Categorie: BLOG

Een aantal weken geleden ontving ik een uitnodiging van de dagopvang van mijn moeder. “Op vrijdag 21-12 ben je van harte welkom om samen met je moeder en de andere mensen van de dagopvang en hun familie, kerst te vieren.”
Néééééééé…….grrrrr. Daar heb ik nou ECHT helemáál geen zin in! Dat kost me een vakantiedag en die heb ik al niet zo heel veel. Wat moet ik daar tussen al die ouwetjes, jakkes, bah.

Tot zover mijn eerlijke eerste reactie. Ik geef het toe, dat dacht ik. Toen realiseerde ik me dat – als ik niet zou gaan – mijn moeder waarschijnlijk als enige niet vergezeld zou zijn door familie tijdens de kerstviering. Ik ben tenslotte haar enige familie – in de praktijk dan. Het af en toe ver weg gestopte zorgzame deel van mezelf werd wakker geschud en ik nam het besluit om een vakantiedag door te brengen tussen 15 dementerende bejaarden. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om An daar alleen te laten zitten, daar zou ze beslist verdrietig om zijn.

Afgelopen vrijdag was het zover. Om 10:30 uur liep ik als laatste de kerstig versierde dagopvang binnen en schoof naast mijn moeder aan tafel. Samen met zo’n 15 lieve dementerende bejaarden en een zeer beperkt aantal familieleden (te weten 2 dochters, 1 zoon en een echtgenote) zong ik kerstliedjes. Luisterde ik naar een mevrouw met een gitaar die Brabantse liedjes zong. En at ik om 12:00 uur een deel van het uitgebreide kerstdiner. (Hoe krijgen die mensen in hemelsnaam om 12:00 uur zoveel warm eten naar binnen geschoven?!?). En maakte ik foto’s (jaja, Ven is niet helemáál gek….en om te voorkomen dat ik dat wel zou worden, heb ik aangeboden die dag foto’s te maken om daar een fotoboekje als herinnering voor de bejaarden van te maken….ik kan ECHT niet 6 uur op een stoel blijven zitten en niks doen).

Ik geef toe, ik vond het best een opoffering. Aan de andere kant….mijn moeder heeft genoten en ze was er trots op dat zij wèl iemand bij zich had (enige competitiedrang is haar niet vreemd). Ik zag de ouwetjes genieten terwijl ze zachtjes meezongen met bekende kerstliedjes. Ik zag de dame van 91 jaar glimlachen; ze is tijdens de feestdagen alleen omdat haar kinderen in Frankrijk wonen…”ik ben altijd alleen dus ook met de kerst”. Ik zag hoe liefdevol de “leidsters” – zoals mijn moeder hen noemt – de bejaarden met zorg behandelen. Op ééntje na dan, want “die ene daar, dat is een kreng, die denkt dat ze hier de baas is”….volgens moeders (enige directheid is An niet vreemd, ik moet haar nog leren iets zachter te praten bij dat soort uitspraken;-).

In de avond rij ik naar huis en zie een whatsappje op mijn Iphone verschijnen van een lieve vriend die me uitnodigt diezelfde avond naar de wijnbar te gaan in Amersfoort. Wijn, goed gezelschap, een prima bar en goede muziek: een betere en leukere manier om weer terug te treden in mijn eigen comfortzone kon ik me niet bedenken.

Wow! De afgelopen maand heb ik veel beleefd en te weinig tijd gehad om te tikken. Ik mag niet klagen over dynamiek in mijn privé-leven. Noch in mijn werk.

Ik kreeg het verzoek een 3-daagse werksessie te organiseren voor 60 managers / directieleden. Normaliter kost de voorbereiding voor zo’n sessie minimaal 6 weken; ik had er 12 werkdagen voor. Mwah….uitdaging!!!
Die 12 werkdagen zijn bijzonder lange dagen geworden, de nachten tussen die dagen pittig kort. De 3-daagse is met opbouwen en afbreken een 4-daagse nagenoeg-continu-dienst geworden maar samen met 3 bikkels uit m’n team is de klus op een uitstekende wijze geklaard. Een soort van onafgebroken adrenaline-stroom ging er door mijn aderen. Met name ook doordat de groep van 60 met mega-veel energie de sessie heeft beleefd. Er is van alle kanten snoeihard gewerkt. Dat is wel gruwelijk kicken kan ik je vertellen, als het dan allemaal lukt! Moet ik overigens niet al te vaak per jaar doen, dit soort sloopacties, want het hakt er wel in, ik ben ook de jongste niet meer;-)

In diezelfde periode heb ik de kids te logeren gehad. Ik geniet daar altijd ontzettend van. Toen Helen en Frank weer naar huis gingen, duwden ze me een konijnenknuffelbeest in m’n handen. “Die moet jij hier houden Inge, want dan ben je tenminste niet alleen als wij weer weg zijn”…… dan smelt je toch, bij dit soort teksten??

Tussen de bedrijven door heb ik een leuke fotoshoot gedaan, ben ik met Ingrid naar het concert van Seal geweest (supergaaf!) en heb ik veel plezier gehad tijdens een aantal etentjes in prima restaurantjes. Tussendoor een aantal keer naar Geldrop gesjeesd.

Afgelopen weekend ben ik met vriendin Lieke naar Londen geweest. Zó onwijs leuk is dat. Ik reed eerlijk gezegd, door alle drukte, redelijk gesloopt richting Schiphol, maar alleen al het idee dat niks moet en alles oké is wanneer ik met Lieke op pad ben, geeft zoveel energie dat ik heel graag langer was gebleven dan de 2,5 dag die we nu weg waren. De kerstsfeer in the City of London blijft indrukwekkend. De prijzen ook; van enige crisis lijkt in Londen geen sprake.

Vandaag heb ik een dag vrij genomen, omdat ik vooraf verwachtte dat ik een soort van instortdag nodig zou hebben. Dat instorten moet nog steeds gebeuren, ik zie wel wanneer dat komt, maar ik vind het meer dan héérlijk om een dagje gewoon thuis te zijn. Met de ontspanningsmassage die ik vanavond had, heb ik een dynamische periode afgesloten. Morgen weer verder!

Foto’s die geschikt zijn om op een zakelijke website te plaatsen. Via Tanja (collega) kreeg ik dat verzoek van een afgestudeerd klinisch psycholoog; zij is bezig met de start van haar praktijk. Kijk, dat vind ik nou gaaf! Meedenken over de kleuren van de kleding, de houding, de uitstraling op de foto, passend bij het doel van de website. Uitnodigend, vertrouwen wekkend, vrolijk, open en ook serieus. Dat was het beeld dat we zochten.
Met een tas vol kledingstukken en make-up kwam de dame in kwestie binnen; een leuke meid met prachtige ogen en mooie slanke jukbeenderen. Sinds ik aan portretfotografie doe, kijk ik heel anders naar mensen en zie ik ineens veel meer moois. Heel grappig om te ervaren. Geen mens heeft trouwens een symmetrisch gezicht, ook interessant. En wat zijn er waanzinnig veel verschillende gezichten en gezichtsuitdrukkingen!
Ik vraag voor mijn foto’s een hele kleine bijdrage, van €10,- die ik doneer aan kanjerketting.nl. Zo zijn er 3 partijen blij. De ontvanger van de plaatjes is tot nu toe altijd blij, ik ben blij omdat ik kan oefenen en de stichting heeft er weer een kraal bij. Die ze hopelijk zo weinig mogelijk hoeven uit te delen want elke kraal is er een te veel. Zie ook kanjerketting.nl

Voorheen hoorde ik mensen wel eens zeggen dat ze het liefste de decembermaand over zouden slaan. Daar begreep ik echt helemaal niks van. Hoezo overslaan? Hartstikke gezellig juist! Kerstmis: samen naar de nachtmis, cadeautjes kopen voor elkaar, lekker eten, de kerstboom optuigen, met mijn vader in de keuken dollen, allemaal mooie lampjes in de stad, gezellige muziekjes…..jingle bells jingle bells, jingle all the way….. helemaal leuk!! Ik genoot van de familiefeesten met de grote aantallen volwassenen en kinderen toen ik nog een relatie had. Ik versierde het hele huis van binnen (nee, niet dat uiterlijke vertoon aan de buitenkant….vind ik niet zo heel sfeervol) en zelfs in het AH-clubhuis was mijn kamer niet veilig voor de kerst-sfeer die ik het liefst overál wilde ervaren.

Sinds mijn “gezin” gereduceerd is tot ikzelf en “mijn familie” tot mijn moeder, snap ik het. Kerst is gereduceerd tot een paar dagen extra vrij. Niks mis mee trouwens, 2 dagen vrij zijn. Eén dag naar mijn moeder en de andere dag bijkomen van de hectische tijdrit in de achtbaan op het werk en privé. Maar daar hoeft het voor mij niet echt kerst voor te zijn, die vrije dagen heb ik nog liever als het licht buiten weer aan is en de temperatuur weer tot menselijke hoogte is gestegen.

Mocht er bij het lezen van dit blogje iets van een gedachte bij je opkomen in de trant van “gut wat sneu” of…”gut wat vind ze zichzelf zielig”, dan laat die gedachte maar snel weer los. Die feestdagen kunnen me gestolen worden inderdaad maar ik heb veel andere momenten in het jaar waarop ik enorm geniet van lieve mensen om me heen; mensen die me erg dierbaar zijn. Die momenten van geluk en genieten zijn voor mij veel waardevoller en leuker dan de 3 verplichte feestdagen in december. Als je je dat realiseert, dan is die hele kerst ineens niet zo belangrijk meer. Dan snap je het pas echt.

De laatste fase van je leven lijkt verdacht veel op de eerste fase. Dat hoor je wel eens zeggen en ik maak het nu in de praktijk mee met An. Echt heel raar (en ook naar) om mee te maken. Een paar vergelijkingen.

Een kind zegt wel eens dingen in gezelschap, waardoor je het liefst spontaan onder de grond wil zakken. Dat mijn moeder de vervangende huisarts met een donkere huidskleur “zo’n zwartje” noemt lijkt hilarisch maar zo voel je je echt niet als je erbij bent, kan ik je vertellen.

Als ouder wordt je geacht bij de kerstuitvoering van je kind op school te zijn. Je kunt het niet maken om je uk daar als enige zonder vader of moeder kerst te laten vieren. Ik ontving een uitnodiging om (op een doordeweekse dag) op de dagopvang van mijn moeder kerst te vieren, samen met “haar groep” en hun kinderen, inclusief een kerstdiner om 12:00 uur s’middags. Omdat ik het heel erg sneu zou vinden als mijn moeder helemaal alleen zou zijn terwijl de rest van de groep wel omringd is door familie, heb ik op vrijdag 21-12 een vakantiedag op het werk genomen. Jippie, dagopvang, here I come;-))

Mijn moeder wilde van de zomer met geen mogelijkheid meer op haar terras zitten, terwijl dat een heerlijke, ruime zonnige plek is. Ik kwam er maar niet achter waar haar weigering ineens vandaan kwam. Sinds kort begrijp ik het….er blijken wel eens van die grote zwarte kraaien op het terras neer te zijn gestreken. En ja, als dat één keer is gebeurd, dan zal dat wel elke keer gebeuren, is moeders innerlijke overtuiging… herkenbaar voor een moeder met een kindje?

Een klein kind heeft hulp nodig bij het aankleden; als ouder bepaal je de eerste jaren wat je je kind aantrekt. Mijn moeder weet niet meer welke kleding ze moet aantrekken…op zondag hang ik haar kleren klaar voor de rest van de week. Met briefjes erop voor welke dag de kleding bedoeld is. De verpleegster van de thuiszorg helpt mijn moeder bij het aankleden.

Als een kind leert praten is het voor hem/haar soms lastig om het verschil te snappen tussen “papa” en “opa”. Vanavond tijdens het telefoongesprek gooide mijn moeder de twee termen constant door elkaar.

En zo zijn er nog veel vergelijkingen te maken in het dagelijks leven van An. De cirkel wordt steeds ronder gemaakt. Ik hoop dat het nog lang duurt voordat hij helemaal dicht is.

Voorheen (ik wil het woord “vroeger” niet al te vaak gebruiken, dan voel ik me direct zo’n oude doos die herinneringen ophaalt) vond ik Rotterdam niet echt een leuke stad. Of eigenlijk léék het me geen leuke stad, want ik kende de plek eigenlijk niet, behalve van een aantal AH-filialen en HEMA-winkels. Totdat ik, alweer heel wat jaren geleden (ook een leuke variant;-) voor de eerste keer bij hotel New York kwam. Ik keek mijn ogen uit; wat een onwijs gave plek! Sinds ik fotografeer, ben ik helemaal fan geworden van de stad, die een en al architectuur uitademt. Vandaag reed ik naar het Nederlands Architectuur Instituut, juist, dat ligt in Rotterdam. Erg leuk om een keer te zien, alhoewel ik moet bekennen dat er binnen niet zo heel veel spannende zaken op de gevoelige plaat te leggen zijn. De omgeving van het NAI leent zich daar wel toe. Tikkeltje jammer dat de regen met bakken tegelijk naar beneden kwam toen ik het museum uit liep. Het blééf maar hozen. Balen, ik wilde ook nog graag van de Van Nelle fabriek en de Erasmusbrug plaatjes maken. Dat werd niks. Ik ben zelf niet van suiker (alhoewel ik verre van liefhebber van regen ben) maar vooral voor de kijkdoos is nattigheid niet echt jofel. Er zit dus niks anders op dan nog een aantal keer die metropool bezoeken!

Calumet is een snoepjeswinkel voor plaatjesmakers. Als ik daar rondloop kijk ik mijn ogen uit naar al dat moois maar sluit ik ze snel weer vanwege de prijzen. Fotografie is een hobby waar je je maandsalaris elke week aan kan besteden.

De openingstijden van Calumet, gelegen in Amsterdam zuid-oost, zijn allerbelabberdst. Ik denk dat het hen erg goed gaat want een normaal fulltime-werkend mens zal er in het weekend heen moeten. Elke werkdag open van 9:30 – 17:30 uur. Geen koopavond. Op zaterdag is de deur open van 10:00 – 16:00 uur. Twee weken geleden zag ik een artikel dat ik graag wilde hebben, op de website van Calumet. Volgens de site was het artikel volop voorradig in hun winkel in Amsterdam dus toog ik op mijn vrije zaterdag voor de 6e keer die week naar de hoofdstad. In de winkel aangekomen werd me verteld dat het betreffende artikel helaas toch niet op voorraad was. Balen, voor niks 90 km gereden en 1,5 uur verloren tijd. Alsof ik niks beters te doen heb. Ik was dus een beetje boos. De verkoopster vond het zelf ook vervelend en we spraken af dat ze het artikel uit Rotterdam zou laten komen en me een mail zou sturen als het binnen was. Ik wilde het artikel graag voor vandaag (zondag de 28e) hebben, vanwege een portret-afspraak.

Afgelopen woensdag kreeg ik keurig een mail dat de bestelling (bestaande uit 2 delen, een achtergrondsysteem met een doek) binnen was. Dus ik opnieuw naar Calumet, op een toch al veel te drukke zaterdag want ik moest ook nog naar Utrecht en Geldrop. Dezelfde verkoopster als de week ervoor was er weer; ze herkende mij, liep naar het magazijn en kwam met 1 deel terug. Haar hoofd werd al een beetje rood. Na enig zoek en belwerk werd duidelijk dat deel 2, het doek, niet aanwezig was. Zonder doek heb je echt helemaal niks aan zo’n systeem. Voor de tweede keer voor niks gereden dus, ggrrrrrrrr. Ik werd behoorlijk pissig en maakte duidelijk “dat ik de winkel een echte prutswinkel vond. Waarom wordt een bestelling niet eerst gecontroleerd voordat de klant een mail ontvangt?? Jemig wat een onwijs slechte service hier, dit is de laatste keer dat je me hier ziet”. Ik was overduidelijk….een beetje nogal erg boos;-)

De verkoopster haalde er een collega bij. Aanvankelijk totaal geen zin hebbende om nog verder in gesprek te gaan – ik had wel wat beters te doen – luisterde ik naar zijn verhaal. En dat was een goed verhaal. Hij toonde begrip, zocht mee naar een tijdelijke oplossing, checkte of die tijdelijke oplossing ook echt werkte (zette dus het systeem met een alternatief doek op, midden in de winkel), gaf me – ondanks dat het mij daar echt niet om ging, ik wilde alleen maar de juiste spullen mee – een doek gratis mee en beloofde me het juiste doek te bezorgen als het binnen kwam. Prima. De man in kwestie kreeg het voor elkaar om me van “behoorlijk pissig en teleurgesteld” om te buigen naar een fan voor het leven. Wat zou ik hem graag bij HEMA willen laten beginnen;-).

Laat die avond kwam ik thuis uit Geldrop. Ik trof op de oprit de buren, die ook net thuis kwamen. “Inge, er zijn 2 pakjes bezorgd voor je”. “Huh, pakjes, ik heb niks besteld voor zover ik weet”.

Juist, je raadt het al….. De bestelling die in Amsterdam geleverd zou worden, is om de een of andere duistere reden naar mijn huisadres gestuurd. Met het juiste doek. Ik sms’te de man van Calumet met het raadselachtige nieuws. En gaf hem daarbij alsnog een compliment voor zijn uitstekende klantbehandeling. Nu maar even zien hoe ik de teveel bezorgde spullen weer terug krijg bij Calumet. De man is hopelijk bereid het spul op te halen op mijn werk. Kan hij gelijk een lezing over “service” geven; daar kunnen de winkels van de tompoucenclub nog iets van leren!

Gehesen in figuur-corrigerend ondergoed (ohhhhh, daar krijg je spontaan maagkrampen van, wat èrg!!) en vervolgens in een nette jurk (niet bepaald mijn favoriete kledingstuk) liep ik met vriend Willem over de rode loper naar de ingang van Carré. De fotografen langs die rode mat waren druk met plaatjes schieten. Ondanks dat we recht voor hun lens een tijdje dominant stil bleven staan, ging al hun aandacht uit naar bekend Nederland en werden wij compleet genegeerd. Omdat ik zelden TV kijk, herkende ik alleen de sterren van de generatie “Andre van Duin en Frank Sanders” maar volgens mijn gelegenheidspartner was “tout bekend NL” er. Bij de premiere van “HEMA the musical…..the worst musical ever”.

Bij de openings-scene, waarbij het logo vrolijk rood scheen op het podium, kreeg ik zowaar kippenvel. Het is toch wel erg bijzonder als je naar een musical zit te kijken over het bedrijf waar je werkt. Toegegeven, het verhaal kent geen sterke inhoud, maar ik heb onwijs moeten lachen. Bij elke voorstelling spelen echte HEMA medewerkers als figurant mee. Collega’s uit de winkels, de bakkerijen, het distributiecentrum en het hoofdkantoor. Tijdens de premiere speelde een collega uit mijn vorige team mee, een man van in de 60. Geweldig vond ik het om hem op het podium te zien stralen. Als kerstengel, winkelend publiek en bruiloftsgast.

Mocht je een keer zin hebben in een luchtig avondje waarbij je erg kan lachen, waarbij je deelgenoot wordt van het wel en wee van de medewerkers van HEMA in de Nieuwedijk in Amsterdam, waarbij ons koningshuis behoorlijk op de hak genomen wordt en je mogelijk ontroerd wordt door herkenbare gevoelens…. dan kan ik je HEMA the musical van harte aanbevelen!

Van Doornes Aanhangwagen Fabriek. Daar staat de afkorting DAF voor. Wist ik veel. Vandaag nam ik mijn moeder op sleeptouw naar het DAF museum in Eindhoven. Voor haar maakt het niet uit waar we heen gaan, als ze maar uit haar uitgesleten vaste plek van de bank komt. En ik wilde er graag een keer heen. Gaaf vond ik het. Vrachtwagens, personenauto’s, legervoertuigen, bussen….voertuigen van heel lang geleden tot de exemplaren van een paar jaar terug. Echt indrukwekkend leuk. Heel vaag kan ik me herinneren dat we bij “ons thuis” vroeger ook zo’n Dafje hebben gehad. Moeders bevestigde dat (hetgeen niet altijd veel zegt, gezien haar dementie, maar dit klopt volgens mij wel). Ook voor haar was het genieten; vanuit haar rolstoel fantaseerde ze er lustig op los bij het zien van al dat nostalgisch geglim. Het spelletje “raad eens uit welk jaar deze vrachtwagen komt” ging hilarisch de mist in dus daar ben ik snel mee gestopt. Helemaal prima, moeders heeft weer wat afleiding gehad tijdens het volgens haar anders zo “vreselijke weekend”. Met de beelden van het straatbeeld van eind jaren 50 nog voor ogen reed ik in up-tempo aan het eind van de middag naar huis. Tikkeltje anders wel;-)