Categorie: BLOG

Het is maandagmiddag. Ik heb mezelf een vrije dag cadeau gegeven, omdat ik nog allerlei klussen te doen heb. Varierend van gaten boren om eindelijk eens die 8 fotolijstjes op te hangen tot het in de teakolie zetten van de onlangs aangeschafte tuintafel. Die ik met enige zweetdruppels van de oprit – alwaar de bezorger hem op een houten pallet gedropt heeft – via de keuken en de woonkamer door de tuindeuren naar de achtertuin sleep. Wie alleen is moet slim zijn – door onder elke poot een theedoek te leggen sleep je zo’n zwaar ding zonder te krassen over het parket…..alleen op de oprit en op het terras wil zo’n theedoek niet echt;-)
Die gaten boren, dat verloopt niet zo voortvarend. Nadat ik eerst uitgezocht heb welk soort boren, pluggen en schroeven ik moet hebben en ik die vervolgens bij de bouwmarkt heb gevonden (sodeju wat een keuze) kom ik tot de ontdekking dat de accuboor die ik heb, absoluut niet in staat is ook maar enige beweging in de muur te krijgen. Laat staan dat er een gat ontstaat. Wat ik ook doe, ook al gooi ik heel mijn 1 meter86 lichaam via die boor tegen de muur aan, die boor gaat werkelijk geen millimeter verder de muur in. Tja, tikkeltje jammer nou. Ik begrijp later van een vriend dat ik ergens een fatsoenlijke klopboormachine zal moeten lenen, anders komen die lijsten never nooit aan de muur. Ik geef eerlijk toe, ik heb nog nooit gaten in een muur geboord, maar dat zul je ondertussen wel door hebben;-). En geloof me, het gaat me lukken, echt wel!

De bel gaat en door het glas van de voordeur zie ik 2 leuke jochies staan. Ik schat hen zo rond een jaar of 7. “Mevrouw, heeft u een een heitje voor een karweitje?”. Ik smelt. Het is 2012 en er staan 2 jochies voor mijn deur die vragen naar een heitje voor een karweitje?!? Wat lief! Mijn hersenen schakelen.. wat kan ik hen laten doen zonder dat ik beticht word van kinderarbeid. En wat geef je kinderen van die leeftijd, waar zijn ze blij mee, wat is normaal?
Ik vraag hen wat ze zoal voor karweitjes kunnen doen. “Nou….euuhh…..de tuin snoeien?” zegt de een. Dat lijkt me wat pittig, om 2 van die jochies met een snoeischaar te laten rondstruinen, geen strak plan. Ik start de onderhandeling op. “Wat denken jullie van onkruid uit de tuin halen?” Ik zie aan hun gezichtjes dat dat karweitje niet echt in de smaak valt. “Wat vinden jullie zelf eigenlijk een leuk karweitje?” vraag ik. “Lege flessen wegbrengen, naar de glasbak en naar de C-1000, dat is wel leuk om te doen!” Deal! Ik heb nog wel wat leeggoed staan en jongens gaan met een tas met glas en plastic op pad. Ik beloof hen in ieder geval dat ze het geld van de lege flessen mogen houden. Als ze een half uurtje later terug komen met de lege tas, stop ik ieder nog €4,- in hun hand. Weet ik veel wat gebruikelijk is, maar ik vind het zo onwijs lief van die mannekes. Een glimlach van oor tot oor en elkaar aanstotend nemen ze de heitjes in ontvangst. Ik sluit met een grote grijns op mijn gezicht de deur en ga vrolijk verder met mijn eigen karweitjes.

In grote organisaties is het een uitdaging om de balans te vinden tussen centrale aansturing en procedures enerzijds en vrijheid en ruimte geven ter inspiratie anderzijds. Hoe groter de organisatie wordt en hoe meer differentiatie er in de formule gewenst is, hoe groter die uitdaging. Ook in mijn werk is het een continu vraagstuk, dat me bezig houdt.

Stel je eens voor, je werkt in een organisatie waar leidinggevenden door hun medewerkers gekozen worden. Waar geen gereserveerde parkeerplaatsen zijn voor directieleden. Waar praktisch alle bedrijfsinformatie openbaar is – van salarissen tot strategieën. Waar natuurlijk ondernemen een basisprincipe is. Waar medewerkers hun leidinggevenden beoordelen. Waar gevraagd wordt aan de medewerkers om na te denken over wat ze over 5 jaar graag zouden willen worden om hen vervolgens aan te moedigen om daarbij behorende opleidingen te gaan volgen. Een bedrijf dat 2 keer per jaar een halve dag dicht gaat en iedereen zijn werkplek opruimt en weg gooit wat weg kan. Een bedrijf waar medewerkers hun eigen werktijden bepalen. Waar weinig regels zijn ten aanzien van zakenreizen en kledingvoorschriften. Waar kantoren meestal geen muren hebben. Waar geen beloftes gedaan worden over een vaste baan en waar tenslotte 25% van de mensen zelf hun salaris bepalen.

Bij SEMCO in Brazilië wordt op deze manier al sinds lange tijd gewerkt. Ricardo Semler uit Brazilië nam begin jaren ‘80 het bedrijf Semco over van zijn vader. Hij gelooft in een menselijke, productieve, stimulerende en toch lonende manier van werken. Met zijn mensen ‘vond’ hij deze bedrijfsfilosofie uit. Kern van de zaak: “Als mens wil je gelukkig zijn, ook in je werk. Ok, laten we dan zo gelukkig mogelijk met elkaar samenwerken, elkaar en ook jezelf serieus nemen.”

In 1993 is er een boek uitgekomen over dit bedrijf: SEMCO-stijl, het inspirerende verhaal over de meest opzienbarende werkplek ter wereld. De SEMCO stijl zie ik niet als een oplossing voor het vraagstuk waarmee ik deze blog begon. Wel levert het lezen van het boek me inspiratie op en zet het me aan tot verder nadenken. Wellicht heb je het boek al lang gelezen, het is tenslotte al 19 jaar oud. Ik werd er onlangs op gewezen door een vriend van me. Een goede tip, die ik graag aan je doorgeef.

Quest braintainment psychologie is een tijdschrift dat ik graag lees. De werking van “het brein” wordt er in beschreven en dat intrigeert me. De kop op de voorpagina van deze uitgave van het blad ook. “Waarom verlangen we?”. Mmmm, interessante vraag inderdaad, hoe werkt dat eigenlijk? Ik koop het blad en verdiep me in het artikel. Hieronder beschrijf ik een deel van het artikel, deze keer niet uit eigen hand of brein dus, deze tekst.

“Je kunt heel lang verlangen naar iets dat in de toekomst ligt, maar daar eenmaal aangekomen kun je weer verlangen naar wat achter je ligt. Geluk is volgens de Duitse filosoof Wilhelm Schmid als je kunt genieten van het verlangen zelf. Zoals op een zomerdag aan een buitenlands strand zitten en je voorstellen hoe fijn het zou zijn als je een nieuw leven onder de zon zou kunnen beginnen. Zodra je die droom ten uitvoer brengt, verdwijnt het verlangen. Simpelweg omdat het dromerige beeld van dat wat je verlangde opeens realiteit is geworden. De Portugezen hebben daar trouwens een prachtig woord voor: saudade.
Het is een weemoedig verlangen dat nooit hoeft te worden vervuld.

Een rijker leven, een kind, zekerheid, een eigen huis, iemand om van te houden, iemand die van jou houdt, de lijst van dingen waar een mens naar kan verlangen is oneindig. Sterker nog, de mens bestaat uit verlangen. Het is de motor van ons bestaan. Het verlangen zelf is een glijdende schaal tussen helemaal niets verlangen aan de ene kant en obsessief naar iets verlangen aan de andere. Zonder verlangen bestaat het gevaar van een eentonig, saai leven. Maar wordt het verlangen te groot, dan is er die extreme interne inspanning die uiteindelijk gekmakend kan zijn. Daarom geldt voor verlangen misschien wel hetzelfde als voor vele andere geneugten. Het is plezierig, maar doe het met mate”.

Bron: Quest Psychologie nummer 3/2012

Niks nieuws onder de zon en heel herkenbaar. Wel goed om af en toe bij stil te staan, is mijn mening. En….als je erover nadenkt, waar verlang jij eigenlijk naar?

“Single zijn, hoe ervaar je dat nou eigenlijk?” Die vraag stelde onlangs een kennis aan me. Mmmmm, goede vraag. Daar kan ik wel een blogje over tikken. Wat vind ik nou eigenlijk de nadelen en de voordelen van het single zijn?

Single zijn, daar word ik soms best wel moe van. De vraag “schatje, zou jij misschien vandaag even de boodschappen willen doen?” levert voor mij niks op. Noch dezelfde vraag voor het aan de straat zetten van de vuilnis, het gras maaien, dat schilderijtje ophangen, thuisblijven voor de komst van een monteur, de tuin snoeien, die lamp vervangen, de printer aansluiten, de WIFI weer aan de praat krijgen en alle andere dingen die je als stel ook kan “delen”. Die klusjes doe ik namelijk zelf. Geen enkel probleem overigens, ik leer er veel van, maar het kost wel tijd. Maar om klussen, daar gaat het volgens mij in een relatie niet echt om;-)

Als nadeel kan ik ook de momenten noemen die ik moeilijk vind om alleen mee te maken. Die zijn er echt wel. Kerst. Skip die hele decembermaand maar. Oudejaarsavond klokslag 24:00 uur bijvoorbeeld; proost……verschrikkelijk! Als soloreiziger op vakantie ’s avonds alleen dineren in een restaurant is ook geen favorietje van me. Laat ik vooral het moment niet vergeten dat ik door de douanedeur van Schiphol loop na een terugvlucht en er – “goh, tikkeltje jammer nou” – wéér niemand op me staat te wachten. Tenslotte is dat kerstdiner op het werk vast nog leuker als er een gezellige partner naast me zit. Klinkt allemaal soft en slachtofferig misschien, zo is het zeker niet bedoeld. Ik voel me allesbehalve zielig, integendeel, ik voel me juist enorm rijk met het leven dat ik mag leven, maar als single zijn dat voor mij gewoon de lastige momenten. (“Ja jemig, als dat alles is van de Ven….waar maak je je druk om?” Klopt, ik maak me er ook niet altijd druk om, ik geef alleen in deze blog antwoord op een vraag;-)

En tenslotte het grootste nadeel (in de categorie “laat ik me ook eens kwetsbaar opstellen”)… ondanks een aantal voor mij onmisbare & superlieve vrienden en vriendinnen om me heen, mis ik met regelmaat echt wel die “ene man”. Die ene man die bijzonder voor mij is en voor wie ik bijzonder ben. Met wie ik kan delen. Voor wie ik mag zorgen. Die tegen mij aan kan leunen als hij wil. Tegen wie ik aan kan hangen, letterlijk en figuurlijk. Liefde, warmte en geborgenheid, zoiets? Ik geef het direct toe. Dat is echt wel een nadeel van single zijn, een gemis, zoals ik het ervaar. Een man die mijn leven niet invult maar aanvult en het nóg mooier maakt.

Zo, genoeg gepiept. Single zijn heeft aan de andere kant ook z’n voordelen:

• Ik kan gaan en staan waar en wanneer ik dat wil (euuhhh, in mijn vrije tijd dan hè, op het werk word ik geleefd door mijn agenda;-).
• Er is geen thuisfront dat ik dagelijks hoef te bellen als ik alleen op vakantie ben. Over de vakantiebestemming hoeft überhaupt niet onderhandeld te worden.
• Ik mag zelf bepalen welke lease-auto ik bestel uit de snoepjeslijst.
• Aankopen voor mijn huis zoek ik zelf uit, geen enkele discussie gaat daaraan vooraf, behalve die in mijn eigen hoofd.
• Ik eet wanneer ik dat wil. En wat ik wil. Of ik eet niet. Niemand piept.
• Overwerken? Levert geen gedoe op.
• Geen ge-erger aan rondslingerende sokken behalve dan aan die van mezelf.
• Geen irritatie om kluswerk dat slordig afgeleverd wordt – waar je dan wel of niet iets van zegt.
• Niet regelmatig de vraag “waar denk je aan” waar je eigenlijk geen antwoord op kan geven omdat je er zelf nog niet uit bent.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook levert het single zijn voor mij het gelukzalige gevoel van “alleen kunnen zijn” op. Ik bevind me op het werk de hele dag in gezelschap, ren van de een naar de ander, ben constant in gesprek. Dan is het zó heerlijk om thuis alleen te zijn. Vind ik. Even in de stand “niks & niemand”. En daar hoef ik me niet schuldig over te voelen, als single. Ik ben denk ik niet gebouwd om constant, elke minuut van de dag, iemand om me heen te hebben. Maar het lijkt me heerlijk om een deel van mijn leven wèl te delen.

Single zijn, zo ervaar ik het dus. Met voor en nadelen. Met plezier en gemis.

Help! Met mijn 1.86 m is het nooit zo’n pretje om opgekreukeld in een vliegtuigstoel te zitten. Als het even kan check ik online in en kies ik een stoel aan het gangpad. Tijdens het opstijgen en landen ben ik dan gegarandeerd van ruimte zonder dat mijn enkels stuk gereden worden door een opgejaagde steward(es) achter een karretje. Zodra het mag, gaat mijn stoel dan ook direct in standje “iets naar achter”, zodat mijn knieën niet in mijn nek maar op heuphoogte hangen.
Zo ook tijdens deze vlucht van Florence naar Amsterdam. Maar niet voor lang. De achterbuurvrouw klaagt. Ze heeft te weinig ruimte, omdat ze een baby op schoot heeft. Naast haar zit manlief en aan het raam zit hun zoontje van pakweg een jaar of 3, 4. Het joch kan niet normaal praten. Hij kan krijsen, janken, gillen en schreeuwen. Ook als hij niet jankt maar “praat” doet hij dat met een aantal decibellen waar menig muziekband op hoopt ze te mogen produceren tijdens een optreden. De oortjes van mijn iPod met muziek op stand “zo hard als je kan verdragen” houden het geschreeuw van het joch niet buiten mijn gehoorzone. Vader en moeder doen geen enkele moeite om kindlief iets minder hard te laten gillen. Ik begrijp dat als kindloos wezen niet zo goed. Je kunt je schatje toch wel leren om op normaal geluidsniveau te communiceren? Ik ken genoeg mensen met kinderen die dat wel voor elkaar krijgen. Die continu krijsen niet oké vinden en dat dan ook corrigeren. (Misschien oordeel ik als niet-moeder zijnde te snel, en nee, ik heb echt geen hekel aan kids, integendeel.)
Ik heb sterk de neiging om met de achterbuurvrouw te onderhandelen. “Ik zet mijn stoel recht mits jij zoonlief op een normaal niveau zijn geluid laat produceren in plaats van dat gegil”……
Waarom bedenkt trouwens niemand dat je een deel van een vliegtuig reserveert voor mensen met kinderen en dat er dus ook een deel is waar gillende kids streng verboden zijn? Met een geluidswal ertussen?

Watje als ik ben zet ik mijn stoel braaf recht overeind en onderhandel ik niet. Ik klaag niet eens over het gekrijs. Ik probeer me af te sluiten en me niet te ergeren. Ergeren kost veel energie, heb ik onlangs geleerd van een lieve vriendin en ik geloof dat meteen. Kan iemand me leren hoe ik de mens-erger-je-niet-stand in mijn hoofd kan activeren? De hele wereld-afsluitende oordoppen zijn ook meer dan welkom tijdens deze vlucht. Zucht.

Vrijdagochtend, 7:30 uur. De weersvoorspelling voor vandaag is slecht. Door de houten luiken voor de ramen in mijn slaapkamer heb ik geen idee of die voorspelling nu al werkelijkheid is. Een paar minuten later snuif ik met diepe halen Toscaanse zuurstof binnen. Wat een weelde om zo wakker te worden: uitzicht op de bergen, voorzien van wijngaarden en olijfbomen. Ik trek een spijkerbroek en een shirt aan, grijp mijn camera en ga lopen. Deze laatste dag wil ik volop benutten. Het kerkje dat ik in de verte boven op de berg zie, dat is mijn doel. Rust is hetgeen er om me heen hangt. In de verte worden bomen omgezaagd, er kraait een haan en ik hoor ergens op de achtergrond de trein naar Florence tuffen. Tussen de olijfbomen door loop ik de berg op. Bij het kerkje aangekomen word ik beloond met een prachtig uitzicht. Hier en daar blaft een hond. Dit soort momenten beleef ik het meest intens als ik alleen ben. Toscane ontwaakt en ik voel me vrij.

>

Twee keer per jaar houden we in het clubhuis de zogenaamde internationale verkoopbijeenkomst. Ruim 700 filiaalmanagers en ondernemers horen die dag van de directie de plannen voor de komende helft van het jaar. Ons clubhuis heeft een prachtig groot atrium waar we de plenaire sessies houden en daarnaast benutten we allerlei zalen en een aantal gehuurde ruimtes voor de subsessies. Elke keer wordt het spannender met die ruimtes, want elk jaar komen er gemiddeld 50 filiaalmanagers bij. We hebben tenslotte niet voor niks een expansiestrategie. Dat we te maken hebben met 3 talen en veel verschillende groepen, maakt de organisatie sowieso al dynamisch.

Mijn collegaatje Angela is verantwoordelijk voor de hele organisatie en ik mag iets over de inhoud zeggen. Zo’n maand of 4 voorafgaand aan de dag gaan we op mijn kamer zitten borrelen. Borrelen van ideeën dan wel te verstaan. Want we willen natuurlijk wel steeds origineel zijn. Dit jaar wilden we een andere programmering dan gebruikelijk. Daarnaast had ik al een tijdje een idee in mijn hoofd over een markt. Een markt, verdeeld over 3 plekken in het pand, waarbij inkopers en stylistes hun nieuwe assortiment laten zien. Je moet weten dat wij al onze producten zelf ontwerpen. Dat maakt onze bedrijfsvoering een stuk complexer, maar ook unieker. Dat maakt ook dat onze stylistes en inkopers erg trots zijn op hun assortiment. En die trots wilde ik graag laten overdragen aan de filiaalmanagers en ondernemers.

Na een aantal – wat ik noem – “massagegesprekken”, ging de bal aan het rollen. Collega’s van styling en inkoop pakten hun verantwoordelijkheid en de bal op en werkten de markt verder uit. Wat heb ik genoten van het enthousiasme en de inzet waarop de markt tot stand kwam. Maar uiteraard waren ook de discussies en het gebruikelijke gesteggel niet van de lucht. Er ontstond gaandeweg een hele mooie samenwerking tussen groepen die normaliter nog wel eens met elkaar in de clinch liggen en die samenwerking mondde uit in een prachtig gezamenlijk succes. Hele huiskamers werden er gebouwd, in de flexruimtes was het ineens kerst en veel nieuwe productlijnen werden vol trots en op een inspirerende wijze gepresenteerd. Food, horeca, textiel en en nonfood artikelen werden gevoeld, gezien, geroken en geproefd.

De plenaire presentaties van de directieleden verliepen prima. Alle subsessies waarin categorymanagers, inkopers en collega’s uit de winkelorganisatie hun verhaal presenteerden, werden door de deelnemers goed ontvangen. Maanden hebben we er met veel mensen aan gewerkt, aan deze dag. De deelnemers reageerden gelukkig positief en enthousiast. Toen zij tevreden naar hun eigen land en mand terugkeerden, keken wij tevreden en eerlijk gezegd ook wel wat moe terug op een succesvolle dag. Veel respect heb ik voor Angela, die tot het (en haar) uiterste gaat om topkwaliteit te leveren. Morgen staat het pand en de dag in het teken van een hoofdkantoor-sessie en van de leveranciersdag die we organiseren. Er komen leveranciers uit alle delen van de wereld. Voor die dag heb ik geen rol. Ondertussen ben ik met mijn team snoeihard aan het werk voor een werksessie voor 30 senior managers, volgende week donderdag. Het is absoluut leuk werken, bij zo’n bruisend internationaal bedrijf. Never a dull moment. Ik zou overigens willen dat ik er af en toe eentje had.

Bijna vakantie..joehoe…nog een kleine 2 weken te gaan! Te gaan met pittige klussen nog. Elk jaar ervaar ik weer dat september zakelijk gezien een dramamaand is om met vakantie gaan omdat er zó ontzettend veel gebeurt op het werk. Mijn vakantiedagen heb ik net als vorig jaar opgedeeld in kortere trips. Groot voordeel daarvan is dat je het hele jaar door leuke vooruitzichten en belevenissen hebt. Nadeel van meerdere keren een paar dagen weg is dat op het werk alles vrolijk doorgaat en ik zowel met pre-holiday als post-holiday-hectiek te maken heb. Maar dat mag de pret niet drukken. Het stikt van de piekmomenten deze weken. Of eigenlijk is het een piekperiode. Of eigenlijk is het gewoon een piekbaan. Die ik compleet zelf gekozen heb overigens dus Ven is helemaal zelf verantwoordelijk voor haar eigen drukte. Vorige week had ik mijn eerste werksessie van een dag met de directie. Enorm boeiend, leerzaam, hard werken en spannend, met als resultaat dat ik het primaire doel, om het hele programma met de 6 strategische projecten waar ik momenteel met m’n team aan werk tot in detail te bespreken, bereikt heb. Komende week hebben we de internationale verkoopbijeenkomst waarbij zo’n 650 filiaalmanagers uit de 5 landen meegenomen worden in de strategie en plannen van ons bedrijf. Elke keer weer een dag waar veel energie in zit en waar ik met veel bewondering voor collega Angela (verantwoordelijk voor de organisatie van de dag) aan mag meewerken om de inhoud zo goed mogelijk weg te zetten. De laatste dag voor mijn vakantie staat in het teken van een werksessie van 2 dagdelen voor zo’n 30 senior managers, in het kader van m’n programma “Good to great”. De voorbereidingen zijn in volle gang en de deadlines zijn hard. Vaste en ervaren vervangster Tanja geniet momenteel van haar vakantie en voor het nieuwe team is het zoeken, passen, meten en vooral ook nog worstelen om alles tot in detail te organiseren. Ik praat me suf, stuur bij, maak fouten, leg uit, werk me de tandjes maar geniet ook enorm van hoe we als nieuw samengestelde groep groeien en alle processtappen van groepsdynamica doorleven. Voor het eerst van mijn werkzame leven geef ik leiding aan een team met alleen maar vrouwen. Heel mooi en boeiend om te ervaren. Allemaal gedreven, gemotiveerde en leergierige jonge vrouwen overigens. Die, nu ze elkaar beter leren kennen, ook soms botsen met elkaar. Die kritisch zijn. Die soms onzeker zijn. Net als ik trouwens. Er ontstaat af en toe wrijving in het team. Zonder wrijving geen glans denk ik dan maar. Fijn om met hen te werken en ook voor mij erg leerzaam. Energiegevend en vragend. Alles bij elkaar opgeteld is het grote aftellen begonnen. Nog een kleine 2 weken er tegenaan!

Zolang het nog gaat, wil ik mijn moeder zoveel mogelijk laten genieten van leuke dingen. Vandaag was het ideaal weer voor een dagje uit, moeders heeft een tekort aan buitenlucht dus vanmorgen vroeg ging ik met haar naar de Floriade in Venlo. Het was er waanzinnig druk. Vanaf de parkeerplaats stond een urenlange file naar de pendelbussen. Heel soms is een rolstoel ideaal, want er pendelden naast grote bussen ook een aantal aparte rolstoelvervoerbusjes. Dus doken we in de rolstoelrij, die iets sneller reed dan de wandelende rij liep. Ik dacht even in een paar uurtjes door het park heen te crossen maar daar is het echt te groot voor. Mijn moeder genoot van de buitenlucht, het prachtig aangelegde park en de grote zak friet waar ze ineens zin in had. Tegen vier uur hadden we het meeste wel zo’n beetje gezien en had ik het zelf ook wel een beetje gehad. Moeders is een schat van een mens maar 8 uur in de repeatmodus is eerlijk gezegd ook best wel vermoeiend. Eenmaal thuis heeft ze het altijd een beetje moeilijk als ik weg ga. Persoonlijk ervaar ik dat moment heel dubbel. Enerzijds vind ik het heel erg verdrietig om haar weer alleen in haar huisje achter te laten; anderzijds ben ik – heel eerlijk – ook wel weer blij dat ik even mijn eigen ding kan doen. Dat dubbele gevoel zal altijd wel blijven denk ik.

Plannen, afspraken maken, zoeken naar efficiency, voortgangsbewaking en vooral structureren; dat is zo’n beetje waar ik voor opgesteld sta op het werk. Als controlemiepje past die taak wel bij me. Ik controleer me suf en de trouwe lezer van mijn blogs weet dat die neiging naar controle ook in mijn prive-leven overduidelijk en regelmatig tot uiting komt. Laatst sprak ik met vriend Theo over dood gaan. Ja, ik weet het, er zijn vrolijkere onderwerpen om over te praten, maar dood gaan komt toch ook regelmatig in het leven voor dus dan heb je het er wel eens over. Aangezien Theo nogal creatief is ingesteld en hij mij in zijn creativiteit vaak meeneemt, hebben we diverse scenario’s bedacht voor mijn uitvaart. Het laatste scenario dat we bedachten, bevalt me wel. Het beschrijft een samenzijn (als een soort van dienst) in een huiskamerachtige ruimte waarbij ik als as in een potje gezellig op tafel tussen jullie in sta. De crematie is dan de dag ervoor al geweest met een paar mensen die even gedag komen zeggen, zonder verder iets formeels erbij. In de huiskamer lunchen jullie, met allemaal lekkere hapjes en drankjes en er wordt af en toe door de een of de ander informeel een verhaaltje verteld over iets dat ik meegemaakt heb. Met gezellige muziekjes op de achtergrond, uiteraard van artiesten wiens concert ik beleefd heb. Is dat nou niet een veel leuker plan dan zo’n nare ruimte bij een dela uitvaartcentrum? Lijkt me wel. Nou zal het je niet verbazen als ik je vertel dat ik het draaiboek van mijn uitvaart al klaar heb liggen. Niet dat ik van plan ben om er al snel tussenuit te piepen – ik heb nog zóveel leuke dingen te doen – maar je weet maar nooit toch? Zo’n draaiboek heet in dela-termen een wilsbeschikking. En ik wil natuurlijk wel tot het allerlaatst over mijn eigen wil beschikken. Ik moet bekennen dat ik het draaiboek nog niet heb aangepast aan de hand van dit laatste idee, ik heb het een beetje druk. Dat ga ik wel snel doen hoor maar mocht het euhhhh…voor die tijd gebeuren, dan weten jullie wel wat ik wil hè? Wel doen zo hè?