Categorie: BLOG

Geplaatst op

Andalusía – Start zonder koffer

Dag 1 donderdag 15 september.

Mijn reis vandaag bestaat uit 5 delen: de bus, de trein naar Schiphol, de vlucht naar Parijs, de vlucht van Parijs naar Malaga en de autorit naar San Pedro de Alcantara.
Het begint in pittig tempo in deel 1: rennen, de bus is 6 minuten eerder dan de planning aangeeft, kan dat ook al? En nee, ik heb niet verkeerd gekeken;-)
De trein van Amersfoort naar Schiphol gaat helemaal prima. Beetje veel mensen, zoals een goede spits betaamt. Ik kan nog net een plekkie vinden.
Schiphol: hey, da’s nieuw! Zelf je koffer inchecken? De volgende bezuinigings-slag van KLM. Ik heb al online ingecheckt, nu ook mijn koffer zelf in een apparaat stoppen en labelen. Er staan lange wachtrijen, dit gedoe duurt veel langer dan voorheen, maar er is geen keuze. Menselijk contact wordt uitgebannen. Vind ik dit leuk? Nee, dit gaat me iets te ver. Alles gaat vandaag een beetje trager lijkt wel, bij de douane wordt elke tas van me letterlijk overhoop gehaald. Tot mijn verbazing wordt zelfs mijn camera onderzocht. Ik mag 3 x door het poortje op en neer wandelen en word vervolgens alsnog gefouilleerd. Beetje vreemd en het vraagt veel tijd en vooral geduld. Jammer, er is geen tijd meer om rustig rond te kijken of koffie te leuten, ik loop direct naar de gate. Twee uur voor vertrek binnen zijn is op deze manier nog tekort. Volgende keer vanuit Rotterdam of Eindhoven?

De vlucht naar Parijs met Air France gaat goed, maar wel met vertraging.
Daarom moet ik als een idioot rennen om de volgende vlucht te halen, ik heb echt geen seconde tijd over. Weer opnieuw door de douane, veel gedoe, half uitkleden en snel verder rennen. Met bonkend hart door mijn matige conditie stuiter ik als een van de laatste passagiers het vliegtuig in. De komende 2,5 uur heb ik de tijd om uit te hijgen.

Aankomst in Malaga.Bij de bagageband is het akelig leeg als ik – als enige – nog op mijn koffer sta te wachten. Blijkbaar heeft mijn bagage de transfer niet gehaald. Lekker dan. Formuliertje invullen en tja, misschien manana? Men kan niet traceren waar de koffer is, laat staan aangeven wanneer dat ding aankomt.
Kofferloos haal ik de auto op die ik gehuurd heb. Dat gaat lekker vlot, bij Avis. Een Audi A3, leuke auto! Even zoeken hoe ik weg kom van het vliegveld. Ik rij op de gok richting hotel, want aanvankelijk weigert de TomTomApp op m’n Iphone in alle toonaarden. Ik blijk later, zeer ongebruikelijk voor mijn doen, de goede richting te hebben gekozen.

Na een uurtje rijden en zoeken vind ik het hotel. De vriendelijke dame van de receptie zegt dat ze me geprobeerd heeft te bereiken. (Klopt inderdaad, maar mijn telefoon stond nog in de vliegstand). Het hotel blijkt overboekt en ik moet naar een ander hotel. Grrrrrrrrr!
Ik zeg dat ik even geen zin heb om opnieuw te gaan rijden en met de taxi word ik naar het andere hotel gebracht. Een prachtig 5***** hotel en ik krijg een enorme suite als troost. Echt over de top. Qua temperatuur is het niet echt weer voor laarzen en een lange broek. Laat staan gecombineerd met shirt met lange mouwen en een warm vest. Ik weiger om zo aan het zwembad te gaan zitten. Ik neem een taxi, vraag aan de chauffeur of hij me ergens kan droppen waar ik ondergoed, lenzen en shirtjes kan kopen. Ik word bij een waanzinnig groot en gaaf winkelcentrum afgezet door de taxi chauffeur. Letterlijk en figuurlijk want ik heb niet in de gaten dat hij de meter niet heeft aan gezet. En ik heb vooraf geen prijsafspraak gemaakt. Sukkel! Tja. Op de terugweg doe ik het beter. En betaal ik de helft. Ik besef me gelijk weer dat ik scherp moet zijn als solo-reiziger.

Geplaatst op

Je jongere ik

Het is zondagnacht, de nacht waarop ik steevast insomnia-achtig gedrag vertoon. Ik weet niet hoe dat komt, maar de slaap komt die nacht vaak niet. Klaas Vaak wandelt op zondagnacht structureel aan mijn huis voorbij zonder zand te strooien. Klaarwakker lig ik in bed. In de wetenschap dat m’n IPad naast me op de grond ligt, doe ik verwoede pogingen om in slaap te vallen. Kansloze oefening. Ik heb zoveel gedachten in mijn hoofd, daar past nog niet één zandkorreltje bij. Ik heb zin om te tikken.

Vandaag liep ik op de boekenafdeling van de Bijenkorf in Amsterdam. Mijn aandacht werd getrokken door een display, waarop boeken gepresenteerd stonden met de titel: “Aan mijn jongere ik”. Aan mijn jongere ik? Waar gaat dat over? Ik werd nieuwsgierig en las de achterkant van het boek. “Als je een brief terug in de tijd kon sturen aan je jongere ik, wat zou er dan in staan? Drieëndertig bijzondere Nederlandse vrouwen schreven zo’n brief aan zichzelf met een boodschap die ze op jongere leeftijd goed hadden kunnen gebruiken”.

Ik werd nog veel nieuwsgieriger, kocht het boek en liep naar het restaurant. Met een kop thee nestelde ik me in een hoekje en begon te lezen. Pia Douwes, Floortje Dessing, Ans Markus, Marlies Dekkers en vele andere vrouwen werkten belangeloos mee aan het boek, waarvan een deel van de opbrengst ten goede komt aan Pink Ribbon. Ik kan het je aanraden, dit boek. Met een ijzersterk persoonlijk verhaal van Pia werd ik in de woorden gezogen als ware het een moeras. Wat een prachtige verhalen. Wat een diversiteit aan levens. Wat een kracht en tegelijkertijd onzekerheid werd er beschreven. Het boek zette me aan het denken. Wat zou ik zelf schrijven aan mijn jongere ik?

Wat zou ik schrijven aan de puber-ik? Die heel braaf en o zo naïef het pad van haar ouders volgde? Die keuzes maakte die ze later heel anders zou hebben gemaakt maar er toch geen spijt van heeft?
Wat zou ik schrijven aan de jong-volwassen-ik? Die zich zo heerlijk onbezorgd en zonder diepgang in haar eerste relatie storte? Die er achter kwam dat goed nadenken en vooral veel communiceren een voorwaarde is om samen te kunnen leven? En dat dat niet zo heel eenvoudig is?
Wat zou ik schrijven aan de dertiger-ik? Die zich na veel verdriet opnieuw en redelijk snel in een 2e lange relatie stortte en blijkbaar niet zo heel veel geleerd had van de eerste keer? Maar wel samen met deze nieuwe relatie hele mooie jaren meemaakte? En ondertussen heel veel nieuws over zichzelf ontdekte, zowel privé als zakelijk? Die hele mooie tijden meemaakte maar ook heel verdrietige? Die een spurt maakte in haar ontwikkeling, met vallen en opstaan? Die het gevoel had de wereld echt te ontdekken en dat prachtig mooi vond en soms héél erg moeilijk?
Wat zou ik schrijven aan de 40-plus-maar-nog-steeds-niet-altijd-wijze-ik? Die inmiddels best veel levenservaring opgedaan heeft, daardoor des te meer geniet van de mooie kanten van het leven maar dat leven ook af en toe zo verdomde ingewikkeld vindt?
Goede vragen. Ik ga de antwoorden hier niet vermelden. Die ontdek je gaandeweg het lezen van mijn toekomstige en vorige blogjes wel – soms tussen de regels door. Het erover nadenken is al een ontdekkingsreis kan ik je vertellen. Niet dat ik er nou wakker van lig, maar als ik dat dan toch doe, dan is het een mooi onderwerp om te overdenken.
En jij? Wat zou jij schrijven aan je jongere ik?

Geplaatst op

Eeuwenoud

Mijn vorig verhaaltje heeft de nodige reacties los gemaakt. En grappig genoeg kreeg ik geen reacties van wie ik dat normaal gesproken wel altijd krijg. Voor de mensen die zich zorgen maken: nee, ik heb er ècht geen last meer van dat ik geen praktiserende familie meer heb en ik kom ècht niks tekort. Dank voor alle lieve en zorgzame woorden trouwens; zorg is niet nodig en lieve woorden mogen altijd natuurlijk. Zo, is dat ook weer uit de wereld geholpen. Over tot de orde van deze blog.

Door mijn hobby plaatjes schieten kom ik op plekken waar ik voorheen niet snel zou komen. Een hele mooie bijkomstigheid, die de activiteit nog boeiender maakt dan dat het al is. Vorige week heb ik met 5 andere plaatjesmakers 2 uur mogen schieten in een tramtunnel in Den Haag. Gewoon een soort metrostation onder de grond, zoals je die in grote steden heel veel ziet. Normaliter mag je er niet fotograferen, maar een van de collega’s zorgde voor de aanvraag van schriftelijke toestemming. Met daarop precies aangegeven gedurende welke tijd we er aan de slag mochten. Maar goed dat we allemaal een printje van die toestemming op zak hadden, want na nog geen 5 minuten had ik al een beveiligingsbeambte in m’n nek hijgen. Dat doen ze daar trouwens beter dan op Schiphol; daar duurde het 2,5 uur voordat ik aangesproken werd op het feit dat ik gekleurde prullenbakken fotografeerde. Maar dat terzijde. Die tramtunnel was een uitdaging; de combinatie van vreselijke TL-lampen en daglicht maakte het lastig om anders dan kanariegele platen te schieten. Dat mijn statief op een gegeven moment in elkaar zakte was ook een handicap te noemen (nee, het ding is niet overcode; pas een jaar oud en echt niet goedkoop..). Van de 190 prentjes die ik maakte, ben ik blij met 4 leuke. Niet heel goed, maar wel leuk. En onwijs leerzaam om te doen.

De week ervoor was ik in Scheveningen, in een woonzorgcentrum. En tehuis waar nogal vermogende – deels dementerende – bejaarden van 80 jaar of ouder wonen. Die ieder een eigen kamer hebben (zeg maar gerust, een appartement, zo groot) en gebruik kunnen maken van gemeenschappelijke ruimtes zoals een koffiekamer, eetzaal, kerk e.d. Het tehuis houdt over een aantal weken een open dag wegens een zoveeljarig bestaan en wil dan een foto-expositie houden. De vraag aan ons (groepje van 11 hobbyisten) was om de bewoners te portretteren en om iets van de omgeving vast te leggen. Nou vind ik portret schieten het allermoeilijkste wat er is en ik heb er dan ook totaal nog geen ervaring mee. Maar wat vond ik het leuk om met deze mensen te praten, voor zover dat mogelijk was. De mate van contact maken varieerde per persoon van totaal niet – compleet afwezig en levende in haar eigen wereld – tot en met gezellig kletsen. De 2 dames van wie ik het meest onder de indruk was, waren inderdaad van deze 2 uitersten. Een mevrouw trof ik in haar kamer terwijl ze aan het eten was. Nul contact. (Dat ze heel slecht hoorde, hielp natuurlijk ook niet echt;-). Compleet gefocust op haar maaltijd, ogen in de stand “andere wereld”. Toch heb ik een blik in m’n lens van haar kunnen vangen. De andere dame was een statige dame van 101 jaar oud. Ik was totally impressed. Als iemand zou zeggen dat ze 20 jaar jonger zou zijn, had ik het ook geloofd. Wat een energie. Nog geheel geen sprake van dementie, ze schildert elke week de leukste prenten, ze leest, kletst, zit in een tekenclubje. Ongelooflijk. Voor de fotoshoot had ze zich keurig aangekleed. En volgens haar was het maar goed dat we haar als eerste fotografeerden, want “tja, ik ben al een dagje ouder en wie weet ben ik er over een paar weken niet meer en dan hangen er in ieder geval een paar leuke plaatjes van me”. Geweldig. Een droom om zo oud te worden. Ik hoop dat zij de oudste mens van NL wordt, een en al vrolijkheid. Wat is het toch heerlijk als mensen gewoon aardig zijn in plaats van narrig. We vroegen haar naar haar geheim om zo fris en fruitig oud te worden. Haar antwoord: “leef met mate, maar geniet vooral van veel”. Betere woorden om dit blogje af te sluiten kan ik niet verzinnen.

Geplaatst op

Niet praktiserend

De titel boven dit tikwerk doet wellicht vermoeden dat het over het geloof zal gaan. Op de vraag “ben je gelovig” antwoord ik meestal: “ik ben katholiek gedoopt (tja, ik kom tenslotte uit het katholieke zuiden) maar ik praktiseer het geloof niet”. Alhoewel ik denk dat de levensvisie, waarnaar ik wil denken en handelen, vast wel past bij een of ander geloof, ga ik niet naar de kerk en bidden doe ik sinds de laatste keer dat ik naar de kerst-mis ben gegaan samen met mijn ouders, ook niet meer. Maar goed, daar gaat deze blog dus niet over. Dit persoonlijke verhaal gaat over mijn broer. “Heb jij een broer dan?”. “Ja, ik heb een biologische broer maar hij praktiseert het niet. En ik trouwens het zus-zijn ook niet.”

Mijn broer is 6 jaar ouder dan ik. Als ik – zo heel af en toe – aan hem denk, dan kan ik geen leuke momenten met hem uit mijn geheugen naar boven persen, hoe hard ik daar ook mijn best voor doe. Ik herinner me alleen maar zijn agressief gedrag, de enorme zorgen die mijn ouders over hem hadden, zijn pesterijen die veel verder gingen dan onder de noemer “pesten” valt. Ik was bang voor hem. Ja, ik had angst voor hem, als kind zijnde. Diezelfde angst zag ik ook in de ogen van zijn eigen kinderen, toen zij nog klein waren. Ik begrijp het dan ook maar al te goed dat zijn kinderen hun vader niet meer willen zien. Die overigens ook geen enkele moeite doet om aardig te zijn voor zijn kinderen, ook vandaag de dag niet.

Ik zie mijn broer sinds een jaar of 15 niet meer. Toen mijn vader in 2005 overleed, moest ik mijn broer daarvan op de hoogte stellen. Mijn ouders hadden destijds ook geen contact met hem, maar mijn moeder wilde wel dat ik mijn broer uitnodigde voor de uitvaart. Dat was een vreemd telefoontje kan ik je vertellen, na 10 jaar geen contact te hebben gehad. “Ik bel je om je te laten weten dat je vader overleden is”. Pfffff, beetje bizar was het wel. Heel even zag ik mijn broer, tijdens de uitvaart. En ik voelde me ondanks mijn grote verdriet om mijn vader, ijzersterk. Ik zag mijn broer en wist dat ik sterker was dan hij. Weg was mijn angst. Ik kan het niet verklaren, maar zo voelde het wel. En zo voelt het nog steeds.

Er zal waarschijnlijk een keer een dag komen, dat ik mijn broer moet bellen met de mededeling dat zijn moeder is overleden. Dat zal tevens het laatste contactmoment zijn dat ik met hem zal hebben. Er wordt me wel eens gevraagd of ik mijn broer niet mis. Nee, ik mis mijn broer niet, integendeel. Ik mis hem niet en ben hem tegelijkertijd voor één ding wel dankbaar. Door zijn gedrag heb ik vroeger als kind een aantal eigenschappen ontwikkeld waar ik vandaag de dag nog steeds profijt van heb. Dat klinkt misschien cynisch, maar ik bedoel het oprecht positief.

Ik mis wel af en toe het leven dat ik gehad zou kunnen hebben, als ik wel een aardige broer of zus had gehad.
Als ik de omgang tussen broers-zussen in andere families wel eens meemaak, dan vind ik dat bijzonder. Maar dat is nou eenmaal niet de situatie in mijn geval en dat gemis wordt ruimschoots gecompenseerd door lieve mensen om me heen.

“Waarom schrijf je eigenlijk een blog over je broer als je niks met hem hebt?” Die vraag kan ik als het ware zo zien boven-borrelen bij een aantal lezers. (Ja, jij stelde die vraag in gedachten ook hè??). Omdat mijn verhalen altijd gaan over mijn leven. En dit gaat ook over iets dat bij mijn leven hoort. Ook al is het niet praktiserend. Zo simpel is het.

Geplaatst op

Alles in een

Wat is er nou mooier dan genieten van de combinatie van 5 hobby’s in één weekend? Ik kan niets bedenken. Muziek, fotografie, stedentrips, vriendschap en food-retail. Vorig weekend had ik die mazzel.

Met vriend Patrick ging ik in Parijs naar een concert van Seal. Wie? Seal dus. Voor wie hem niet kent, zie zijn website. Ja, geloof me, er zijn heel wat mensen die hem niet kennen. Een groot aantal van de medewerkers op mijn afdeling keek me zeer meewarig aan toen ik vertelde dat ik naar een concert van Seal in Parijs ging. Het werd ervaren als het opperste bewijs van de midlife crisis waar ik volgens hen echt midden in zit. (Heb medelijden met mij, ik moet me staande houden tussen al dat jonge spul).

Op vrijdagochtend liet ik de tank voor schut staan op mijn oprit en ging ik met bus en trein naar Rotterdam – met OV-chipkaart, man wat ga ik met de tijd mee! Daar reed de Thalys keurig op tijd het station binnen en zocht ik mijn inmiddels 3 maanden geleden gereserveerde stoel op. Die veel krapper bleek te zitten dan een stoel in elke andere nationale trein van de NS, maar een kniesoor die daar op let. Dat er naast mij een vrouw neerstreek met een kleurrijke papegaai op haar schouder, vond ik aanvankelijk erg humoristisch. Na een half uurtje kreeg ik moordneigingen want dat gekrijs in m’n oor was echt geen pretje. Vriendelijk verzocht ik de dame naast me om haar gevederde vriend op haar andere schouder te laten plaats nemen, hetgeen ze zwijgend deed. Helaas imiteerde het beest haar niet.

Na 2 uur en 36 minuten was ik in Gare-du-Nord. Wauw, gaaf! Daar was ik nog nooit geweest; een indrukwekkend station. Ik ken Parijs niet zo goed, maar na een korte studie werd het metro-systeem me duidelijk en vertrok ik richting hotel. Een paar uur later arriveerde Patrick ook per trein en liepen we naar La Grand Rex. Een grote bioscoop/theaterzaal met leren fauteuils. Dit zou de eerste keer zijn dat ik een concert in een soort van ligstoel zou ervaren en eerlijk gezegd baalde ik daar wel een beetje van. Bij een concert wil ik staan, bewegen en vooral dansen. Na een lange wachtrij buiten, wat gedoe over de camera van Patrick binnen en een voorprogramma verzorgd door een dame met een mooie stem die me helaas niet kon raken, kwam Seal indrukwekkend op. Binnen 1 seconde maakte hij duidelijk dat het alles-behalve een zit-avond zou gaan worden en vanaf dat moment heb ik al dansend genoten van zijn top-optreden. Wat een man, wat een stem en wat een goede muziek werd er door de band gemaakt!! In de reeks van vele concerten die ik inmiddels heb bezocht, belandt deze beslist op nummer 2. Na afloop van het concert konden we heerlijk buiten op een terras, midden in Parijs, nakletsen over wat we meegemaakt hadden. De tijd nemen om rustig bij te kletsen met elkaar is voor mij een belangrijk deel van wat vriendschap voor mij betekent.

Zaterdag was het tijd voor meer beweging. Een wandeling van een dag door de wijken Le Marais en Les Halles. Een vreemde maar onwijs leuke gewaarwording vond ik het om, al zittend op een terras, mensen met HEMA-tasjes langs te zien lopen. “Onze” winkel in Les Halles zag er keurig verzorgd uit en alle kassa’s draaiden continu. Op zo’n moment kan ik trots zijn op het bedrijf waar ik werk; “we” zitten er toch maar mooi daar. Gek hè. Het echte retaildier herkent dat gevoel vast.

De Rue Montorgeuil is een ontzettend leuke straat met prima restaurantjes en aantrekkelijke food-zaakjes. Ambacht, passie, vakmanschap en koopmanschap. Ik was er helemaal in m’n element. De sushi’s die ik er gegeten heb, waren niet te versmaden. De 5 jongens die in deze straat een aantal streetdance acts verzorgden, hadden direct mijn respect te pakken. Met een simpele luidspreker en vooral met hun eigen spierkracht en kunstzinnige creativiteit maakten ze er een feestje van. Ik maakte in mijn hoofd een vergelijking met criminele leeftijdsgenoten van hen in NL – zó kan het dus ook!!

Op zondagochtend was het tijd voor fotografie. In La Defense werden we overweldigd door een diversiteit aan grote strakke gebouwen. Moeilijk om vast te leggen en vanwege het grijze weer hebben we er BOF-jes van gemaakt (Bewust Overbelichte Foto’s, een vakterm binnen de fotogroep, waarbij de lucht helemaal weg valt en het gebouw een soort iele kleur krijgt. Ik heb er wel wat mee, met die techniek). Veel te snel naar mijn zin was het al weer tijd om afscheid te nemen. De Thalys bracht me keurig op tijd weer terug; terwijl het landschap in rap tempo langs me heen gleed, realiseerde ik me dat dit soort dagen toch echt wel de krenten uit de rijstebrij van het leven zijn.

Geplaatst op

Maandag toetjesdag

Zo’n beetje 2 jaar terug werd mijn interesse voor fotografie gewekt. Eigenlijk kwam die voort uit een vroegere bezigheid van me, namelijk video-opnames editen. Een heerlijke hobby waar ik uren, dagen, nachten mee bezig kon zijn. Lekker prutsen met beelden, muziekjes, overgangen, titels en vele overige details. Voor mezelf, voor het werk, voor vrienden. Voor die filmpjes zocht ik regelmatig mooie foto’s op internet. Ik werd geïnspireerd door de prachtige beelden die ik af en toe zag op flickr. Dat fraais wilde ik zelf ook kunnen maken!!

Nou heb ik de bijzonder vermoeiende eigenschap dat ik – als ik iets doe – het ook ècht goed wil doen. Die veeleisendheid is soms gekmakend maar levert daarentegen ook soms leuke resultaten op. Die overigens altijd beter kunnen naar mijn zin. Ik schreef me daarom in voor een basiscursus fotografie in Amersfoort. Het positieve aan die cursus was dat het gegeven werd in een heerlijk koffie/lunchzaakje dat later een van mijn favoriete plekken in de stad is geworden. Tikkeltje jammer was wel dat ik er op gebied van fotografie nauwelijks iets geleerd heb. De docente had meer met koffie dan met fotografie. Later begreep ik dat ze een burn-out had. Ik hoop maar dat mijn domme vragen niet de bekende druppels waren voor haar.

Opnieuw ging ik zoeken op internet en vond al gauw de website digitale fotografie vakantie. Helaas…. toen ik contact met de eigenaar van de website opnam in 2009, was alles al vol geboekt. Verder zoeken maar weer. Hoe moeilijk kon het zijn om een goede cursus te vinden? Ik schreef me in voor een basiscursus bij het Fotogram in Amsterdam. Zeven zondagen bezig zijn met fotografie, dat zou me vast op de goede weg helpen. Op zich niet verkeerd wat men mij probeerde bij te brengen, maar er werd wel erg ver terug in de tijd gekeken. Ik geef direct toe, ik ben niet zo van de geschiedenis. Geef mij de toekomst maar. Dat fotografie in 1826 is begonnen met een camera obscura…. nice to know maar verder niet bijster interessant. Ik ben al blij dat ik kan onthouden wat er vandaag de dag allemaal gebeurt, laat staan dat ik dat van een paar eeuwen terug moet opslaan. Te veel theorie en te weinig praktijk werd me geleerd dus – althans naar mijn persoonlijke smaak. Dat moest beter kunnen! Alle goede dingen in 3-en; in 2010 ben ik alsnog naar de basiscursus bij Patrick in Pebru gegaan. “Als ik het nou nòg niet leer, dan ligt het echt aan mezelf”…. Godzijdank sloot deze cursus wel aan bij mijn behoeften en werden mijn verwachtingen zelfs overtroffen. Diverse kwartjes vielen en het lukte de leraar zelfs om me een aantal fraaie platen uit mijn camera te laten toveren. Waarbij ik ook nog snapte en kon onthouden hoe ik dat de volgende keer weer kon fixen. Bewonderenswaardig knap van de man eigenlijk.

Enthousiast gemaakt door mijn positieve vertelsels wilde vriendin Magda dit jaar met me mee naar de vervolgcursus. Gaaf!!! Samen met nog 2 andere cursisten reden we vorige week in mijn tank naar de Corrèze. Tikkeltje jammer dat de Dodge ons op de helft van de 1025 km enkele reis qua airco in de steek liet. Het verbaasde me niks, gezien mijn ervaringen tot nu toe met dat eigenwijze ding, maar ik baalde er wel aanzienlijk van.

Een keileuke week werd het. Heerlijk om zo’n ervaring te delen met Magda en de 2 andere – ook erg gezellige -cursisten. Als solist moest ik aanvankelijk even wennen aan zoveel stemmen om me heen (ik begin aardig schizofreen te worden als single-miepje) maar wat heb ik genoten van het gezelschap, de gemoedelijke onderlinge sfeer en niet te vergeten van de cursus zelf die wederom op een directe, met humor doorspekte eigen unieke wijze door Patrick gegeven werd. Een stapje in de wereld van flitsen heb ik gezet, wauw, wat een nieuwe mogelijkheden biedt dat!

Veel te snel was de week voorbij. Het was behoorlijk intensief; moe maar zeer voldaan reden we als gevorderden (o jee, dat schept verwachtingen…) terug naar Nederland. Prima rit gehad, waarbij we lekker na-gekletst hebben over onze ervaringen. Regelmatige stops onderbraken de rit, want echt lekker koel was het niet in die bak van me. De altijd aanwezige en super vertragend werkende files bij Parijs vragen nogal wat energie van deze chauffeuse, dus regelmatig tankte ik zelf de nodige cafeïne om vervolgens hyperactief tegen middernacht in Amersfoort te arriveren. Een nacht waar de titel “Insomnia” prima bij zou passen volgde, om me de dag daarna zo brak als een gestoofd konijn op de was, tuin en achterstallig huishoudelijk geneuzel te storten. Erg happy was ik dan ook vandaag met nog een extra dagje vrij. De traditie om na een vakantie nooit op een maandag weer op het werk te verschijnen blijft me bijzonder aanspreken en zet ik met veel liefde en plezier voort. Op de dag waarop iedereen na het weekend weer aan de slag gaat, nog vrij zijn, smaakt als een zoet dessert na een overheerlijke maaltijd.

Geplaatst op

Eet en koopgedrag

Je hebt er vast wel eens van gehoord. Emo-eten. In mijn dagelijkse uitdaging om het aantal kilo’s niet recht evenredig te doen stijgen met mijn steeds maar groeiend aantal grijze haren, is het voor mij een bekend begrip waar ik, concludeer ik tijdens dit schrijven, geen last van heb. Ik kan mijn eetgedrag aardig onder controle houden, zolang er maar geen verleidingen in huis te vinden zijn. Ik koop eenvoudigweg geen koek of snoep. Want als mijn kast wel gevuld is met zoets, gooit deze dame haar discipline gelijk overboord en gaat het pak of de zak lekkers in één keer leeg. Dan maakt het totaal niet uit of ik in een vrolijke, minder vrolijke of zelfs verdrietige bui ben. Eigenlijk ben ik wel stabiel en consistent te noemen; ik heb áltijd zin in zoet. Vooral de nachtelijke momenten, die zijn het ergst. Ik heb al eens eerder verteld dat ik een nachtdier ben. Mijn eetgedrag bevestigt dat. Overdag, zeker in de ochtend, heb ik nergens last van. Mijn ontbijt is vaak een karige snee brood die op de A1 verorberd wordt. Geen enkel probleem. Maar als ik in de nacht wakker ben – en dat wil nog wel eens gebeuren – dan reikt de innerlijke roep naar lekker eten tot aan het hoogste niveau. Sinds de afschaffing van de eierkoeken in dit huis (ze zijn namelijk ècht niet lekker), vormen lichtgewicht crackers het alternatief. Geloof me, daar heb je in no-time genoeg van. Die zijn namelijk zó saai, dat je er vanzelf van in slaap valt.

Een variant op emo-eten is emo-kopen. Dat blijkt gedrag te zijn dat voornamelijk vrouwen vertonen als ze niet lekker in hun vel zitten. Ik heb althans nog nooit gehoord dat mannen er last van hebben. Ik herken dat gedrag wel in lichte mate bij mezelf. In de tijd van het stuk lopen van mijn relatie vierde de lokale economie in Amersfoort hoogtij. Het feit dat ik snel kan beslissen, best wel impulsief kan zijn, geen seconde twijfel bij aankopen (ik vind iets mooi of niet), maakte dat mijn kledingkast in die tijd wel een extra plank kon gebruiken. Hetgeen bij het beëindigen van een relatie meestal wel wil lukken trouwens.

Rood staan gebeurt me nooit. Ik ben geen gokker, speel op safe en zal altijd nauwgezet de cijfers op mijn bankrekening bewaken. Geen geld op de rekening staat gelijk aan geen aankopen doen. Lenen doe je alleen voor je hypotheek en verder voor niks. Zorg dat je onafhankelijk bent dus werken voor je geld! Die spelregels zijn me met de paplepel ingegoten en hanteer ik tot de dag van vandaag. Des te leuker is het jaarlijkse moment dat de hoofdsponsor enige extra euro’s op mijn rekening stort. De traditie die ik mezelf toesta is dat een deel van dat geld op de spaarrekening voor onvoorziene uitgaven geboekt wordt. Het andere deel valt direct in de categorie “carpe-diem en geniet er van”. Waarbij ik voor mezelf de keuze heb gecreëerd uit een aantal luxe-dingen waar ik maanden voorpret over kan hebben. Eén product daarvan mag aangeschaft worden. Een spel dat ik met mezelf speel overigens, want anders vind ik dat ik te gemakkelijk geld uitgeef. Dit jaar heb ik de keuze uit een supergave Ipad inclusief internet, een espresso-apparaat waar goddelijke cappuccino uitkomt of een schitterende ring waar ik al maanden naar sta te kwijlen als ik langs de etalage van de goudsmid in Amersfoort loop.

Van de week moest ik bij de huisarts zijn en vervolgens voor een onderzoek in het ziekenhuis. De uitslag laat nog even op zich wachten. Het luxe-ding inmiddels niet meer. Toch een emo-aankoopmomentje?

Geplaatst op

Bewondering

Dit korte verhaaltje gaat over een bijzondere jongen. Een jongen die ik amper ken maar bijna elke week bewonder.

Op zaterdag ga ik graag even naar de stad. Dan bedoel ik het centrum van Amersfoort. Ik ben een stadsmens. Mits de stad voldoet aan mijn wensbeeld overigens. Ooit was ik van plan om in Almere-Buiten te gaan wonen. Een prachtig huis, dat helemaal voldeed aan de wensen van mijn toenmalige partner en mijzelf. Echter, na bezichtiging van het centrum van Almere, heb ik vriendlief nog net binnen de 3 dagen bedenktijd na het finale bod, ervan kunnen overtuigen dat het toch geen goed plan was, dat droomhuis. Het huis zeker wel, de stad beslist niet. Amersfoort voelt daarentegen wel goed. Een mooie historische kern, nostalgische authentieke pandjes met prachtige geveltjes, gezellige pleinen en goede restaurantjes. Er wordt veel georganiseerd op het gebied van muziek – toegegeven, het smartlappenfestival, daar loop ik niet warm voor maar bijvoorbeeld Torenpop is echt wel keigezellig! Onderschat tenslotte niet het aantal oergezellige lunchzaakjes met goddelijke cappuccino en zelfgemaakte lekkere taartjes en je snapt waarom Ven in haar element is in de stad die al 751 jaar bestaat.

Elke zaterdag staat er een draaiorgel te spelen in de stad. Je kent ze wel, zo’n kleurrijke oudhollandse wagen met orgelpijpen, die van lucht worden voorzien door een blaasbalg. De muziek wordt aangezwengeld door een soort stoffen of kartonnen draaiorgelboek. Aan de voorkant van het orgel zijn een aantal beeldjes te zien die muzikanten voorstellen. Op zich een bijzonder ding, dat orgel waar muziek uitkomt. Muziek die het straatbeeld opvrolijkt maar waar je – althans, zo ervaar ik dat zelf – na een paar minuten al snel genoeg van hebt.

Het meest bijzondere aan dit draaiorgel in Amersfoort is de jongen die het muzikale kunstwerk aan de praat houdt en het van de ene plek naar de andere plek in het centrum verplaatst. Samen met zijn moeder rammelt hij met een goudkleurig bakje en haalt hij geld op, in ruil voor het genot van de vrolijke noten. Ik schat de leeftijd van de jongen op een jaar of 14/15. Zijn moeder ziet er ongezond mager uit en hijzelf heeft ook niet al te veel vet op de botten. Terwijl zijn leeftijdgenootjes met hele andere dingen bezig zijn, plezier hebben met elkaar, hun nieuwe scooter uitproberen of elkaar vol trots hun nieuwste gadget tonen, staat deze jongen de hele zaterdag te draaien. Ik kom inmiddels een jaar of 5 nagenoeg elke zaterdag in de stad. En altijd is hij er. Weer of geen weer. Zon of sneeuw. Zinderende hitte of ijskoude vriestemperaturen. Hij staat er. Ik ken geen vriendelijkere jongen dan hij. Elke zaterdag stop ik wat geld in het goudkleurige bakje. De jongen herkent me inmiddels; het ritueel herhaalt zich elke keer weer. Ik zie hem, graai enkele eurootjes uit mijn tas, hij houdt het rammelende bakje even stil zodat ik het geld er in kan gooien, we wensen elkaar een heel goed weekend en ik krijg een stralende lach van hem. Daarna vervolgen we ieder ons eigen levenspad. Ik naar mijn cappuccino of op zoek naar een nieuwe aankoop, hij al sjorrend aan het draaiorgel op zoek naar een plek met gulle gevers. Die er helaas niet zo heel veel zijn. Ik heb eens een half uurtje heel bewust van een afstandje staan kijken naar de bewegingen rondom het orgel. De meeste mensen tonen ontwijkend gedrag en lopen er zelfs een paar meter voor om. Slechts enkele mensen, vaak kinderen, doen een duit in het bakje. Veel mensen zien de jongen en zijn moeder heel doelbewust niet staan.
Ik heb veel respect en bewondering voor de orgeljongen. Hij is waanzinnig bijzonder.

Amersfoort kent naast een mooie historische kern, ook moderne architectuur.
Geplaatst op

Echt werken

Elk jaar organiseren we bij de tompoucenclub een winkelwedstrijd. Een wedstrijd die zo’n 10 maanden per jaar duurt, voor alle winkels in 4 van de 5 landen waar we vertegenwoordigd zijn. Vanuit mijn afdeling wordt de wedstrijd georganiseerd onder bezielende leiding van projectmanager Tanja. Daar komt nogal wat bij kijken, want naast jureringsrondes door regiomanagers, directie en MT-leden, worden er ook kortdurende opdrachten gehouden waarbij voor de winkels leuke reisjes, uitjes en cadeaus te winnen zijn. De 75 genomineerde winkels mogen naar een knalfeest en uiteindelijk blijven er 5 winnende winkels over. Die toppers mogen met alle medewerkers een weekend naar Disneyland Parijs. Een geweldig leuke trip voor de winnaars; hard werken en weinig slapen voor de begeleiders die vanuit m’n afdeling meegaan.

De grootste Nederlands eigen vestiging die naar Disneyland gaat, wordt op zaterdag “overgenomen” door directie en MT. Dit jaar is dat de winkel in Maastricht. Eén dag per jaar ervaart iedereen wat “we” vanuit het hoofdkantoor winkels aandoen. Want we denken wel dat we faciliteren, dat doen we ook, maar tegelijkertijd maken we het winkels af en toe en soms vaak ontzettend lastig. Eén foutje door één collega in het hoofdkantoor, betekent in 550 winkels een probleem. En dat voel je niet als je achter je bureau in dat prachtige hoofdkantoor zit. Dat voel je pas als je met je poten in de modder staat.

Gisteren was het zover. Met nogal wat sleurwerk zijn alle collega’s er van doordrongen dat je niet zomaar even “winkeltje speelt”. Dat je daar echt wel voor moet oefenen. Want die oven in de horeca, de ijsmachine, de kluis, het koffiezetapparaat, de kassa, het gordijnmaaksysteem, de klantenservicekassa, het fotoprintapparaat en al die andere ingewikkelde apparaten doen het niet vanzelf……..help!!!
Op vrijdagavond zwaaien we de medewerkers uit en worden de laatste voorbereidingen getroffen. Zaterdagochtend: na een pijnlijk kort nachtje van maar liefst 2 uur slapen (mijn hersenen snappen zo’n eerste nacht in een vreemd bed niet dat je daar óók kan slapen) klinkt om 5:15 uur het snerpende geluid van m’n mobiel. Tijdens de wandeling van 10 minuten van hotel naar de winkel komen we veel nogal beschonken lieden tegen. Verder ligt de stad er bij in een soort van serene rust. In de winkel aangekomen begint direct de bedrijvigheid. De vrachtwagen met gebak staat voor de deur en daar achteraan toetert de chauffeur van de wagen met handel. En al die leuke spulletjes moeten gevuld worden, hetgeen beter te beschrijven is in een speur- en zoektocht naar de juiste plek waar het artikel moet liggen.

Het wordt een inspirerende, drukke, leerzame en vooral leuke dag. Met leuke momenten en uitspraken. Ik heb mazzel, want na jaren gewoond en gewerkt te hebben in vele delen van Limland, versta ik elk dialect. Ik zal je de detailbeschrijving van de dag besparen. Kassa draaien (ik geef toe….voor een dag) is onwijs inspirerend en ik heb alleen maar leuke klanten gesproken. Enkele quotes en anekdotes wil ik je niet onthouden…

“Zo’n planning, dat is toch alleen maar een suggestie?!? als reactie van een collega op de planning waarop iedereen ingedeeld staat. Het is uitermate lastig voor een manager om te moeten doen wat er op een planning staat als je die zelf niet gemaakt hebt…

“Juffrouw, hub geer auch drekbakken?” vraag van een klant naar een vuilnisemmer. Ik moet er erg aan wennen om met “juffrouw” aangesproken te worden. Typisch Limburgs.

Ach jòòòò, die Hollender sind hei hu”. Vertaling: “oh ja, die Hollanders zijn vandaag hier”. Voor een Maastrichtenaar is iedereen die ten noorden van de Limburgse grens woont, een “Hollander”. Gelukkig zijn ze verder niet chauvinistisch.

“Heeft u onze vaastwastabletten al eens geprobeerd, een heel pak voor slechts 2 euro”. We doen ons best om aan bijverkoop te doen bij de kassa. En de klanten doen hun best om een reden te bedenken om het artikel vooral niet te kopen. “Afwassen? Dat is iets voor mijn vrouw, dat kan ik niet”.

“Kunnen we een rondje red bull doen, ik trek het niet meer”. Collega die ook kort geslapen heeft.

“Kunnen we volgend jaar een winkel laten winnen die niet om 6:30 uur beleverd wordt?” Collega die 6:00 uur starten toch iets te vroeg vindt.

Aan het eind van de dag is de hele groep het er weer over eens. Volgend jaar weer! Want ondanks gepiep en gekreun is iedereen toch heel erg enthousiast over de dag. Zojuist krijg ik een sms uit Parijs. “Iedereen na 2 dagen Disney megatevreden in de bus, we zijn veilig op weg naar huis”. Kijk, en dáár doen we het nou voor!

Deze vaste klant was erg enthousiast over ons werk. Wij ook over haar maar iets minder over haar hond in onze horeca;-)
Geplaatst op

Rustig weekendje

Ik heb sterk de neiging om mijn redelijk beperkte vrije tijd geheel vol te plannen met leuke afspraken. Op dringend advies van een paar vrienden en gedwongen door een dreigend doch gruwelijk tekort aan energie, heb ik voor dit weekend alleen ter gelegenheid van de verjaardag van Juliana afgesproken om met vriendin en de kids naar de vrijmarkt te gaan. In een buurtje in Hilversum waar opvallend veel goodlooking vaders in foute oranje broeken rondlopen. Die ze – aldus vriendin – niet alleen op die bewuste verjaardag dragen. Voor de rest heb ik dit weekend heerlijk alle tijd voor mezelf. Jippie, goed bezig van de Ven, genieten!!

Ik begin mijn vrije tijd op vrijdagavond met een bezoek aan de blauwe vrienden. Ik kan dat te vaak te lang uitstellen en leef dan weken op beschuiten omdat ik geen zin heb om naar de super te gaan. Maar op een gegeven moment is mijn trek in ”lekker en gezond” toch groter dan mijn tegenzin om burgerlijk boodschappen te doen. Derhalve trotseer ik de drukte en blieb voor heel wat Efteling-punten aan lekker, gezond en niet-lekker maar toch gezonde kost een winkelwagen tjokvol. Voor de rest ziet mijn takenlijstje, onder het mom van “lekker geen afspraken dus alle tijd voor mezelf” er relaxt uit:

  • Een klusjesman zoeken op internet; de to-do-lijst met klussen waar je 2 rechterhanden en kluskundig inzicht voor nodig hebt, groeit gestaag. Gevuld met taakjes zoals een nieuwe douchestang ophangen, de gordijnrail die onlangs spontaan met 5 meter gordijnen naar beneden kwam, spontaan weer aan het plafond plakken, ontdekken waarom geen enkele halogeenlamp het in mijn keukenkastje langer dan 5 minuten uithoudt, een nieuw tuinhekje plaatsen…… en zo nog 8 van die handige Harry dingen. Er heeft zich inmiddels een digitale Harry van de klussendienst gemeld; nu eerst onderhandelen over het uurtarief. Onderhandelen is ook een taakje waar ik niet heel gedreven in ben.
  • Zonsondergang fotograferen. Mijn eerste poging om een romantische sunset te schieten vorig weekend vond ik zo leuk, dat ik deze zaterdagavond opnieuw doorbreng met koukleumen. Zittend op een betonnen steiger wacht ik een aantal uren tot de ploert eindelijk eens wil dalen en schiet ik meer dan 150 plaatjes. Waarvan later blijkt dat er 1 goede en 3 redelijke tussen zitten. Sjezus zeg, ga ik dit óóit leren??

  • De voorruit van mijn auto aan de binnenkant schoon maken. De wereld ziet er ineens minder beneveld uit.
  • Sowieso vrijdagmiddag mijn auto ophalen bij de garage…. Dodge was daar weer eens voor 2 dagen uit logeren. Airco, stuurhuis en verlichting zijn gemaakt. Voor de navigatie is een nieuw miepje besteld.
  • Cadeautje kopen voor de lieve dame die mij helpt mijn huis clean te houden. Normaliter geef ik iets leuks met Pasen, maar het was dit jaar ineens Pasen voordat ik het in de gaten had.
  • Kaartjes schrijven voor de verjaardagen van komende week (hèhè…. een keer niet vergeten..!)
  • Een foto-album voor mijn moeder in elkaar flansen op hema.nl. Leuk werk maar dat wordt dus vrijdagnachtwerk met uitloop naar de vroege zaterdagochtend. Ik wil het perse klaar hebben om het album op moederdag te kunnen geven. Ik háát dat commercieel gedoe met moederdag maar ik vermoed dat mijn moeder deze dag dit jaar voor het laatst bewust gaat meemaken, gezien het moordtempo waarop de dementie het van haar eigen-zijn overneemt. Mensonterend.
  • Sporten. Moet ik van mezelf. Believe me, het is uiterst confronterend dat ik bij het inloggen in de sportschool zie wanneer ik voor het laatst geweest ben. Ik ben hoofdsponsor van de school daar.
  • Op jacht naar een nieuwe douchestang. De oude breekt zichzelf stukje bij beetje af. Je haar wassen met een douchekop in je handen, is toch echt wel ongemakkelijk.
  • Gras maaien. Man man man, wat groeit dat matje snel, bizar gewoon. Het gras doet een groei-wedstrijd met het onkruid. Ze halen beiden het ene record na het andere.
  • Kantjes knippen. Anders ziet zo’n grasmat formaat postzegel er nog zo onaf uit. Joehoe wat ben ik blij met mijn elektrische kantjesknipper!
  • Grasmat verticuteren…. geloof me, dan is zo’n postzegel ineens bespottelijk groot! En waarom huur ik niet even zo’n elektrisch verticuteerding dat als een mes in een pakje boter door het mos glijdt??
  • Spul halen bij de Praxis om de mosmat er weer als grasmat uit te laten zien. Hetgeen volgens mij een meerjarendroom is. Meteen maar een tank onkruidverdelger meenemen; ik ben dat getrut tussen die tegels zó zat!
  • Moeders bellen en gerust stellen. Hetzelfde x 3 dit weekend.
  • Me laten voorlichten over koffiemachines. Als cappuccinoverslaafde heb ik mezelf beloofd dat ik m’n vakantiegeld dit jaar deels mag besteden aan een apparaat waar – hoop ik – goddelijke cappootjes uit gaan stromen. En dan graag een glimmend leuk uitziend machientje waar ik niks aan hoef schoon te maken en dat weinig onderhoud nodig heeft. Ik begrijp van de aardige meneer in de koffiewinkel dat die laatste 2 criteria redelijk irreëel zijn. Ik vraag er gelijk een tank zuurstof bij als ik de prijzen van de brouw-apparaten hoor. Dat bedrag krijg ik in één vakantie niet eens op-gevierd!!
  • Trachten de C-schijf van mijn windows-computer aan het draaien te krijgen. Zoveel mogelijk programma’s er af gooien, schijfruimte vrijmaken en nóg duurt het opstarten van het apparaat en openen van bestanden minstens 3 koppen senseo-koffie lang.
  • Back up maken van mijn I-tunes bibliotheek. Het Macding slurpt 12 cd-tjes achter elkaar op om ze vol met lekkere nummers te stampen. Eigenlijk pure onzin want Mac gaat niet stuk. Zegt Steve.
  • Beddengoed wassen. Ik geef toe, ondanks dat er verder niemand last van heeft dat ik het soms vergeet, vind ik het bij stijgende temperaturen zelf ook wel fris om de lappen 2 x per week te wassen. Maar het is zo’n sloopwerk om te doen.
  • Ik doe een poging om te ontdekken waarom mijn afwasmachine heel veel water op mijn keukenvloer spuugt. Ik heb er al eerder eens een monteur bij gehaald maar bij zijn aanwezigheid verrekte dat kreng (de machine dus) om afwijkend gedrag te vertonen. Net alsof je naar de huisarts gaat. Heb je ook ineens nergens last meer van en vind je jezelf een enorme Jan Doedel die de tijd van patiënten die het wél nodig hebben, zit te verzieken. Ik kan het euvel van de afwasmachine niet ontdekken. Vervolgens zet ik het apparaat toch maar aan met een tot wateropvangbak omgedoopte ovenschaal eronder. Want om nou de vaat van een week met de hand weg te soppen……. ik heb zo mijn grenzen op dat vlak.
  • Ik zal m’n vrije-weekend-lijstje niet onnodig nog langer laten worden en weid dus niet verder uit over het aantal keren activeren van de wasmachine, droogmachine, de was wegruimen, m’n teennagels lakken, een masker in mijn – zichzelf tot stro transformerende – haar smeren, mailtjes beantwoorden en voorbereidend HEMA-werk voor de maandag wegwerken. En tot slot een blogje schrijven. Maar dat laatste is een activiteit waar ik erg van geniet en waar ik ook de rust voor heb en neem. Pure zelfontspanning.

Het is nu zondagavond: lijstje compleet afgevinkt.

Maandagmorgen:

“En Inge, hoe was jouw weekend?”………..”Heerlijk, lekker rustig!”.