Helsinki. Niet een stad die per definitie op mijn wensenlijst stond. Het anwb-boekje was veelbelovend en beloofde vooral veel water. Onwijs genoten heb ik! Vooral van het super relaxte en gezellige gezelschap van vriendin Magda; wat is samen zijn met een leuk mens toch vele malen leuker dan alleen op vakantie gaan, Magda: Kiitos! Genoten ook van de stad, het water, de warmte van de zon, de meet & greet met Lieke (die ook toevallig in Helsinki was met haar vriendin Linda, bijzonder om elkaar daar te zien) en niet te vergeten het concert van Bruce Springsteen.
Helsinki. De meeste gebouwen zijn degelijk, eigenlijk gewoon ronduit saai. De bezienswaardigheden daarentegen zijn absoluut de moeite van het zien waard. Het Senaatsplein met de prachtige Dom (van buiten dan, van binnen is het niet echt bijzonder), de serene muziek in de deels uit rotsen gebouwde Rock-church, de Esplanade (de pronkstraat van de stad, zien en gezien worden, dure winkels en een leuk park), het eiland Suomenlinna waar we een heerlijke dag gelopen en met name in de zon gezeten hebben en tenslotte het marktplein aan de haven. Waar mensen genieten van vers gebakken Finnish fish uit Lapland en berenvlees. Helsinki is overigens pittig prijzig; onder de €5,- geen kop cappuccino. De stad is 2-talig, op de straatnaambordjes staat zowel de Finse als de Zweedse straatnaam vermeld.
De mensen op straat zijn erg aardig – vraag de weg en je wordt bijzonder vriendelijk te woord gestaan. Aan de servicegerichtheid in de dienstverlening mag nog flink gesleuteld worden. Ik was vooraf benieuwd hoe de typische Fin er uit zou zien. Achteraf heb ik er nog geen flauw idee van. Enorme divers. We zagen wel opvallend veel tattoos en fel gekleurd haar. Maar of dat nou kenmerkend is voor dè Fin? (Hoe ziet dè typische Nederlander er eigenlijk uit?)
De stad is veel kleiner dan ik vooraf dacht. De meerdagenkaart voor het openbaar vervoer bleek compleet overbodig, evenals de fiets die we voor een aanzienlijk bedrag huurden om naar het Olympisch stadion te trappen. Helsinki is gemakkelijk te lopen en dat hebben we dan ook veel gedaan. Bij enige vermoeidheid doken we de tram in. Het zal vast meer aan mijn interne navigatiesysteem gelegen hebben dan aan de logica van de stad, maar de gekozen bestemming lag continu in de compleet andere richting dan die ik in gedachten had.
Bruce was magistraal. Hij speelde een heel andere set dan in Montpellier, waar ik hem onlangs, samen met Patrick ook gezien heb. Het Olympisch stadion is zeer relaxt. Er werd geen alcohol verkocht maar later ontdekten we waar de overduidelijk aanwezige alcohollucht vandaan kwam….de Finnen nemen gewoon hun eigen flesjes drank mee. The Boss brak zijn eigen record en speelde 4 uur en 6 minuten lang, onafgebroken met pure passie. Waanzinnig! Ik heb veel respect voor de 62-jarige ster gekregen. Magda en ik hebben 4 uur en 6 minuten lang op tribunebanken staan dansen met prima uitzicht op het podium. Helsinki. Niet een stad waar ik een 2e keer heen zal gaan, maar wauw, wat was het een heerlijke belevenis!
Ha Bruce mate, het lukt je zelfs om van onze Helsinki dagen een indrukwekkende blog te maken het was weer genieten en daarbij helpt het leven ons ook, toch?
Eindelijk voelen mijn voetjes zoals deze enigszins horen te voelen 🙂 ik had het niet willen missen. Een ervaring rijker en dansen op de tribune banken tijdens een concert onder het genot van een beker warme thee was voor mij een bijzonder moment!