Categorie: BLOG

Wat is ze onwijs moedig, mijn moeder. Wat blijft ze positief, mijn moeder. Wat zal ze het ongelooflijk moeilijk hebben. Ze weet het. Ze is zich er pijnlijk van bewust en wordt er steeds meer onzeker van. Wat gaat het hard bergafwaarts momenteel. Zowel gisteren als vandaag is ze alle besef van dag en dagdeel kwijt. Op zondagavond is ze er van overtuigd dat het maandagochtend is. Ze wacht beneden in de hal op de taxibus voor de dagopvang. De medicijnen van maandag neemt ze op zondagavond in. Ik heb heel wat overtuigingskracht nodig om haar in de realiteit te praten. Dat lukt, maar slechts voor heel even. Haar geheugen wordt steeds meer “heel even”.

Wat is het af en toe verschrikkelijk moeilijk om te beseffen dat mijn moeder steeds meer in haar eigen wereld zal gaan leven. Een wereld die haar bang maakt. Een wereld waar ik zelf ook met angst naar kijk. Wat is het soms moeilijk om te bepalen waar ik goed aan doe. En wat de juiste timing is. Wat is dementie ongelooflijk mensonwaardig.

Mijn ouders hadden een huwelijk zoals ik dat nooit zou kunnen hebben. En nooit zou willen hebben trouwens; ik zou helemaal gek worden als ik zou moeten leven zoals die 2 dat deden. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop zij elkaar niet in de haren zaten. Want dat deden ze nooit. Niet merkbaar althans. Alles deden ze samen. Dag en nacht waren ze samen. Waarbij mijn vader de initiatiefnemer was en mijn moeder nogal afhankelijk. Ik hield enorm van mijn ouders maar wist al gauw dat ik een ander leven zou gaan leiden. Zelfstandig en absoluut onafhankelijk wilde ik zijn!

Toen mijn vader overleed in 2005 deed ik verwoede pogingen om mijn moeder enige lessen in zelfstandigheid te geven. Vaak ging dat over heel basale zaken. “Hoe koop ik een kaartje voor de trein? Hoe zet ik de magnetron aan?” (Mijn vader kookte altijd, mijn moeder had een hekel aan koken en ik had er in mijn jeugd een hekel aan als ze dat toch deed….. het was namelijk euuhhh…. niet heel erg lekker. Sorry mam!).

“Hoe zet ik het alarm van de wekker aan en vooral…. ook weer uit?” (Het wordt toch een irritant deuntje als dat ding de hele dag staat te piepen). “De videorecorder, hoe laat ik dat ding iets opnemen? En huh?!? Heeft verkeer van rechts voorrang?? Ja, ik reed pap altijd maar achterna als we gingen fietsen”. (Mijn moeder heeft nooit haar rijbewijs gehaald en dat is zeer gunstig voor de verkeersveiligheid in Nederland!).

Ik vind dat ze cum laude geslaagd is voor haar praktijklessen; moeder redde zichzelf wonderbaarlijk en tot mijn grote geruststelling erg goed. Anderhalf jaar geleden begon me echter iets op te vallen. Vergeetachtigheid. Aanvankelijk twijfelde ik aan mezelf, of ik het wel goed zag. Die twijfel werd stilaan weggenomen en mijn angstige vermoeden werd bevestigd. Moeder wordt langzaam maar helaas zeker steeds vergeetachtiger. Moeder wordt steeds minder moeder.

Inmiddels wordt mijn moeder ondersteund door hele lieve mensen van de thuiszorg. De zorg in Nederland is er op gericht mensen zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen. Elke dag komt er iemand langs om te zien of het goed gaat, om haar te helpen douchen en om de structuur in haar leven zo lang mogelijk vast te houden.

Ik heb zelf geen kids, maar ik durf de paralel met een kind gerust te trekken. Mijn moeder wordt weer kind. Dat klinkt misschien erg cru, zo is het niet bedoeld – ik hou veel van mijn moeder – maar zo zie ik het wel. Ritme en structuur zijn cruciaal en uit het ritme zijn is gelijk aan geheel de weg kwijt zijn. Vorige week begeleidde ik haar toen ze de eerste keer naar de dagopvang ging. Ze wilde niet, en ik twijfelde vooraf enorm of ik de juiste beslissing had genomen. Ik neem beslissingen op intuïtie. Want ik kan echt niet altijd goed voorspellen of mijn keuze goed zal uitpakken en of het het juiste moment ervoor is.

De dagopvang. Een soort grote woonkamer met 2 groepen van 10 “gasten”. Met keileuke begeleiders (moeder woont in Brabant) die een lading engelengeduld met de paplepel ingegoten hebben gekregen. Die lepel is geheel aan mij voorbij gegaan trouwens. Ik heb echt moeten leren omgaan met de onuitputtelijke herhaling waarop mijn moeder me verhaaltjes vertelt en vragen stelt. Mijn tenen zijn er krom van gegroeid maar ook ik heb van mijn praktijklessen geleerd, al zeg ik het zelf.

Hilarisch is het af en toe ook wel. Mijn moeder vond aanvankelijk de dagopvang het meest verschrikkelijke dat ik haar ooit had aangedaan. Want “daar zitten allemaal van die grijze muizen en ook een mevrouw die het hoog in haar bol heeft en dat heb ik ook verteld”. O jee, dat heb ik weer, gaat ze op haar oude dag nog mot maken ook terwijl ze dat haar hele leven nog niet eerder heeft gedaan. Inmiddels heeft ze de smaak te pakken. Vol trots vertelt ze me aan het einde van zo’n dagopvangdag wat ze geknutseld heeft en welke liedjes ze gezongen heeft.

Gisteren ben ik schoenen met mijn moeder gaan kopen. Dat was wel humor; de smaak en voorkeur voor de nog aan te schaffen stappers wisselde zowat per minuut. Hadden we volgens mijn moeder in winkel nummer 8 dè mooiste/beste schoenen gevonden, haalt de verkoopster de juiste maat en bij het zien van dè mooiste/beste schoenen in de juiste maat blijken het volgens mijn moeder bij nader inzien toch echt vreselijke stappers in totaal de verkeerde kleur te zijn.
Ik hoopte maar dat de innerlijke stem in mijn hoofd (“ik heb geduld ik heb geduld ik heb geduld” ) door de verkoopster niet te horen was.
Zo werd de aankoop van een paar schoenen een middagvullende uitdaging die we net voor sluitingstijd met positief resultaat afgesloten hebben. Toen ik amper thuis was belde moeder me. Er stond een paar hele rare schoenen in haar huis.

Geen idee of ik bij m’n geboorte veel centimeters telde. Wel weet ik dat ik als kind nogal aan de lange kant was. Alhoewel ik er beslist geen trauma aan over gehouden heb, vond ik het niet altijd leuk om “die lange” te zijn. Mijn vaste plek was achteraan. Achteraan in de rij, achteraan in de klas, achteraan op de foto. Ik vond het prima, ik hoefde niet zozeer op de voorgrond te treden. Minder prima was het dat ik op een gegeven moment mijn maat schoenen niet meer in het rek van de damesschoenen kon vinden maar toch echt moest uitwijken naar mannenstappers. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik wilde hakken!

Terwijl ik opgroeide, groeide blijkbaar ook de gemiddelde lengte van de Nederlandse bevolking want steeds vaker kwam damesmaatje 42 terecht in de schoenenzaak. Er werden zelfs grote-maten-winkels geopend voor mensen zoals ik, die het met laarsmaatje 42 niet redden. Joehoe…..ineens had ik keuze!! Ineens kon ik zelfs laarzen mèt hak kopen. Wauw!!

Laarzen worden groter, schoenen worden groter, auto’s worden groter, vrouwen worden groter. Maar mannen worden kleiner! Echt waar!! Serieus, het is zo! Of lijkt het maar zo? Als ik in de trein of metro sta, zijn er maar weinig mannen langer dan ik. Kom op mannen, groei eens wat door! Als ik ooit nog eens een partner wil gaan zoeken, dan is de keuze wel erg beperkt vandaag de dag! Neem nou vanmorgen. Ik ging naar de mondhygiënist. Ik wist vooraf dat er een nieuwe (mannelijke) hygiënist zou zijn. Een boekje lezend in de wachtkamer, hoor ik mijn naam roepen. Ik kijk op maar zie niemand. Huh?? Nogmaals mijn naam. Ik speur met mijn ogen de balie af en…. ja hoor, ik zie nog net een stukje van een hoofd boven de desk uit komen. De man in kwestie was ècht wel èrg klein. “Hey, wat grappig, een hygiënekaboutertje” dacht ik direct en ik kon met veel moeite mijn gezicht enigszins in de plooi houden. “Gedraag je, van de Ven!”, was mijn volgende gedachte. Ik ben maar snel in de stoel gaan liggen zodat ik niet meer boven het hygiënistje uit torende. Bij het zien van al die tandartsapparaten werd ik vanzelf al wat kleiner en had ik spontaan geen medelijden meer met het kaboutertje. Hij ook niet met mij; ik vrees dat hij gedachten kon lezen en mijn ingehouden lach, toen hij zich voorstelde, niet heel erg kon waarderen. Al liggend leek de kabouter ineens veel groter dan ik. Slik.

Ja? Dan heb je dit jaar de kans!

Op 2e kerstdag reed ik naar Pebru in la douce France. Op uitnodiging van goede vrienden Patrick & Babs dompelde ik me 5 dagen onder in hun leven “op de berg”. Een heel ander leven dan ik hier in Nederland leid. Pebru bestaat uit een doodlopende straat met 5 typisch Frans gebouwde authentieke huizen. Gelegen in een prachtige omgeving, waar rust de boventoon voert en waar het woord “file” in geen enkel woordenboek voorkomt. Waar de supermarkt op 25 autominuten vandaan ligt en de bakker met een soort van SRV-wagen een aantal keer per week aan huis komt. Waar de riolering een septic tank is en een elektrische deken en sloffen hoogstnoodzakelijke attributen zijn voor een koukleum zoals ik. Waar de houtkachel in de grote woonkeuken zorgt voor letterlijk en figuurlijk warmte en gezelligheid. Waar de kinderen van Patrick en Babs een fantastische jeugd hebben; ze groeien op in de natuur, in alle rust en ruimte, 2-talig met meer dan voldoende mensen om zich heen vanwege de cursisten en de campinggasten die in het zomerseizoen aanwezig zijn. Het leven in Pebru ervaar ik als veel intenser en bewuster dan hier in het drukke en hectische Nederland. Dat ik er op vakantie ben en zelf ook in de relaxstand ga, heeft daar natuurlijk ook mee te maken, dat realiseer ik me terdege. Ik heb de afgelopen dagen weer enorm genoten van gastvrijheid en vriendschap.

Naast lekker eten, muziek luisteren, veel mooie gesprekken en winkelen ben ik ook aan de slag gegaan met portretfotografie. Ik wil dat graag leren, omdat ik het een van de meest mooie vormen van fotografie vind en tevens ook de moeilijkste. (Ik maak het mezelf soms graag moeilijk dus dit past wel bij me;-). Patrick heeft me met veel geduld de wereld van portretten leren ontdekken.
De techniek achter de foto, dat gaat me nog wel een keer lukken. Maar hoe leg ik het beste van de mens vast op de gevoelige plaat? Hoe kan ik via een foto laten zien hoe ik naar de persoon kijk? Hoe zorg ik ervoor dat iemand zich zo kwetsbaar opstelt dat ik zijn/haar meest pure vorm mag zien? Hoe kan ik zó dichtbij komen dat ik diep in de ogen kan kijken zonder dat het als confronterend wordt ervaren? Hoe maak ik echt contact?

Ik heb nog veel te leren. Ik wil veel oefenen, want ik vermoed dat ik ontdekt heb waar echt mijn voorkeur in de fotografie ligt. Ik wil het op z’n minst gaan ontdekken, die wereld. Ik zoek daarom mensen die geduld hebben en zich willen laten fotograferen door me. Het kost je een ritje naar Amersfoort (eventueel kan ik ook naar jou toe komen, maar het liefst installeer ik m’n apparatuur hier) en een paar uur geduld. Je krijgt er koffie en een aantal digitale foto’s voor terug. Als ik het goed heb gedaan, zul je er blij mee zijn. En anders heb je in ieder geval je goede daad van dit jaar gedaan en me geholpen met oefenen.

Heb je interesse? Stuur gerust een mail en we maken een afspraak. Hierboven zie je een voorbeeld van een dame die in Pebru met veel geduld heeft geposeerd. Met hulp van Patrick was ik er aan de slag, ik geef het toe. Ik wil het zonder zijn directe hulp ook kunnen. Het voelt als een eerste autorit zonder rij-instructeur. Met dat verschil dat ik mijn werk achteraf wel door Patrick laat beoordelen. Want ik moet en wil nog ó zo veel leren.

In tegenstelling tot de afgelopen jaren, doe ik dit jaar nogal kerstig. Op 5 december was ik klaar met Sint en stond er ineens een kerstboom in huis. Een echte die er inmiddels behoorlijk nep uitziet; de naalden zijn nagenoeg allemaal tot de parketvloer afgedaald. Ik heb zojuist een album met 100 kerstnummertjes gedownload van Itunes. In vergelijking met de 8 kerstcd’s die in m’n kast liggen is er overigens bedroevend weinig nieuws aan het repertoire van allergrootste kersthits-aller-tijden toegevoegd. Band Aid en John Lennon blijven blijkbaar legendarisch favoriet.

De afgelopen 2 dagen was ik met vriendinnetje Lieke in Londen. Diegene die me wat beter kennen weten dat ik sowieso groot Londenfan ben, maar met kerst is het helemáál geweldig daar. Ik heb weer onwijs genoten van the Borough Market (een méér dan must voor elke retailer), Neal’s allerbeste kaaswinkel, de wijk Marylbone (was ik nog niet eerder geweest, bijzonder sfeervol en er zit zelfs een schoenenwinkel waar grote maten dameslaarzen verkocht worden……..joehoeoeoeoe ze pasten nog nèt in m’n rugzak), Covent Garden (blijft leuk, deze keer een enthousiast kerstkoor en een Italiaans-zingende jonge blom die zó goed zong dat we vermoedden dat hij playbackte), de tuk-tuk (“trap eens even door Carlos, het wordt koud hier binnen”), de waanzinnige glamourdecoratie van Selfridges, de sushi in het enige restaurant waar nog wèl plek was, de beautiful black boy in de metro die we nagezwaaid hebben (zijn dag was weer goed en wij mochten graag naar hem kijken), Paul die het tegenwoordig erg goed doet in Londen (met heerlijke broodjes en vooral véél lekkers) en bovenal het gezellige gezelschap van Lieke.

Crisis in Europa? In Londen niets van te merken! Waanzinnige prijzen in Selfridges en er werd gekocht alsof het allemaal bijna niets kostte. De catsuit die Lieke paste had een prijslabeltje van slechts £2350,- en de tasjes van Gucci gingen er als zoete broodjes over de toonbank. In de stad kon je over de koppen met bontmutsen lopen, bij Abbercrombie & Fitch stond een enorme rij voor de kassa (gemiddelde bonwaarde vast en zeker boven de £75,-…. daar kun je wel wat modelletjes met sixpack voor laten dansen) en de pubs en restaurants puilden uit van dorstige en hongerige lieden. Geen idee of er dit jaar meer of minder kerstaankopen worden gedaan in Londen, maar maak mij niet meer wijs dat er crisis is. Althans niet voor de bezoekers van deze stad.

Nog een weekje, dan is het kerst. Even knipperen met je ogen en 2011 is weer voorbij. Vanuit een heerlijk warme huiskamer, met kerstmuziekjes op de achtergrond en een naaldloze kerstboom in het zicht, wens ik je gezellige dagen en een inspirerend 2012 toe, vol met mooie belevenissen. Ik deel ook in het nieuwe jaar de mijne graag al bloggend met jou.

Ik ga toch nog even terug naar Andalusia. Een selectie uit mijn 12 verhaaltjes heb ik als blog verwerkt. Het verhaal over de rockende buschauffeuse wil ik je eigenlijk ook niet onthouden.

Soms maken mensen op de een of andere manier indruk op je. Heb je een klik met iemand. Of is er een vorm van herkenning. Als ik er goed over nadenk dan zijn het altijd mensen met passie, die me kunnen raken. Passie voor iets, het maakt niet uit waarvoor. Voor werk, een hobby, andere mensen, reizen, mooie producten, muziek.

Naast het hotel waar ik verblijf, 8 kilometer van Sevilla vandaan, ligt een bushalte. Omdat ik geen zin heb om met m’n huurauto door Sevilla te crossen en het wèl leuk vind om in een lokale bus te rijden, stap ik drie dagen achtereen in een retro-historische diesel. Voor nog geen 2 euro een retourtje Sevilla. 25 minuten enkele reis. Genieten van de omgeving en de lokale bevolking.

De eerste dag ontmoet ik haar bij het instappen. De chauffeuse. Wat een gaaf mens. Beeld je in: een hele pittige tante, ongeveer mijn leeftijd, hoogblond haar in een hoog opgestoken paardenstaart, wielrennerhandschoentjes aan, felrode nagellak en een stoere donkere zonnebril. Zodra je betaald hebt en naar je plaats wankelt, zet ze haar bus in beweging en haar muziek snoeihard aan. Op radiozender hardrock. Haar rijstijl is bijzonder temperamentvol en als haar iets niet zint, gaat haar handschoen op de claxon en houdt ze die daar een tijdje. In een ritje van 25 minuten gebeurt dat overigens met grote regelmaat. Ze rijdt stevig door, gunt haar spiegels slechts millimeters ruimte en neemt bochten alsof ze in een porsche rijdt. Ondertussen geniet ze zichtbaar en hoorbaar van haar rockmuziek. Ze stopt trouwens keurig voor mensen op een zebrapad en is bijzonder vriendelijk voor haar passagiers. Ongevraagd zet ze me 3 dagen achter elkaar netjes voor de deur van het hotel af, terwijl daar op de terugweg helemaal geen halte is. Tijdens 2 van de 6 ritjes die ik in totaal met haar meemaak, ben ik haar enige passagier in die grote piepende, haast vergane bus. Op de een of ander manier heb ik een klik met haar; we wisselen geen woord maar kijken elkaar een paar keer lachend aan als ze weer aan het stunten is. Als ik uitstap zegt ze iets voor mij compleet onverstaanbaars – het klinkt wel heel aardig – en met een grote glimlach word ik door haar nagezwaaid en nagetoeterd. Als ik al bijna in het hotel ben, hoor ik de muziek langzaam wegebben naarmate de bus verder weg rijdt.

Mijn vakantie is alweer een paar maanden geleden. Sommige momenten zijn stevig in mijn herinneringen verankerd. Het beeld van de rijdende rockster is er één van.