Auteur: Inge

Geplaatst op

Echt werken

Elk jaar organiseren we bij de tompoucenclub een winkelwedstrijd. Een wedstrijd die zo’n 10 maanden per jaar duurt, voor alle winkels in 4 van de 5 landen waar we vertegenwoordigd zijn. Vanuit mijn afdeling wordt de wedstrijd georganiseerd onder bezielende leiding van projectmanager Tanja. Daar komt nogal wat bij kijken, want naast jureringsrondes door regiomanagers, directie en MT-leden, worden er ook kortdurende opdrachten gehouden waarbij voor de winkels leuke reisjes, uitjes en cadeaus te winnen zijn. De 75 genomineerde winkels mogen naar een knalfeest en uiteindelijk blijven er 5 winnende winkels over. Die toppers mogen met alle medewerkers een weekend naar Disneyland Parijs. Een geweldig leuke trip voor de winnaars; hard werken en weinig slapen voor de begeleiders die vanuit m’n afdeling meegaan.

De grootste Nederlands eigen vestiging die naar Disneyland gaat, wordt op zaterdag “overgenomen” door directie en MT. Dit jaar is dat de winkel in Maastricht. Eén dag per jaar ervaart iedereen wat “we” vanuit het hoofdkantoor winkels aandoen. Want we denken wel dat we faciliteren, dat doen we ook, maar tegelijkertijd maken we het winkels af en toe en soms vaak ontzettend lastig. Eén foutje door één collega in het hoofdkantoor, betekent in 550 winkels een probleem. En dat voel je niet als je achter je bureau in dat prachtige hoofdkantoor zit. Dat voel je pas als je met je poten in de modder staat.

Gisteren was het zover. Met nogal wat sleurwerk zijn alle collega’s er van doordrongen dat je niet zomaar even “winkeltje speelt”. Dat je daar echt wel voor moet oefenen. Want die oven in de horeca, de ijsmachine, de kluis, het koffiezetapparaat, de kassa, het gordijnmaaksysteem, de klantenservicekassa, het fotoprintapparaat en al die andere ingewikkelde apparaten doen het niet vanzelf……..help!!!
Op vrijdagavond zwaaien we de medewerkers uit en worden de laatste voorbereidingen getroffen. Zaterdagochtend: na een pijnlijk kort nachtje van maar liefst 2 uur slapen (mijn hersenen snappen zo’n eerste nacht in een vreemd bed niet dat je daar óók kan slapen) klinkt om 5:15 uur het snerpende geluid van m’n mobiel. Tijdens de wandeling van 10 minuten van hotel naar de winkel komen we veel nogal beschonken lieden tegen. Verder ligt de stad er bij in een soort van serene rust. In de winkel aangekomen begint direct de bedrijvigheid. De vrachtwagen met gebak staat voor de deur en daar achteraan toetert de chauffeur van de wagen met handel. En al die leuke spulletjes moeten gevuld worden, hetgeen beter te beschrijven is in een speur- en zoektocht naar de juiste plek waar het artikel moet liggen.

Het wordt een inspirerende, drukke, leerzame en vooral leuke dag. Met leuke momenten en uitspraken. Ik heb mazzel, want na jaren gewoond en gewerkt te hebben in vele delen van Limland, versta ik elk dialect. Ik zal je de detailbeschrijving van de dag besparen. Kassa draaien (ik geef toe….voor een dag) is onwijs inspirerend en ik heb alleen maar leuke klanten gesproken. Enkele quotes en anekdotes wil ik je niet onthouden…

“Zo’n planning, dat is toch alleen maar een suggestie?!? als reactie van een collega op de planning waarop iedereen ingedeeld staat. Het is uitermate lastig voor een manager om te moeten doen wat er op een planning staat als je die zelf niet gemaakt hebt…

“Juffrouw, hub geer auch drekbakken?” vraag van een klant naar een vuilnisemmer. Ik moet er erg aan wennen om met “juffrouw” aangesproken te worden. Typisch Limburgs.

Ach jòòòò, die Hollender sind hei hu”. Vertaling: “oh ja, die Hollanders zijn vandaag hier”. Voor een Maastrichtenaar is iedereen die ten noorden van de Limburgse grens woont, een “Hollander”. Gelukkig zijn ze verder niet chauvinistisch.

“Heeft u onze vaastwastabletten al eens geprobeerd, een heel pak voor slechts 2 euro”. We doen ons best om aan bijverkoop te doen bij de kassa. En de klanten doen hun best om een reden te bedenken om het artikel vooral niet te kopen. “Afwassen? Dat is iets voor mijn vrouw, dat kan ik niet”.

“Kunnen we een rondje red bull doen, ik trek het niet meer”. Collega die ook kort geslapen heeft.

“Kunnen we volgend jaar een winkel laten winnen die niet om 6:30 uur beleverd wordt?” Collega die 6:00 uur starten toch iets te vroeg vindt.

Aan het eind van de dag is de hele groep het er weer over eens. Volgend jaar weer! Want ondanks gepiep en gekreun is iedereen toch heel erg enthousiast over de dag. Zojuist krijg ik een sms uit Parijs. “Iedereen na 2 dagen Disney megatevreden in de bus, we zijn veilig op weg naar huis”. Kijk, en dáár doen we het nou voor!

Deze vaste klant was erg enthousiast over ons werk. Wij ook over haar maar iets minder over haar hond in onze horeca;-)
Geplaatst op

Rustig weekendje

Ik heb sterk de neiging om mijn redelijk beperkte vrije tijd geheel vol te plannen met leuke afspraken. Op dringend advies van een paar vrienden en gedwongen door een dreigend doch gruwelijk tekort aan energie, heb ik voor dit weekend alleen ter gelegenheid van de verjaardag van Juliana afgesproken om met vriendin en de kids naar de vrijmarkt te gaan. In een buurtje in Hilversum waar opvallend veel goodlooking vaders in foute oranje broeken rondlopen. Die ze – aldus vriendin – niet alleen op die bewuste verjaardag dragen. Voor de rest heb ik dit weekend heerlijk alle tijd voor mezelf. Jippie, goed bezig van de Ven, genieten!!

Ik begin mijn vrije tijd op vrijdagavond met een bezoek aan de blauwe vrienden. Ik kan dat te vaak te lang uitstellen en leef dan weken op beschuiten omdat ik geen zin heb om naar de super te gaan. Maar op een gegeven moment is mijn trek in ”lekker en gezond” toch groter dan mijn tegenzin om burgerlijk boodschappen te doen. Derhalve trotseer ik de drukte en blieb voor heel wat Efteling-punten aan lekker, gezond en niet-lekker maar toch gezonde kost een winkelwagen tjokvol. Voor de rest ziet mijn takenlijstje, onder het mom van “lekker geen afspraken dus alle tijd voor mezelf” er relaxt uit:

  • Een klusjesman zoeken op internet; de to-do-lijst met klussen waar je 2 rechterhanden en kluskundig inzicht voor nodig hebt, groeit gestaag. Gevuld met taakjes zoals een nieuwe douchestang ophangen, de gordijnrail die onlangs spontaan met 5 meter gordijnen naar beneden kwam, spontaan weer aan het plafond plakken, ontdekken waarom geen enkele halogeenlamp het in mijn keukenkastje langer dan 5 minuten uithoudt, een nieuw tuinhekje plaatsen…… en zo nog 8 van die handige Harry dingen. Er heeft zich inmiddels een digitale Harry van de klussendienst gemeld; nu eerst onderhandelen over het uurtarief. Onderhandelen is ook een taakje waar ik niet heel gedreven in ben.
  • Zonsondergang fotograferen. Mijn eerste poging om een romantische sunset te schieten vorig weekend vond ik zo leuk, dat ik deze zaterdagavond opnieuw doorbreng met koukleumen. Zittend op een betonnen steiger wacht ik een aantal uren tot de ploert eindelijk eens wil dalen en schiet ik meer dan 150 plaatjes. Waarvan later blijkt dat er 1 goede en 3 redelijke tussen zitten. Sjezus zeg, ga ik dit óóit leren??

  • De voorruit van mijn auto aan de binnenkant schoon maken. De wereld ziet er ineens minder beneveld uit.
  • Sowieso vrijdagmiddag mijn auto ophalen bij de garage…. Dodge was daar weer eens voor 2 dagen uit logeren. Airco, stuurhuis en verlichting zijn gemaakt. Voor de navigatie is een nieuw miepje besteld.
  • Cadeautje kopen voor de lieve dame die mij helpt mijn huis clean te houden. Normaliter geef ik iets leuks met Pasen, maar het was dit jaar ineens Pasen voordat ik het in de gaten had.
  • Kaartjes schrijven voor de verjaardagen van komende week (hèhè…. een keer niet vergeten..!)
  • Een foto-album voor mijn moeder in elkaar flansen op hema.nl. Leuk werk maar dat wordt dus vrijdagnachtwerk met uitloop naar de vroege zaterdagochtend. Ik wil het perse klaar hebben om het album op moederdag te kunnen geven. Ik háát dat commercieel gedoe met moederdag maar ik vermoed dat mijn moeder deze dag dit jaar voor het laatst bewust gaat meemaken, gezien het moordtempo waarop de dementie het van haar eigen-zijn overneemt. Mensonterend.
  • Sporten. Moet ik van mezelf. Believe me, het is uiterst confronterend dat ik bij het inloggen in de sportschool zie wanneer ik voor het laatst geweest ben. Ik ben hoofdsponsor van de school daar.
  • Op jacht naar een nieuwe douchestang. De oude breekt zichzelf stukje bij beetje af. Je haar wassen met een douchekop in je handen, is toch echt wel ongemakkelijk.
  • Gras maaien. Man man man, wat groeit dat matje snel, bizar gewoon. Het gras doet een groei-wedstrijd met het onkruid. Ze halen beiden het ene record na het andere.
  • Kantjes knippen. Anders ziet zo’n grasmat formaat postzegel er nog zo onaf uit. Joehoe wat ben ik blij met mijn elektrische kantjesknipper!
  • Grasmat verticuteren…. geloof me, dan is zo’n postzegel ineens bespottelijk groot! En waarom huur ik niet even zo’n elektrisch verticuteerding dat als een mes in een pakje boter door het mos glijdt??
  • Spul halen bij de Praxis om de mosmat er weer als grasmat uit te laten zien. Hetgeen volgens mij een meerjarendroom is. Meteen maar een tank onkruidverdelger meenemen; ik ben dat getrut tussen die tegels zó zat!
  • Moeders bellen en gerust stellen. Hetzelfde x 3 dit weekend.
  • Me laten voorlichten over koffiemachines. Als cappuccinoverslaafde heb ik mezelf beloofd dat ik m’n vakantiegeld dit jaar deels mag besteden aan een apparaat waar – hoop ik – goddelijke cappootjes uit gaan stromen. En dan graag een glimmend leuk uitziend machientje waar ik niks aan hoef schoon te maken en dat weinig onderhoud nodig heeft. Ik begrijp van de aardige meneer in de koffiewinkel dat die laatste 2 criteria redelijk irreëel zijn. Ik vraag er gelijk een tank zuurstof bij als ik de prijzen van de brouw-apparaten hoor. Dat bedrag krijg ik in één vakantie niet eens op-gevierd!!
  • Trachten de C-schijf van mijn windows-computer aan het draaien te krijgen. Zoveel mogelijk programma’s er af gooien, schijfruimte vrijmaken en nóg duurt het opstarten van het apparaat en openen van bestanden minstens 3 koppen senseo-koffie lang.
  • Back up maken van mijn I-tunes bibliotheek. Het Macding slurpt 12 cd-tjes achter elkaar op om ze vol met lekkere nummers te stampen. Eigenlijk pure onzin want Mac gaat niet stuk. Zegt Steve.
  • Beddengoed wassen. Ik geef toe, ondanks dat er verder niemand last van heeft dat ik het soms vergeet, vind ik het bij stijgende temperaturen zelf ook wel fris om de lappen 2 x per week te wassen. Maar het is zo’n sloopwerk om te doen.
  • Ik doe een poging om te ontdekken waarom mijn afwasmachine heel veel water op mijn keukenvloer spuugt. Ik heb er al eerder eens een monteur bij gehaald maar bij zijn aanwezigheid verrekte dat kreng (de machine dus) om afwijkend gedrag te vertonen. Net alsof je naar de huisarts gaat. Heb je ook ineens nergens last meer van en vind je jezelf een enorme Jan Doedel die de tijd van patiënten die het wél nodig hebben, zit te verzieken. Ik kan het euvel van de afwasmachine niet ontdekken. Vervolgens zet ik het apparaat toch maar aan met een tot wateropvangbak omgedoopte ovenschaal eronder. Want om nou de vaat van een week met de hand weg te soppen……. ik heb zo mijn grenzen op dat vlak.
  • Ik zal m’n vrije-weekend-lijstje niet onnodig nog langer laten worden en weid dus niet verder uit over het aantal keren activeren van de wasmachine, droogmachine, de was wegruimen, m’n teennagels lakken, een masker in mijn – zichzelf tot stro transformerende – haar smeren, mailtjes beantwoorden en voorbereidend HEMA-werk voor de maandag wegwerken. En tot slot een blogje schrijven. Maar dat laatste is een activiteit waar ik erg van geniet en waar ik ook de rust voor heb en neem. Pure zelfontspanning.

Het is nu zondagavond: lijstje compleet afgevinkt.

Maandagmorgen:

“En Inge, hoe was jouw weekend?”………..”Heerlijk, lekker rustig!”.

Geplaatst op

Onbezorgde ochtend

Ik vind het een hele eer. Zo af en toe worden 2 kindjes aan mijn zorg toevertrouwd. Dat gebeurt al sinds een jaar of 4 en ik geniet onwijs van de momenten waarop ik met Frank en Helen samen ben. Geheel op gevoel en intuïtie doe ik wat ik denk dat ik moet doen en tot nu toe gaat dat steeds helemaal goed. In tegenstelling tot hetgeen helaas menig mens denkt, kan ik als bewust kindloos wezen enorm van kinderen genieten en kan ik er “zelfs” mee om gaan.

Soms komen de boefjes een weekendje bij mij logeren; dat is helemaal dikke pret. Mijn huis ondergaat dan vooraf en tijdens de logeerpartij een metamorfose (van een kale boel tot een levendige bende compleet met traphekjes, badeenden, speelgoeddozen, snoetenpoetsdoekjes, luiers en vooral héél veel knuffels). Ik heb tot nu toe steeds gruwelijke mazzel dat de gastjes doorslapen in de nacht; daarentegen is “klok&kalender” lezen nog wat te veel gevraagd van ze. In het weekend vóór 6:30 uur gewekt worden, dat doet mijn energiegehalte geen goed. Compleet pedagogisch onverantwoord sleep ik ze dan mijn eigen bed in en onderneem ik gedurende de belevenissen van Calimero of het Zandkasteel verwoede pogingen om echt wakker te worden. Na afloop van zo’n weekend breng ik mijn huis en mezelf weer in originele staat; al nagenietend val ik meestal bij wijze van hoge uitzondering in diepe slaap op de bank.

Vandaag paste ik op de boeven bij hen thuis. Het is heerlijk weer; de kids zijn superlief (ik heb daar echt nooit over te klagen tot nu toe), en met water, zand en veel fantasie vliegt de tijd voorbij. Die ene huilscène van 2 minuten in de hangmat, omdat ze elkaar letterlijk in de weg liggen, is te verwaarlozen. Op een gegeven moment hebben we het over lammetjes. (Het is tenslotte Pasen). Erg verrast ben ik over de uitspraak van Frank (bijna 5 jaar): “lammetjes worden in de fabriek gesnijd en dan maken ze er vlees van!”. Euhhh……..ja dat klopt Frank. Nou niet echt een vrolijk-pasen-gedachte en ik vermoed dat ik zelf een paar jaar ouder was toen ik me voor het eerst realiseerde dat er een relatie zat tussen het stuk vlees op mijn bord en dartelende diertjes in de wei. Frank gaat er nuchter en vooral ook commercieel mee om, want even later spelen we winkeltje en vraagt hij €1000,- voor een bbq-pakket met lamsvlees. Dat is nog eens koopmanschap!

Na het ochtendje relaxte en onbezorgde kinderpret rij ik al nagenietend terug naar huis, in de wetenschap dat ik volgend weekend met de kids en hun moeder Astrid de geboortedag van Juliana ga vieren. Ook dat wordt vast weer erg gezellig. Wat zeg je Astrid, hoe vroeg?!? Om 8:00 uur op zaterdag de vrijmarkt afstruinen? Euuhhh, kijk eens op de kalender? Da’s weekend. Ik versier mijn fiets wel iets later die dag als je het niet erg vindt. Kinderloos single zijn heeft ook z’n voordelen.

Geplaatst op

De Gooise man

De datewereld. Een heel bijzondere wereld en commercieel gezien: big business!! Er zijn heel wat datingsites te vinden op het wereldwijde web. En ook in Nederland zijn er méér dan heel veel singles die zichzelf in de etalage zetten. Althans, zo voelde het voor mij op een gegeven moment. Ik heb zelf ook een paar maanden op zo’n site gestaan. Met een “foto op verzoek”. Want om nou helemaal in het openbaar te verschijnen als gelukkige single die wel “de bekende arm” mist, dat ging me toch echt te ver. Daarentegen bekeek ik zelf wel voornamelijk de mannen mèt foto, moet ik bekennen. “Ja joh?? Het gaat toch om de binnenkant Inge”?!? Duhhh. Dat snap ik. Maar toch wil ik ook met plezier naar de buitenkant kunnen kijken. Eerlijk is eerlijk.

Ik zocht een website uit, waarvoor je moest betalen om er te mogen prijken. M’n gedachte erachter was dat er dan weinig kaf en veel koren te bekennen zou zijn. Ik moet zeggen dat 4 van de 5 dates, met wie ik na een tijdje mailen en/of bellen afsprak, zeker tot de categorie koren behoorden. Op een datingsite kun je je eigen profiel invullen en ook je “wensenlijstje”. In het begin was ik zó kritisch, dat er geen enkele “match” rolde uit de toch wel héél veel mannen die ingeschreven stonden. Eeeuhhh, van de Ven, iets minder hoge eisen stellen dus, skip dat ontbijt op bed dan maar!

Date 1 heb ik eerder beschreven, zie een van mijn eerste blogjes.

Nummer 2 was – achteraf gezien dan – echt hilarisch. Met deze Gooise man (ik dacht van, ach……waarom ook niet) sprak ik af na een paar gezellige mailtjes en 2 telefoontjes. Mijn lessen geleerd van de eerste date, wilde ik alleen even koffie drinken. Ik was enigszins verwonderd dat de meneer wilde afspreken in De Witte Bergen. Dat is een van der Valk dat ik 1-op-1 associeer met werk. Na 2 x gevraagd te hebben of hij echt die plek bedoelde, begreep ik dat het daadwerkelijk zijn oprechte voorstel was. “Stel je open op van de Ven”….. dus ik ging er met een positieve insteek heen.

Toen ik iets te vroeg arriveerde, wilde ik eerst naar het toilet, een etage lager gelegen dan de entree. Nauwelijks 2 treden afgedaald, werd ik ingehaald door de meneer. “Héhé, niet meteen weer weglopen!!”. Achteraf denk ik dat deze man traumatische dates heeft gehad en bang was dat ik ook spontaan weg zou rennen toen ik hem zag. Ik moet eerlijk bekennen…… de foto die in zijn profiel stond, kwam niet héél erg overeen met de man die voor me stond.
In het half uurtje dat ik uit goed fatsoen met hem heb zitten koffie drinken, bleek dat de dater een enorme bindingsdrang had en naarstig op zoek was naar een nieuwe liefde. Ik werd er spontaan allergisch van. Ik heb direct toen de koffie arriveerde, eerlijk gezegd dat ik niet een goede “match” verwachtte met hem. De doorvraagsessie vol met overtuigingen van de Gooise meneer, waarom we ècht wel het ideale stel zouden vormen, heb ik na 5 minuten beleefd doch duidelijk afgekapt. Gierend van het lachen reed ik vervolgens naar huis. Op mijn leeftijd werd mijn mensenkennis toch nog behoorlijk uitgebreid door deze afspraakjes.

Er volgden nog een aantal dates. Dat waren gezellige momenten maar kregen geen vervolg.

Date 5 was een erg leuke man. Voldeed aan 99% van mijn wensen en we hadden een onwijs leuke avond in Utrecht.
Eerst wat gedronken in een cafeetje, daarna heerlijk gegeten in een leuk restaurantje. Veel gelachen, we ontdekten veel overeenkomsten, er waren veel privé en zakelijke onderwerpen waar we het over konden hebben en de tijd vloog om. Het spannendste moment is het moment waarop je afscheid neemt. Wat zeg je zelf, wat gaat die ander zeggen? Wil hij een 2e date of niet? Ik zou gezworen hebben dat ook hij een vervolgafspraak wilde. Wat zegt echter de man in kwestie na afloop van die oergezellige avond? “Ik laat het hier graag bij, ik heb geen klik met je”. Huh?!? In verwarring reed ik naar huis. Ik snapte er echt hélemaal niks van. Hoezo ”ik heb geen klik met je”? We hebben van 17:30 uur tot middernacht aan één stuk zitten kletsen en lachen! Hoe moet een eerste date dan wél verlopen om het gevoel van een “klik” te hebben??

Tegelijkertijd met die “klik” vertrok ook mijn geloof in de wereld van digitale dates met de noorderzon. Dit past niet bij mij. Dat het wèl kan werken, bewijzen 2 dames en een vriend in mijn vriendinnenkring. Helemaal happy met hun kanjer die ooit hun date was.

Dat waren dus mijn date-ervaringen en die ervaringen dateren alweer van een hele poos terug. Nadat ik eerst een tijdje ernstig aan mezelf heb getwijfeld en me serieus afvroeg wat ik in godsnaam allemaal fout deed (laat mij ook even in een slachtoffer-rol duiken…) heb ik de conclusie getrokken dat ik over mijn alleenstaandenbestaan niks te klagen heb. Ik heb enige rust in mijn lijf gekregen (niet te verwarren met rust in mijn leven) en ik geniet erg van de dingen die ik doe. Mijn wensenlijstje heb ik een hele tijd geleden met een heliumballon de lucht in gestuurd. Voor de eerlijke vinder met de èchte klik. En……??

Geplaatst op

Mijn liefde

Sinds november 2009 is er een nieuwe liefde in mijn leven. Hij is lief, daadkrachtig en stoer. Helemaal mijn type. Lekker groot ook. Ik heb er lang naar gezocht en uiteindelijk in het buitenland gevonden. Het kan raar lopen. Mijn nieuwe liefde deelt menig uur met mij. Als ik met hem samen ben, luisteren we meestal naar muziek. Dat ontspant me. Hij houdt van snelle acties. Hij houdt van afwisseling. Van een leven zonder sleur. Dat delen we, dat gevoel. Ik ben trots op hem. We gaan er veel op uit samen. Maken leuke reizen en tripjes. We hebben het fijn samen. Hij geeft een extra dimensie aan mijn leven!

Maar soms gaat hij geheel zijn eigen gang. Helemaal onafhankelijk van mij doet-ie op zo’n moment alleen wat hij zelf wil. Zonder overleg vooraf. En daar hou ik eigenlijk niet zo van. Ik word er eerlijk gezegd nogal chagrijnig van. Wat heb ik aan een stoer ding terwijl hij zijn eigen gang gaat en niet naar mij luistert? Daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Op zo’n moment schakel ik direct hulp in want dan komen we er samen niet uit. Helaas gebeurt dat vaker dan ik zou willen. Op die dagen ruil ik hem het liefst in. Want laten we wel wezen….. er moet in ons leven wel gebeuren wat ìk wil. Allemaal leuk en aardig, dat stoere en onafhankelijke, maar alleen als het mij uitkomt. Ik wil wel de regie hebben. Ik ben tenslotte de controlefreak!

Dodge is zijn naam. Ik noem hem meestal liefkozend “mijn tank”. Meestal luistert hij wel. En soms doet hij een rijdende kerstboom na. Allemaal lampjes!! Ik heb er al heel wat zien knipperen en flikkeren, waarna ik vervolgens langs de kant van de weg ga staan. Dan doet de tank niks meer. Da’s toch wel onhandig. Ik heb er een innig contact door opgebouwd met een heel aardige man van de Dodge-garage. Eigenlijk is het een Mercedes-garage, waar men ook af en toe een eigenzinnige Dodge onder handen neemt. Want heel veel van die stoere tanks rijden er niet rond. Of staan er niet stil. Chrysler, de fabrikant van de tank, heeft een tijdje stil gelegen door de crisis. En daarna lag de logistieke stroom met onderdelen stil. Het heeft echt wel voordelen, zo’n Mercedes-garage. De cappuccino is er lekker. De meneer die mij inmiddels van naam kent en mijn kenteken al ingetikt heeft voordat ik heb verteld wat het nieuwste euvel is, is heel erg vriendelijk. En het allerleukste is wel, dat na elke reparatie mijn auto van binnen en buiten weer spik en span is. Dat scheelt best wel wat kaartjes in de wasstraat. Gaaf toch eigenlijk wel?

Er leeft naast mijzelf, nog een ander miepje in de tank. Een bijzondere dame is zij wel. Gaat ook regelmatig haar eigen gang. Dan stuurt ze me de verkeerde kant op. Of zegt ze dat ze niet meer weet waar “thuis” is. Ze houdt me regelmatig voor de gek want dan telt ze qua tijd achteruit in plaats van vooruit. Serieus, dan kom ik eerder aan dan dat ik vertrokken ben!! Doe me dat maar eens na! Ik moet steeds scherp zijn bij Miep. Regelmatig gaat ze op tilt. Dan krijg ik zwart beeld. Dat gebeurt op heel specifieke momenten. Nooit op een bekende weg. En gek genoeg wel consequent op de ring van Parijs, als ik daar rij. Niet dat ik daar dagelijks rij, maar die paar keer per jaar dàt ik er kom, kan ik best wel wat begeleiding gebruiken. Maar rijden op de ring van Parijs, daar houdt Miep niet van. Deze Miep ook niet. Dus zitten er steevast 2 Miepen in een tank stevig te balen. De ene op zwart beeld en de ander zwart voor haar ogen van irritatie. De combinatie van Miepje-navigatie in mijn tank maakt dat mijn leven tegenwoordig nog dynamischer is dan dat het voorheen al was.

Zo af en toe krijg ik een berichtje van de tank. Aangezien hij uit het buitenland komt, zijn zijn korte en krachtige berichtjes in het Engels. Ik moet dan maar snappen wat hij wil. “Door” – “ice” – “gas” – “fluid”. Meer tekst komt er meestal niet uit. “Contactgestoord” is mijn conclusie. Maar sinds gisteren spreekt hij tegen me met 2 woorden. “Change oil”. Ik voer natuurlijk braaf zijn opdrachten uit. Met veel geduld wacht ik zijn volgende bevel af. “Change car”??

Geplaatst op

Aannames en vooroordelen

Vorig jaar zomer ging ik een weekje – alleen – naar Barcelona. Dat vond iedereen normaal tot stoer (dat laatste verbaasde me wel want er is namelijk niks stoers aan om alleen op vakantie te gaan).

In september ging ik met een goede vriendin naar Londen. Dat vond iedereen leuk, waarbij de aanname werd gedaan dat we als 2 vrouwen vast hele dagen zouden gaan shoppen.

In oktober ging ik met een vriend naar Rome. Dat vond iedereen helemaal gezellig. Blijkbaar is de algemene gedachte dat je met een homofiele vriend continu in een deuk ligt, want wat werd er gezegd in 9 van de 10 reacties? “Oh leuk, joh, met homo’s kun je zó lachen….”. Nou kan ik met deze vriend inderdaad ontzettend lachen, maar dat ligt volgens mij niet aan zijn seksuele voorkeur. En geloof me, we hebben inderdaad gelachen om de stereotype reacties op onze trip.

In april ga ik met mijn neef/petekind van 22 naar Londen; naar een popconcert. Dat vindt mijn omgeving aandoenlijk (“wat leuk dat je dat doet”) en iedereen weet zeker dat mijn neef dat helemaal gááf gaat vinden. (Ik weet het nog niet zo zeker….. neef heeft namelijk helemaal niks van zich laten horen toen hij mijn mail met tickets, hotelnaam en concertkaarten kreeg. Hij hoeft van mij echt niet op z’n knieën omdat hij de hele trip van me cadeau krijgt. Maar ben ik nou heel erg ouderwets als ik een ietsiepietsie enthousiasme verwacht?)

Een paar weken geleden ging ik met een goede vriend naar Barcelona. Dat vond men over het algemeen nogal vreemd. Als single vrouw bevriend zijn met een getrouwde man en dan ook nog samen een paar dagen naar een stad? Menig wenkbrauw werd gefronst en menig toetsvraag werd gesteld. Een enkele keer was de reactie ronduit plat en kwetsend.
Ik moet erg wennen aan deze reacties. Raak er soms ook wel geïrriteerd door. En heb op z’n minst geen zin meer om me steeds te moeten verantwoorden. Het lijkt erop dat een vriendschap tussen man en vrouw (en al helemáál de vriendschap tussen een single vrouw en een getrouwde man) vèr buiten de algemeen geaccepteerde normen valt.

Gelukkig heb ik naast een aantal lieve vriendinnen, ook een paar hele lieve vrienden. En gelukkig hebben die lieve vrienden hele lieve vrouwen. Die het wèl oké en niet raar vinden dat ik met hun man af en toe ga borrelen, uit eten of een paar dagen ga fotograferen. Ik koester die vriendschappen. En negeer voortaan de gefronste wenkbrauwen. Later is tenslotte al lang begonnen.

Geplaatst op

Hilariteit op de datingsite

Een aantal vriendinnen gingen me voor. Nieuwsgierigheid is mij niet vreemd. Die combinatie maakte dat ik ging gluren op een datingsite. Wauw. Een etalage vol met mannen! Er ging een nieuwe wereld voor me open. En omdat van afwachten niemand rijk geworden is (een uitspraak die ik gejat heb van een collega van me) reageerde ik het afgelopen jaar af en toe op een profiel waarvan ik dacht dat de man erachter niet meteen gillend gek weg zou rennen als hij mij leerde kennen. Ondertussen heb ik een aantal van die mannen ontmoet. Stoer hè? Vind ik zelf eigenlijk ook wel.

De eerste keer dat ik naar de afgesproken (“neutrale”…… het lijkt wel of je op oorlogspad gaat) plek reed was ik stiknerveus en vroeg ik mezelf serieus af waarom ik zo nodig impulsief en proactief moest zijn. Naïef als ik toen nog was, ging ik ervan uit dat de man in kwestie minstens net zo leuk zou zijn als de mails die hij vooraf stuurde. Dat pakte iets anders uit. Toegegeven, de cd die hij als cadeautje mee nam, was goed gekozen. Nog vóór het voorgerecht echter zat de man gruwelijk in mijn allergie door uit te spreken dat ik misschien wat minder zou moeten gaan werken.
Dom dom dom…. les 1 in de datewereld: nóóit gaan uit eten bij een 1e afspraak, en als je dan toch zo nodig wil, beperk je dan tot één gerecht. Drie gangen kunnen zó tergend lang duren!! M’n maaltijd werd doorspekt met goedbedoelde zorgzame adviezen die linea recta in mijn verkeerde keelgat schoten.

Les 2: schakel een vriend of vriendin in naar wie je ongemerkt kunt sms-en. Zodat je redelijk snel maar toch nog geloofwaardig (en anders maar niet geloofwaardig) gebeld kunt worden met het bericht dat je moeder die bij je in huis woont, spontaan onwel is geworden. Of dat je kind (die je toevallig vergeten was te vermelden op de site) weigert te slapen bij de oppas. Alle kans dat de man alsnog gewenst gillend gek weg rent. En jijzelf weer opgelucht ademt haalt. Ik heb het afgelopen jaar een aantal dates gehad. Die waren leuk en ik heb ervan geleerd. Ik beloof je nog een keer een blog te besteden aan mijn date-ervaringen. Mijn conclusie? Internetdaten is het niet echt voor mij. Ondertussen heb ik ook enorm vrede met mijn huidige alleenstaandenbestaan. Maar ik moet toegeven dat ik na zo’n date vaak vreselijk gelachen heb achteraf. En ook soms stevig gebaald.

Geplaatst op

Nieuwe belevenissen

Een aantal jaren heb ik het gedaan. Een keer of vier per jaar tikte ik over mijn belevenissen en mailde dat naar een flink aantal oud-collega’s, kennissen en beperkt aantal vrienden. Omdat ik dacht dat ze dat leuk vonden. Na 3 jaar was ik ervan overtuigd dat mijn belevenissen alleen nog maar aandacht trokken van de delete-knop. En dat de ontvangers van mijn zogenaamde memo me eigenlijk wel heel erg sneu vonden. Zo’n zielige single – want het laatste verhaaltje dateert uit de tijd dat wederom bewezen werd dat samenwonen geen kernkwaliteit van me is – die zichzelf verveelt en daarmee ook anderen. Die niemand heeft om tegen aan te kleppen maar waarschijnlijk wel een coach die veel geld vangt voor het advies om vooral veel van je af te schrijven. Ik kan je geruststellen. Geen coach. Geen seconde verveling.

De afgelopen maanden werd me gek genoeg – na 1,5 jaar stilte – herhaaldelijk de vraag gesteld wanneer ik weer eens zou gaan tikken. Dat veroorzaakte bij mij wel wat Alice-momentjes. Hoogst verbaasd en verrast was ik dat blijkbaar mijn belevenissen niet door iederéén direct gewist werden in het verleden. Een enkeling wist zelfs een deel van mijn tekst te reproduceren. (Je kent me, ik wil wel bewijs!). Dus zie hier het resultaat van mijn toenemende zelfvertrouwen dat lichtelijk doorgeslagen is naar arrogantie. Opnieuw ga ik je vermoeien met verhaaltjes. Ik ben als het ware ingeblogt. En jij ook, als je dat tenminste wil. Want het voordeel is dat je de link die ik je regelmatig ga sturen, niet hoeft aan te klikken. Structureel niet, of af en toe niet of nooit niet. Jouw keuze.

Ik heb nog geen idee waarmee ik je ga vermoeien. Ik heb tekst in mijn hoofd voor meters blog per dag. Maar dat ga ik je niet aandoen. Ik ga een voorkeuze maken. Waar heb ik dat meer gehoord? En ik ga voor bijzonder eenvoudig. Ook die tekst komt me bekend voor. Mocht je denken personen of situaties in mijn blogs te herkennen, dan klopt je vermoeden. Want ik ga niet geheimzinnig doen of personages verzinnen. Mocht je zelf niet beschreven willen worden, dan lees ik dat wel. Misschien wel te laat.