Categorie: BLOG

St.Pancras station, King’s Cross, Hammersmith, the bullet building, Lloyds, Tate Modern, the Millennium Bridge, St.Pauls en Harrods by evening. Dat stond op m’n fotolijstje. Afgetikt en geschoten. Het was snijdend en sneeuwend koud. Tussen het schieten door veel bekers thee en cappuccino, alleen al om m’n vingers te ontdooien. Dat maakte me niet uit. Fotografie en Londen…maak me gek…da’s per definitie genieten. Stedentrips.. zó onwijs gaaf! Op naar de volgende!

Nagenoeg elk weekend rij ik naar Geldrop. Om An te bezoeken, haar kleren klaar te hangen voor de rest van de week, boodschappen te doen, de post te verzorgen en met name om An enige afleiding te bezorgen. Ze ligt namelijk anders het hele weekend te suffen op de bank. Vier keer per dag – in het weekend althans – komen de pareltjes van de thuiszorg bij haar, om haar eten te geven, te helpen met aankleden, medicijnen te verstrekken (die zitten namelijk in een afgesloten box, want anders gaat het fout) en om haar – zoals dat heet – nachtgereed te maken. Een ritje enkele reis Amersfoort – Geldrop duurt – als ik flink gas geef – 1 uur en 20 minuten.

Op een gegeven moment – en dat moment lijkt niet meer zo heel ver weg – kan An niet meer verantwoord “zelfstandig” wonen en wordt het tijd om een nieuw thuis voor haar te vinden. Lange tijd heb ik gedacht dat die nieuwe plek in Geldrop moest zijn. Omdat dat een vertrouwde omgeving is voor mijn moeder. In Geldrop krijgt An ook nog bezoek van vrienden Toos en Henk. Ik waardeer dat enorm. Het kringetje mensen dat bij mijn moeder op bezoek komt is gereduceerd tot Toos & Henk en ikzelf. En een paar keer per jaar komt Jeroen, iets dat ik echt geweldig van hem vind. De buren komen niet meer – want het is niet leuk om bij een dement iemand op bezoek te gaan. Burenliefde houdt op als het niet meer leuk is, zo leert de praktijk.

Het advies van de zorgtrajectbegeleidster om An meer bij mij in de buurt te laten opnemen sloeg ik tot nu toe in de wind. Ik vond dat namelijk vanuit mezelf gezien nogal egoïstisch, want dan zou ik mijn moeder in Amersfoort laten opnemen, omdat ik zelf dan niet meer hoef te rijden.

De afgelopen maanden heb ik gewikt en gewogen. Ik ben eruit. Het wordt Amersfoort. Mijn moeder beseft straks toch niet meer in welke stad haar thuis is. In Amersfoort kan ik de laatste jaren van haar leven aangenamer maken door ook op doordeweekse dagen even binnen te lopen, na het werk. En heel eerlijk, ik begin het steeds zwaarder te vinden om naast mijn (meer dan) fulltime baan, elke zondag een uur of 6 te besteden aan het ritje Geldrop. Omdat slapen niet echt een kernkwaliteit van me is, zit ik regelmatig met een pepsi kick (dubbel cafeïne zonder suiker, goed spulletje!!) achter het stuur omdat ik te slaperig ben. Deze week heb ik vrij gepakt van het werk om op jacht te gaan naar een nieuw thuis voor moeders. Het heeft even geduurd, maar ik heb het besluit genomen. En jemig, dat voelt goed!

Londen. Vierentwintig jaar geleden (wat? 24 jaar geleden? Gadverdarrie!!! Ik word oud) kwam ik er voor het eerst en sindsdien bezoek ik de stad een keer of 2 per jaar. Uitgekeken raak ik er nooit. Elke keer zoek ik naar een voor mij nieuw deel van de city. En steeds weer vind ik een onontdekt gebied; het is er groot.

Ik vraag me wel eens af waarom ik er zo graag ben. Want Londen is niet echt heel mooi. Rome vind ik bijvoorbeeld een echt mooie stad, die stad “klopt” als samenhangend geheel van oudheid en cultuur. Londen is als stad niet echt een eenheid; de bouwstijlen variëren zowat per straat. Het is er oud, grauw, modern, strak, antiek, vies, schoon, hip, traditioneel, verrassend nieuw, verrassend ouderwets, koud, warm, op sommige plekken verbazend rustig en op andere plaatsen waanzinnig hectisch. Misschien is dat het wel wat me aantrekt: je raak er nooit uitgekeken, elke seconde zie je iets anders, hetgeen wel past wel bij mijn soms irritante (primaire levens)behoefte aan afwisseling.

Tot nu toe ben ik altijd met iemand samen naar Londen gegaan. Met Lieke begint de kersttraditie te ontstaan om er jaarlijks even enige kerstsfeer te snuiven. Veel andere leuke mensen vergezelden me. Zowel zakelijk als prive. Gek genoeg ben ik er nog maar 1 x alleen heen geweest. Gek genoeg heb ik er nog nooit echt plaatjes geschoten.

Afgelopen week was ik met collega’s in de stad. Londen is voor retailers namelijk onwijs interessant. De ene flagstore na de andere vind je er, er ontstaan trends, de markt is waanzinnig in beweging en de Engelse wijze van communicatie met de klant is bijzonder leerzaam. We liepen op een gegeven moment door station St. Pancras; zomaar uit het niets ontstond er spontaan kippenvel op mijn armen en rinkelde er een big ben in mijn hoofd. “Ik wil terug! Om plaatjes te schieten! Het is zo gaaf hier! Wanneer kan ik hier weer heen?”

Na komende week heb ik een weekje vrij. Heb ik recentelijk gepland om bij te slapen (ja, sorry, Ven is moe) en 2 dagen heb ik nodig om van alles en nog wat in Geldrop te regelen voor An. Ik hou nog 2 dagen over. Yessssssss, deal, Londen here I come!!

De meest prachtige foto’s zie ik af en toe van bossen. Op de een of andere manier lukt het mij nooit om iets fatsoenlijks te schieten van een boom of een bos. Ik ben sowieso niet een heel grote fan van het bos.
In een bos is het altijd donker. Ik hou van licht en warmte. In het bos is het altijd kouder dan buiten het bos, er is haast nooit zon. Je weet hoe ik gedij in de zon en niet functioneer in de kou.
Vandaag vond ik bij mijn moeder een foto uit de oude doos. Als kind zijnde wandelde ik veel in het Eikenerbos, vlakbij het huis waar we destijds woonden. Grappig, om zo’n oude plaat weer terug te zien.

Een overleg met 2 collega’s over een programma. Ik heb geen flauw idee meer hoe het zo ontstond, maar zomaar ineens ging het over relaties en kinderen. Beide collega’s hebben allebei beiden. In mijn leven zijn beiden niet voorhanden. Mijn stelling in het gesprek was dat zij zich geen zorgen hoefden te maken over de zorg die ze later nodig zouden hebben, omdat hun kinderen daar wel hun rol in zouden pakken. En anders hun partner. Ik stelde ook dat ik persoonlijk maar moest afwachten of de zorg, tegen de tijd dat ik oud en hulpbehoevend ben, nog wel echt zorgzaam zou zorgen.

Spontaan kreeg ik allerlei goedbedoelde adviezen over de manier waarop ik dit jaar volgens de collega’s, toch echt aan de man moest zien te komen. Persoonlijk voel ik die behoefte eerlijk gezegd niet zo sterk, ik heb het erg naar mijn zin in mijn leven, maar ik moest en zou “aan de man”. Draaideurdaten, de harbour-club als toplocatie voor het krijgen van mannelijke aandacht, hilarische vermeldingen op datingsites, foute mannen, watjes van mannen….niks bleef onbesproken. Het werd een bijzonder grappig gesprek. Met als conclusie de oplossing voor het “vinden van de juiste man”: “veel mannen gaan zien”…… “Het is net als bij een vacature Inge: gewoon heel veel mannen spreken”. Uhuh. Duhhhh. Nog even en ze bedachten een checklistje voor me. Het zal vast hilarische momenten opleveren, zo’n aanpak, maar alleen al het idee klonk uitermate vermoeiend.

Ik kreeg er aan het eind van het gesprek nog een gratis tip bij. “Als je nou zorgt dat je heel veel mannen ziet, dan kun je over al die ontmoetingen grappige tekstjes tikken. Dat wordt vervolgens een bestseller. Van het geld dat je daarmee verdient, huur je tegen de tijd dat je oud en hulpbehoevend bent, prive-zorg in. Mocht je de juiste man dan nog niet gevonden hebben, dan is je zorg in ieder geval geregeld”. Het zijn en blijven natuurlijk commercieel ingestoken gasten, die collega’s van me;-)

Juist. Goedbedoelde adviezen. Eerst maar eens bedenken wat ik er wel of niet mee wil;-)

Mijn rondje om de zon is weer voorbij. Zevenenveertig jaar ben ik inmiddels geworden. Een van de veranderingen als je ouder wordt is dat je minder naïef bent dan “vroeger”. Eigenlijk best wel jammer. Als kind ben je heerlijk onbezorgd en denk je dat alles en iedereen veilig, eerlijk en oprecht is. Naarmate je ouder wordt, ontdek je steeds meer de grote-mensen-wereld. Een wereld die een hele mooie kant heeft, met mooie mensen, die eerlijk en oprecht zijn. En die ook een schaduwkant kent, namelijk de kant van geld, oneerlijkheid, bedrog en eigenbelang.

Langzaam maar zeker ontdek je dat in de commerciële wereld geld altijd boven de mens gaat. Dat geld een groot deel van de mensheid in haar greep heeft. Langzaam maar zeker ontdek je dat achter de glimlach van de verkoper geen mensgerichte service zit maar commerciële noodzaak. Gaandeweg je ouder wordt merk je dat tijdens een overleg een agenda vaak een dubbele bodem heeft. Dat een verzekering liever inneemt dan uitgeeft. Dat de getrouwde man toch niet zo trouw is. Dat de getrouwde vrouw dat ook niet blijkt te zijn. Dat burenliefde ophoudt als iemand ècht hulpbehoevend wordt. Dat winnen met doping in je lijf gezien wordt als “strijden tegen gelijkgestemden”. Dat de katholieke kerk in andere zaken gelooft dan jij ooit geloofde. Dat een gemaakte afspraak geen nagekomen afspraak hoeft te zijn. Dat een keer een telefoontje naar je dementerende oma niet eens in het hoofd van het kleinkind opkomt. Veel te jong al ontdek je dat er mensen zijn die dingen van je af willen pakken. Mensen die agressief zijn. Mensen die je lastig vallen als je in het donker naar de parkeergarage loopt. Mensen die te weinig benzine in een vliegtuig laten pompen omdat anders de kosten te hoog worden, ten koste van de veiligheid van mensen. Mensen die heel veel geld verdienen aan vrijwillige bijdragen die voor goede doelen bedoeld waren en niet om de bankrekening van de directeur te spekken. Mensen die kinderen jarenlang in kelders stoppen. Mensen die kinderen gebruiken om met pornofilms veel geld te verdienen. Kinderen die andere kinderen in de brand steken, enkel en alleen om te pesten.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je van de wereld ontdekt. Hoe meer je leert. De grootste les die er te leren valt is om die wereld van geld, list en bedrog niet normaal te gaan vinden. De grootste uitdaging is om te blijven zien dat er ook nog een wereld is waarin eerlijke, oprechte kanjers van mensen hele mooie dingen doen. De uitdaging is om die wereld met 2 kanten, van de zonnige kant te blijven bekijken.

Vorige week was moeders jarig. Een bijzondere verjaardag wel. Want het was best hilarisch dat An een aantal keren vraagt hoe die slingers eigenlijk aan het plafond terecht zijn gekomen terwijl ze erbij zat toen die opgehangen werden. En het foto-album dat ik haar al een week eerder gegeven had, werd opnieuw als nieuw en heel mooi beoordeeld. Het werd een prima dag. Met slingers, taart, een lunch buitenshuis, kaarsjes, bloemen en alles wat bij een verjaardag hoort. Het doel van die dag was dat moeders zou genieten, en dat deed ze. Missie geslaagd.

Omdat ik wist dat een oom van mij zou komen, die als hobby vroeger veel aan fotografie deed, nam ik mijn Ipad mee met daarop een selectie van foto’s waar ik zelf wel tevreden over ben. Hopend op enig enthousiasme liet ik mijn knutsels zien. Ik had het kunnen weten – oom is niet altijd even tactisch en positief. Het begon al met de eerste plaat…”die zegt me niet veel”. De uitingen die daarop volgden varieerden van “die zijn allemaal niet goed want het gezicht staat er niet compleet op” tot “je had verder van dat gebouw af moeten gaan staan want ik zie de onderkant niet”. Geen van de 40 foto’s leverde een positief geluid op. Zelfs geen optimistisch gemurmel. Mijn voorzichtige reactie dat de portretfoto’s misschien toch wel oké waren maar dat oom ze persoonlijk wellicht niet mooi vond, landde in de ruimte maar niet bij de criticus.

Leuk vond ik het niet, de manier waarop mijn plaatjes werden veroordeeld, maar ik leerde er wel wat van. Niks inhoudelijks over fotografie, maar het was wel een knap lesje “feedback geven”. En dan hoe het niet moet. Oom gaf na het bekijken van de plaatjes aan dat we een keer moesten afspreken “om het over fotografie te hebben”. Ik pas. Eén wijze les op deze manier vind ik wel genoeg.

Wat een heerlijk weekend was het. Helemaal vol gepland, dat wel, maar ik heb onwijs genoten. Zaterdagmiddag heb ik een fotoshoot gedaan met een man die ik tot dat moment nog niet eerder ontmoet had. Dat maakt zo’n portretsessie best spannend; ik wil natuurlijk wel dat het model happy naar huis gaat met de plaatjes. Het werd een onwijs leuke sessie, dikke pret gehad en beiden waren we tevreden over de foto’s.

Gisteravond kwam vriendin Astrid en ohoh, wat is het geweldig om een hele avond heerlijk bij te kleppen, al etend en lui hangend op de bank. De cola met extra cafeïne zorgde dat Astrid steeds actiever werd maar een uur na middernacht kiepte deze dame echt om. Vanmorgen naar Geldrop gesjeesd, waar ik Toos en Henk ontmoette, net terug van vakantie, erg gezellig om hen weer te zien. Vanuit Geldrop koerste de bak naar Baarn, waar ik met Frank, Helen en Astrid gezocht heb naar muizen in het muizenhuis, op zolder van het kasteel Groeneveld in Baarn. Zó leuk om die 2 kids weer te zien!

Het is zondagavond 20:00 uur. Dat ik nu nog vreselijk aan de slag moet voor werk en studie, is wel een tikkeltje jammer – eerlijk gezegd zwaar irritant, maar mijn weekend kan niet meer stuk!

Zoals je weet maak ik portretfoto’s voor het goede doel. Af en toe plaats ik op facebook een oproep of mensen voor een kleine vergoeding (voor het goede doel) portretfoto’s willen laten maken door me. Inmiddels zijn er best een aantal vrijwilligers geweest die als proefkonijn geschoten wilden worden. Ik vind het onwijs leuk om te doen en ik leer er steeds weer van. Niet alleen van de techniek maar ook van “de mens”.

De ervaring leert dat er meer vrouwen dan mannen op de gevoelige plaat vastgelegd willen worden. Vandaag was weer eens een man het haasje, leuk! Ik heb inmiddels ook ervaren dat mannen vaak veel ijdeler zijn dan vrouwen. De man van vandaag had veel geduld, iets wat je bij mijn shoots wel nodig hebt. Er wil namelijk nog wel eens wat mis gaan bij deze amateur. Dit jaar blijf ik oefenen met portretten, maar dan met meer variatie erin. Op locatie, buiten, groepen etc. Daarnaast staat productfotografie nog op mijn “wat-wil-ik-graag-leren-lijst”. Ik raak nooit uitgeleerd.

Gek genoeg vind ik – als toch wel enigszins controlefreak – spontane acties èrg leuk. Afgelopen zaterdagavond had ik niks gepland in mijn agenda. In de ochtend ontving ik een what’s-appje van een via-via-via-kennis. Voor de niet-appers onder ons: zie deze link naar de site van whats’app als je er meer over wil weten.

De via-via-via-kennis-meneer vroeg me of ik zin had om diezelfde avond mee naar het filmhuis te gaan. Hij stelde ook meteen een film voor. Een film die ik zelf absoluut nooit uitgezocht zou hebben. Daar impulsiviteit ook een eigenschap is van me, reageerde ik binnen enkele seconden met een “ja, leuk, gaan we doen!”.

De uren tussen de app en de afspraak vroeg ik me af waarom ik impulsiviteit eigenlijk zo’n leuke eigenschap van mezelf vond. Een Belgische film? In een filmhuis in Arnhem? Met een via-via-via-kennis die ik echt nauwelijks kende?

Ik werd aangenaam verrast door de film. Mocht je de kans hebben, ga ‘m zien! The Broken Circle Breakdown. Een film over 2 tegenpolen die een relatie krijgen met elkaar. Zij heeft haar eigen tattooshop, hij speelt banjo in een bandje. Het is liefde op het eerste gezicht, al zijn de verschillen groot. Hij praat, zij luistert. Op een gegeven moment gebeurt er een drama in hun leven. De compleet verschillende emotionele reacties van de tegenpolen zijn indrukwekkend gefilmd. Een aanrader; neem wel tissues mee want droog hou je het waarschijnlijk niet. Voor meer info zie de website van de film

Een spontane actie die een gezellige avond opleverde en een film die ik niet had willen missen. Ik heb me voorgenomen dat soort spontane acties in 2013 vaker te willen arrangeren;-)