Toeval bestaat niet. Onlangs ontving ik een mailtje met de vraag of ik foto’s wilde maken voor de website van een verpleegtehuis. De man die het mailtje stuurde weet dat ik vrijwillig foto’s maak tegen betaling van een kleine bijdrage voor kanjerketting.nl en dacht dat ik wellicht wel interesse zou hebben. Zeker wel! Helemaal toen ik erachter kwam dat het het verpleegtehuis betrof waar mijn moeder voor ingeschreven staat.
Onlangs heb ik de hele dag meegelopen in het tehuis. Samen met Anneke, een onwijs aardige dame die het ook leuk vond om eens op een andere manier naar haar werkplek te kijken dan “normaal”. Ik begrijp wat ze bedoelt; sinds ik fotografeer kijk ik letterlijk anders naar de wereld. Dat is wat fotografie me überhaupt al opgeleverd heeft.
Het overdrachtmoment van de verpleging, de keuken, de receptie, een huiskamer voor de dementerende bewoners, de appartementen van de bewoners die nog zelfstandig kunnen wonen, de wasruimte….overal mocht ik komen en alles mocht ik meemaken. Ik heb meneer Meester mogen ontmoeten; de man van de receptie die nagenoeg zijn hele werkzame leven verbonden is aan het tehuis. Een boeiende man. Ik heb erg gelachen met meneer B. Meneer B is oud-marinier en vond het geweldig om Anneke en mij in zijn appartement te ontvangen. Een goede fles port werd open getrokken, 3 glaasjes stonden klaar voor de ontmoeting, waar we volgens mij alle drie erg van genoten hebben. Een dagje van zorg en welzijn. Een dag waarna ik me nog meer zorgen maak over alle bezuinigingen die voorspeld zijn voor de zorgsector.
Een onwijs leuke en bijzondere dag, een cadeaudag. Dank Anneke, dat ik een dagje mee mocht lopen!
Na het lezen van je laatste paar blogs kan nóg wel een reden bedenken waardoor je anders naar de wereld bent gaan kijken………wat dacht je van de rose bril?
Hahahaha Harry, ik geef toe, die rose bril is er. Maar ik kijk er ook wel overheen/onderdoor etc;-))