur. En geloof me, we hebben inderdaad gelachen om de stereotype reacties op onze trip.

In april ga ik met mijn neef/petekind van 22 naar Londen; naar een popconcert. Dat vindt mijn omgeving aandoenlijk (“wat leuk dat je dat doet”) en iedereen weet zeker dat mijn neef dat helemaal gááf gaat vinden. (Ik weet het nog niet zo zeker….. neef heeft namelijk helemaal niks van zich laten horen toen hij mijn mail met tickets, hotelnaam en concertkaarten kreeg. Hij hoeft van mij echt niet op z’n knieën omdat hij de hele trip van me cadeau krijgt. Maar ben ik nou heel erg ouderwets als ik een ietsiepietsie enthousiasme verwacht?)

Een paar weken geleden ging ik met een goede vriend naar Barcelona. Dat vond men over het algemeen nogal vreemd. Als single vrouw bevriend zijn met een getrouwde man en dan ook nog samen een paar dagen naar een stad? Menig wenkbrauw werd gefronst en menig toetsvraag werd gesteld. Een enkele keer was de reactie ronduit plat en kwetsend.
Ik moet erg wennen aan deze reacties. Raak er soms ook wel geïrriteerd door. En heb op z’n minst geen zin meer om me steeds te moeten verantwoorden. Het lijkt erop dat een vriendschap tussen man en vrouw (en al helemáál de vriendschap tussen een single vrouw en een getrouwde man) vèr buiten de algemeen geaccepteerde normen valt.

Gelukkig heb ik naast een aantal lieve vriendinnen, ook een paar hele lieve vrienden. En gelukkig hebben die lieve vrienden hele lieve vrouwen. Die het wèl oké en niet raar vinden dat ik met hun man af en toe ga borrelen, uit eten of een paar dagen ga fotograferen. Ik koester die vriendschappen. En negeer voortaan de gefronste wenkbrauwen. Later is tenslotte al lang begonnen.

Een aantal vriendinnen gingen me voor. Nieuwsgierigheid is mij niet vreemd. Die combinatie maakte dat ik ging gluren op een datingsite. Wauw. Een etalage vol met mannen! Er ging een nieuwe wereld voor me open. En omdat van afwachten niemand rijk geworden is (een uitspraak die ik gejat heb van een collega van me) reageerde ik het afgelopen jaar af en toe op een profiel waarvan ik dacht dat de man erachter niet meteen gillend gek weg zou rennen als hij mij leerde kennen. Ondertussen heb ik een aantal van die mannen ontmoet. Stoer hè? Vind ik zelf eigenlijk ook wel.

De eerste keer dat ik naar de afgesproken (“neutrale”…… het lijkt wel of je op oorlogspad gaat) plek reed was ik stiknerveus en vroeg ik mezelf serieus af waarom ik zo nodig impulsief en proactief moest zijn. Naïef als ik toen nog was, ging ik ervan uit dat de man in kwestie minstens net zo leuk zou zijn als de mails die hij vooraf stuurde. Dat pakte iets anders uit. Toegegeven, de cd die hij als cadeautje mee nam, was goed gekozen. Nog vóór het voorgerecht echter zat de man gruwelijk in mijn allergie door uit te spreken dat ik misschien wat minder zou moeten gaan werken.
Dom dom dom…. les 1 in de datewereld: nóóit gaan uit eten bij een 1e afspraak, en als je dan toch zo nodig wil, beperk je dan tot één gerecht. Drie gangen kunnen zó tergend lang duren!! M’n maaltijd werd doorspekt met goedbedoelde zorgzame adviezen die linea recta in mijn verkeerde keelgat schoten.

Les 2: schakel een vriend of vriendin in naar wie je ongemerkt kunt sms-en. Zodat je redelijk snel maar toch nog geloofwaardig (en anders maar niet geloofwaardig) gebeld kunt worden met het bericht dat je moeder die bij je in huis woont, spontaan onwel is geworden. Of dat je kind (die je toevallig vergeten was te vermelden op de site) weigert te slapen bij de oppas. Alle kans dat de man alsnog gewenst gillend gek weg rent. En jijzelf weer opgelucht ademt haalt. Ik heb het afgelopen jaar een aantal dates gehad. Die waren leuk en ik heb ervan geleerd. Ik beloof je nog een keer een blog te besteden aan mijn date-ervaringen. Mijn conclusie? Internetdaten is het niet echt voor mij. Ondertussen heb ik ook enorm vrede met mijn huidige alleenstaandenbestaan. Maar ik moet toegeven dat ik na zo’n date vaak vreselijk gelachen heb achteraf. En ook soms stevig gebaald.

Een aantal jaren heb ik het gedaan. Een keer of vier per jaar tikte ik over mijn belevenissen en mailde dat naar een flink aantal oud-collega’s, kennissen en beperkt aantal vrienden. Omdat ik dacht dat ze dat leuk vonden. Na 3 jaar was ik ervan overtuigd dat mijn belevenissen alleen nog maar aandacht trokken van de delete-knop. En dat de ontvangers van mijn zogenaamde memo me eigenlijk wel heel erg sneu vonden. Zo’n zielige single – want het laatste verhaaltje dateert uit de tijd dat wederom bewezen werd dat samenwonen geen kernkwaliteit van me is – die zichzelf verveelt en daarmee ook anderen. Die niemand heeft om tegen aan te kleppen maar waarschijnlijk wel een coach die veel geld vangt voor het advies om vooral veel van je af te schrijven. Ik kan je geruststellen. Geen coach. Geen seconde verveling.

De afgelopen maanden werd me gek genoeg – na 1,5 jaar stilte – herhaaldelijk de vraag gesteld wanneer ik weer eens zou gaan tikken. Dat veroorzaakte bij mij wel wat Alice-momentjes. Hoogst verbaasd en verrast was ik dat blijkbaar mijn belevenissen niet door iederéén direct gewist werden in het verleden. Een enkeling wist zelfs een deel van mijn tekst te reproduceren. (Je kent me, ik wil wel bewijs!). Dus zie hier het resultaat van mijn toenemende zelfvertrouwen dat lichtelijk doorgeslagen is naar arrogantie. Opnieuw ga ik je vermoeien met verhaaltjes. Ik ben als het ware ingeblogt. En jij ook, als je dat tenminste wil. Want het voordeel is dat je de link die ik je regelmatig ga sturen, niet hoeft aan te klikken. Structureel niet, of af en toe niet of nooit niet. Jouw keuze.

Ik heb nog geen idee waarmee ik je ga vermoeien. Ik heb tekst in mijn hoofd voor meters blog per dag. Maar dat ga ik je niet aandoen. Ik ga een voorkeuze maken. Waar heb ik dat meer gehoord? En ik ga voor bijzonder eenvoudig. Ook die tekst komt me bekend voor. Mocht je denken personen of situaties in mijn blogs te herkennen, dan klopt je vermoeden. Want ik ga niet geheimzinnig doen of personages verzinnen. Mocht je zelf niet beschreven willen worden, dan lees ik dat wel. Misschien wel te laat.