Sinds november 2009 is er een nieuwe liefde in mijn leven. Hij is lief, daadkrachtig en stoer. Helemaal mijn type. Lekker groot ook. Ik heb er lang naar gezocht en uiteindelijk in het buitenland gevonden. Het kan raar lopen. Mijn nieuwe liefde deelt menig uur met mij. Als ik met hem samen ben, luisteren we meestal naar muziek. Dat ontspant me. Hij houdt van snelle acties. Hij houdt van afwisseling. Van een leven zonder sleur. Dat delen we, dat gevoel. Ik ben trots op hem. We gaan er veel op uit samen. Maken leuke reizen en tripjes. We hebben het fijn samen. Hij geeft een extra dimensie aan mijn leven!
Maar soms gaat hij geheel zijn eigen gang. Helemaal onafhankelijk van mij doet-ie op zo’n moment alleen wat hij zelf wil. Zonder overleg vooraf. En daar hou ik eigenlijk niet zo van. Ik word er eerlijk gezegd nogal chagrijnig van. Wat heb ik aan een stoer ding terwijl hij zijn eigen gang gaat en niet naar mij luistert? Daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Op zo’n moment schakel ik direct hulp in want dan komen we er samen niet uit. Helaas gebeurt dat vaker dan ik zou willen. Op die dagen ruil ik hem het liefst in. Want laten we wel wezen….. er moet in ons leven wel gebeuren wat ìk wil. Allemaal leuk en aardig, dat stoere en onafhankelijke, maar alleen als het mij uitkomt. Ik wil wel de regie hebben. Ik ben tenslotte de controlefreak!
Dodge is zijn naam. Ik noem hem meestal liefkozend “mijn tank”. Meestal luistert hij wel. En soms doet hij een rijdende kerstboom na. Allemaal lampjes!! Ik heb er al heel wat zien knipperen en flikkeren, waarna ik vervolgens langs de kant van de weg ga staan. Dan doet de tank niks meer. Da’s toch wel onhandig. Ik heb er een innig contact door opgebouwd met een heel aardige man van de Dodge-garage. Eigenlijk is het een Mercedes-garage, waar men ook af en toe een eigenzinnige Dodge onder handen neemt. Want heel veel van die stoere tanks rijden er niet rond. Of staan er niet stil. Chrysler, de fabrikant van de tank, heeft een tijdje stil gelegen door de crisis. En daarna lag de logistieke stroom met onderdelen stil. Het heeft echt wel voordelen, zo’n Mercedes-garage. De cappuccino is er lekker. De meneer die mij inmiddels van naam kent en mijn kenteken al ingetikt heeft voordat ik heb verteld wat het nieuwste euvel is, is heel erg vriendelijk. En het allerleukste is wel, dat na elke reparatie mijn auto van binnen en buiten weer spik en span is. Dat scheelt best wel wat kaartjes in de wasstraat. Gaaf toch eigenlijk wel?
Er leeft naast mijzelf, nog een ander miepje in de tank. Een bijzondere dame is zij wel. Gaat ook regelmatig haar eigen gang. Dan stuurt ze me de verkeerde kant op. Of zegt ze dat ze niet meer weet waar “thuis” is. Ze houdt me regelmatig voor de gek want dan telt ze qua tijd achteruit in plaats van vooruit. Serieus, dan kom ik eerder aan dan dat ik vertrokken ben!! Doe me dat maar eens na! Ik moet steeds scherp zijn bij Miep. Regelmatig gaat ze op tilt. Dan krijg ik zwart beeld. Dat gebeurt op heel specifieke momenten. Nooit op een bekende weg. En gek genoeg wel consequent op de ring van Parijs, als ik daar rij. Niet dat ik daar dagelijks rij, maar die paar keer per jaar dàt ik er kom, kan ik best wel wat begeleiding gebruiken. Maar rijden op de ring van Parijs, daar houdt Miep niet van. Deze Miep ook niet. Dus zitten er steevast 2 Miepen in een tank stevig te balen. De ene op zwart beeld en de ander zwart voor haar ogen van irritatie. De combinatie van Miepje-navigatie in mijn tank maakt dat mijn leven tegenwoordig nog dynamischer is dan dat het voorheen al was.
Zo af en toe krijg ik een berichtje van de tank. Aangezien hij uit het buitenland komt, zijn zijn korte en krachtige berichtjes in het Engels. Ik moet dan maar snappen wat hij wil. “Door” – “ice” – “gas” – “fluid”. Meer tekst komt er meestal niet uit. “Contactgestoord” is mijn conclusie. Maar sinds gisteren spreekt hij tegen me met 2 woorden. “Change oil”. Ik voer natuurlijk braaf zijn opdrachten uit. Met veel geduld wacht ik zijn volgende bevel af. “Change car”??