INGEBLOGT

Erg irritant. En soms heel gênant. De laatste jaren valt het me steeds meer op. Peter hoort piepjes die ik niet hoor. Van de wasmachine. Van de vaatwasmachine. Van Peter mag de volumeknop wel wat lager, van mij graag veel hoger. Ik hoor de bel vaak niet. Ik hoor een auto pas laat aan komen rijden. Op het werk bij HEMA had ik moeite met het volgen van discussies. Als de printer op onze afdeling ratelde, kon ik geen enkele stem meer verstaan. Hoe vaak ik wel niet de tekst “wat zeg je??” gebruik, je wil het niet weten. Schaamte. Ontkenning.

Een tijd geleden ben ik naar de KNO-arts gegaan. Ik onderging een bijzonder uitgebreide gehoortest. Zinnetjes, woordjes, geluidjes, piepjes en muziekjes. Van de uitslag ben ik een tijd flink van slag geweest. “Zonder gehoorapparaten kunt u echt niet functioneren in uw dagelijks leven mevrouw!”. Knal!

Volgens de KNO-arts geven de testen aan dat ik vanaf mijn geboorte al een verminderd gehoor moet hebben. En daar bovenop komt de gebruikelijke slijtage. Die zich “normaal gesproken” pas echt uit als je ver boven de 60 bent. Maar bij mij dus “iets” eerder omdat de slijtage stapelt bovenop de aangeboren afwijking.

Lekker dan. Ik vind het eerlijk gezegd vreselijk, die gehoorapparaten. Ik gebruik ze alleen als ik aan het werk ben of als ik weet dat ik in een voor mij (gehoortechnisch) moeilijke situatie terecht kom. Met veel achtergrondgeluid zoals in een restaurant. Met gehoorapparaten in hoor ik mensen, inclusief mezelf, praten alsof ze door een microfoon praten. Blikkerig. Ik hoor ineens veel geluiden die ik eerder niet hoorde. En verder is het gewoon erg irritant, die dingen in je oren. Het irriteert letterlijk. Stop maar eens de hele dag een stokje in je oor. Da’s niet fijn. En hoe denk je dat je je voelt als je midden in een zakelijk gesprek zit en je ineens piepjes in je oren hoort omdat de batterijen er binnen een paar minuten spontaan mee gaan stoppen?? Lach er maar om. Het is niet leuk. Wel nodig, want ik wil gewoon normaal kunnen functioneren.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik er tot nu toe erg spastisch over doe en niet wil dat mensen merken dat ik gehoorapparaten draag. Omdat ik me ervoor schaam. En daar wil ik van af. Want ik kan er zelf niks aan doen. En ik heb geen zin meer om er spastisch over te doen. Stiekem op het toilet die dingen in of uit doen. En constant mijn haren voor mijn oren doen omdat ik bang ben dat iemand ze ziet. Daar word ik onrustig van. En dat wil ik niet meer. Ik wil gaan accepteren dat ik hulp nodig heb om goed te kunnen horen. En dat ik me daar niet voor hoef te schamen.

Ik heb ook een voordeel ontdekt van die dingen. In mijn bezige leven is mijn omgeving geluidstechnisch soms lekker rustig, met slechts 60% eigen gehoorcapaciteit. Ik kan de wereld een beetje buitensluiten. En dat is soms best wel fijn.

Zeker de moeite van een bezoek waard, Lissabon. De stad is gebouwd op 7 heuvels en dat merk je; soms is het flink klimmen. Trammetje 28 tuft en giert door de smalle, soms steile straatjes en brengt je naar fraaie uitzichtpunten. Het uitzicht vanaf het Castelo de São Jorge is super. De mensen die we gesproken hebben waren erg aardig. Restaurants vinden waar je lekker vegetarisch kunt eten, is (net als in veel landen en steden helaas) in Lissabon een uitdaging. De pastéis de bélem zijn er verslavend lekker.
Lissabon, mocht je er nog niet geweest zijn, dan kan ik de stad met veel vertrouwen aanraden!

10 jaar HEMA. Ik zou er een dik boek over kunnen schrijven. Een boek, vol geschreven over mooie momenten die ik beleefd heb met hele fijne mensen. Mensen met wie ik me, op de een of andere manier, verbonden voel.

In de retail wordt hard gewerkt. Bij HEMA wordt heel hard gewerkt. Met elkaar klaren we, in vele uren en in lange dagen, veel klussen. De ene klus is nog niet afgerond of de andere hebben we al weer opgestart. Samen hard werken, dat schept een band. Voor niet-retailers is het soms lastig te begrijpen dat collega’s zo waardevol voor je kunnen zijn, je zo dierbaar kunnen zijn. Voor mij heeft die verbinding met collega’s heel veel opgeleverd. Die band, dat is de reden dat ik met een geweldig goed gevoel terug kan kijken op 10 jaar HEMA. Dank je wel, lieve, hardwerkende, gepassioneerde collega’s!

Onderstaande foto is gemaakt door Paul Ridderhof, een topfotograaf die vele foto’s voor HEMA heeft gemaakt. Op de foto zie je een aantal geweldige mensen staan, met wie het superfijn werken was. Ze stralen, terwijl we al weken lang, hele lange dagen maakten voor de eventweek die we organiseerden. 10 jaar HEMA. 10 jaar werken met heel veel verschillende mensen. Een onvergetelijke tijd.

Can Terrades in Beuda, Catalonië, Spanje. Een Nederlands stel dat een hele tijd geleden hun leven in Nederland inruilde voor een leven in Spanje. Op een prachtige plek hebben ze een oude boerderij met stallen omgebouwd tot een super relaxt vakantieparadijs. Gebruik makend van materiaal van hoge kwaliteit en met een professionele blik van een architect hebben ze hun vakantiewoningen supergaaf ingericht.
Hond Ferah sjokt er vreedzaam rond en komt regelmatig even buurten. In de avond is de stilte hoorbaar en de sterrenhemel zichtbaar. Wat een enorm contrast met het gejakker in ons leven in Nederland. Die droom moet toch ooit werkelijkheid kunnen worden?

Sevilla. Een heerlijke stad, die moet je eigenlijk minstens één keer in je leven gezien hebben. Nou moet je van mij helemaal niks natuurlijk, maar het is echt wel een aanrader. Meestal is het er lekker weer, de stad is net klein genoeg om alles te kunnen lopen, de sfeer is gemoedelijk, het Real Alcazar is prachtig, de kathedraal indrukwekkend. In de leuke oude straatjes in de wijk Santa Cruz eet je lekkere tapas en relaxen kun je in hele mooie parken. Vooral in de lente schittert de stad van de meest kleurrijke bloemen. En vergeet vooral het Plaza de Espana niet te bezoeken, werkelijk prachtig. Twijfel je nog?

Ruim 17 jaar geleden kwam hij in mijn winkel. Op 24 december om precies te zijn. Ik was supermarktmanager in het filiaal van AH in winkelcentrum de Brusselse Poort in Maastricht. Mijn direct leidinggevende, de regiomanager, was erbij. In die tijd was het een gekkenhuis op de dag voor kerst. Klanten trokken letterlijk de doosjes champignons uit je handen voordat je de kans had ze in het vak te leggen. De regiomanager mopperde dat mijn winkel zo hectisch was, dat er zoveel bijgevuld werd. Ronald snapte dat het de dag voor kerst was en zag de dynamiek als commercie.

Een paar jaar later mocht ik in het team van Ronald in Zaandam gaan werken. Vond ik supergaaf. Geweldig leuke dingen gedaan met ontzettend energieke en leuke collega’s. Een prachttijd die ik nooit zal vergeten.
In 2003 kwam Ronald me vertellen dat hij weg ging bij AH. Daar baalde ik stevig van.

In 2005 begon ik bij HEMA. Wederom ging ik aan het werk voor Ronald. Sinds 2012 is hij mijn direct leidinggevende. Ik vind het een genot om voor hem te werken. Het is buffelen, met veel pieken en eigenlijk nooit een enkel dal. Ronald drijft me tot uitersten. Soms tot uiterste waanzin, omdat hij op het allerlaatste moment van wat dan ook, nog van alles wil veranderen. Of het nou een groot event is, een bijeenkomst, een presentatie, een plan, een proces, maakt niet uit, ik weet dat er vlak voor de finish nog iets kan wijzigen. Ronald drijft me ook regelmatig tot het uiterste van mijn energie, zoveel uren is het vaak werken om de ogenschijnlijk onmogelijke deadlines te halen. Maar vooral vraagt hij het uiterste van mijn kunnen, hij inspireert tot het uiterste, hij schakelt snel tot het uiterste, hij geeft me alle kansen, hij geeft me alle vertrouwen en hij laat me groeien tot altijd beter.

April 2015. Ronald komt op mijn werkkamer in het hoofdkantoor thee drinken en vertelt me dat hij HEMA gaat verlaten. Wat een dreun. Mijn inspiratiebron, diegene op wie ik altijd 100% kan bouwen, gaat weg. En dat niet alleen. Het hart van HEMA, de ziel van HEMA, werkt vanaf maandag niet meer in het pand. Het klopt niet meer. Ik maak me zorgen.

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik geen fan ben van kou. En zeker niet van sneeuw. Twee jaar geleden ontmoette ik Peter, in februari, in de sneeuw. Het viel me in dat eerste jaar op dat Peter het wel héél erg vaak had over wintersport. Ik zweeg en hoopte dat de sneeuwwensen voor de zon zouden verdwijnen. Dat gebeurde ook, tot het opnieuw winter werd, in 2014. Wederom kwam het onderwerp met grote regelmaat ter sprake. Waarop ik bekende dat ik verre van liefhebber ben. Voor Ven geen kou, geen sneeuw en zeker geen wintersport. Mijn 2 pogingen tot wintersport in mijn vroegere leven waren voor mij een overduidelijke bevestiging van een dikke “nee”. En “ja hoor, zeker heb ik het geprobeerd!”.

Winter 2015. Of ik toch niet mee wilde want Peter had zo’n zin om te gaan skiën. Zucht. “Als je maar niet denkt dat ik ga skiën”. Met tassen vol thermo-ondergoed, snowboots, sneeuwkleding, sneeuwkettingen, kaarsjes, lucifers en proviand in de auto (want “je weet maar nooit en koud zal ik het niet hebben”) gingen we op pad. Ruim 3 uur later arriveerden we in Altastenberg in Sauerland. Het gebied lag ondergedompeld in de sneeuw. Op de 2e dag van ons lang weekend scheen de zon prachtig. Peter heeft kunnen skiën (met bewondering keek ik naar hem, hij is als “anfanger” slechts 1 x gevallen, wow) en ik heb kunnen wandelen en fotograferen. En ik moet bekennen….het was mooi. Heel erg mooi daar.

Wat was het eigenlijk voor een jaar, 2014? Ik kan er maar moeilijk een etiketje op plakken.

2014, het jaar waarin ik moeders heb verhuisd naar Amersfoort. Een jaar waarin moeders het erg naar haar zin heeft in haar nieuwe thuis, het inkleuren van kleurplaten heeft ontdekt (ze produceert de ene mooie tekening na de andere), ze lichamelijk zwak blijft en geestelijk steeds meer achteruit gaat. Moeders begint naar haar moeder te vragen, de volgende stap in haar dementie, zo ontzettend sneu en o zo lastig te accepteren.

2014, het jaar waarin ik eindelijk de moed kon opbrengen om een vrije dag te nemen en op die vrije dag in alle rust de 8 (jaar)dagboeken van mijn vader te lezen. Hij heeft elke dag van de laatste 8 jaar van zijn leven beschreven, ook de 2,5 jaar waarin hij ziek was, tot 6 dagen voordat hij overleed, in 2005. In- en in verdrietig werd ik van het lezen van al zijn teksten, 2 dozen tissues heb ik er doorheen gejaagd die dag maar wat was het bijzonder en waardevol om mijn vaders leven door zijn ogen te kunnen lezen.

2014, ik vergeet even voor het gemak een aantal minder prettige dingen die in 2014 gebeurd zijn, omdat ik weet dat een deel daarvan in 2015 “vrolijk” door zal gaan. De manier waarop ik er mee om moet gaan, daar hoop ik in 2015 achter te komen.

2014, zakelijk gezien niet het gemakkelijkste jaar. Hard gebuffeld hebben we, met een mooie groep mensen maar dat werd niet altijd met veel succes beloond. Toch heb ik kunnen genieten van al het moois dat we samen gemaakt hebben. Af en toe de moed in de schoenen zakkend van de te vele uren die ik nog steeds werk en mijn blijvende zoektocht naar meer tijd voor mezelf in mijn bestaan.

2014, een jaar waarin ik nauwelijks tijd heb kunnen besteden aan fotografie en oh, wat heb ik dat gemist. Een van mijn goede voornemens van 2015 is om die hobby weer op te pakken. De eerste workshop is gepland inmiddels.

2014, qua gezondheid niet mijn beste jaar ooit, veel gedoe door een soort van chronisch vitaminetekort. Mijn lijf weigert die stofjes simpelweg op te nemen, daardoor heb ik te weinig weerstand en pik ik elke virus die ik tegen kom op. De weken dat ik niet verkouden was in 2014 waren in de minderheid. Gaat vast weer een keer goed komen.

2014, het jaar waarin ik met mijn grote liefde ontzettend heb genoten van onze tijd samen, de weekenden weg, Berlijn, Londen, Barcelona, de Voerstreek, de concerten, de etentjes, onze zorgvuldig uitgekozen ringen en ons feest van de liefde afgelopen mei.
En op een heel andere manier, maar ook zeker erg genoten van de tijd met ons vieren. Ik heb weer heel wat pedagogische ervaringslessen achter de rug…. de zwemdiploma’s, de Efteling, de wedstrijden van het korfbal, het bekerzwemmen, pannenkoeken eten, Assepoester, het Dolfinarium, de kinderboerderij, de vakanties samen in Frankrijk, Disneyland in Parijs en Italië. Het overhoren van de toetsen, het samen lezen, de vele vlechten die door de dames in mijn haar zijn gecreëerd, de ontelbare knuffels die ik kreeg het afgelopen jaar. Mijn band met de meisjes wordt steeds hechter, heel mooi en ook bijzonder om mee te maken.

2014, het jaar waarin ik de etentjes met vrienden en vriendinnen weer enorm gewaardeerd heb, wat is het toch heerlijk om bij te praten, om samen te lachen, te delen, te eten.

2014, er is inderdaad geen etiketje op te plakken. Maar terugkijkend kan ik niet meer dan concluderen dat ik nog steeds een enorme bofkont ben.

Hip en trendy. Relaxte mensen. Mijlenver vooruit op het gebied van vegetarische, veganistische en biologische restaurants ten opzichte van Nederland. Graffiti en bierflessen. U-bahn, S-bahn, tram, bus en trein. Currywurst. Heel veel currywurst. En vooral ook De Muur. Berlijn heb ik ervaren als een indrukwekkende en leuke stad. Met een compleet eigen sfeer. De stad is doordrenkt van de muur. Overal kom je “Der Mauer” tegen. Uiteraard bij checkpoint Charlie, maar zeker ook in de Bernauer Straße, waar je letterlijk in de ogen kijkt van (foto’s van) mensen die bij de muur neergeschoten zijn. Plekken waar veel verhalen verteld worden in geschrift en in geluid. Bij East Side Gallery langs de rivier de Spree staat nog een flink aantal meters muur. Realiserend dat de stenen pas in 1989 afgebroken zijn, sta je versteld stil van het zien en horen van alle persoonlijke verhalen. Indrukwekkend. Het holocaust monument en de vele tegeltjes in de stad die doen beseffen dat ook vele Duitse mensen door de 2e wereldoorlog onschuldig vermoord zijn, hebben veel indruk op me gemaakt.
Zittend in een stadsbus zag ik een bejaard stel wandelen. De mensjes waren echt oud. De man liep wat moeizaam en werd ondersteund door zijn vrouw. Ik denk dat ze minstens 80 jaar oud waren allebei. Ik moest slikken van ontroering toen ik hen samen, elkaar innig omarmend, zag schuifelen. Ze staken een weg over via het zebrapad. Het voetgangerslicht was al lang weer rood, omdat het stel te langzaam liep. Mijn gedachten gingen met hen op hol. Wat hebben deze mensen allemaal mee gemaakt in hun leven. Aan welke kant van de muur hebben ze gewoond? Hoe hebben ze elkaar ontmoet? Hoe hebben ze de oorlog overleefd? Ik zal het nooit te weten komen. Maar het echtpaar paste voor mij helemaal in mijn beleving van de stad. Sterk, overlevend, liefdevol, elkaar respecterend en met een indrukwekkende levenservaring. Berlijn, wat mij betreft een echte must-see-city!