Categorie: BLOG

Sint-snoep in de schappen, kerstglitter bij de Praxis, kaarten voor een knallend oudejaarsfeest te koop. Er is geen ontkomen aan; 2016 loopt op z’n eind. Uitdagend vond ik ze, veel van de 365 dagen van het afgelopen jaar.

• Een andere baan, met nieuwe uitdagingen. Hup, uit je comfortzone van de Ven!
• Na 50 Kersten mèt, ga ik dit jaar voor het eerst 25 en 26 december beleven zònder moeders; zonder ouders leven is behoorlijk wennen.
• En die overgang hè, dat is ook best wel een dingetje zeg. Jemig wat kent mijn stemming af en toe pieken en vooral diepe dalen, dat ben ik helemáál niet gewend van mezelf. Voor Peter is dat ook niet altijd een feestje kan ik je verzekeren.
• En tenslotte wissel ik binnenkort mijn eigen veilige thuis in voor een nog onbekend huis. Géén idee waar ik volgend jaar rond deze tijd woon. De verhuisdozen staan klaar om volgestopt en opgeslagen te worden. Ik hoop ze over niet al te lange tijd weer uit te pakken zodat ik mijn vertrouwde spulletjes weer om me heen heb.

Life-events noemen ze dat soort grote veranderingen in je leven. In het nieuwe jaar ga ik bouwen aan een nieuwe vertrouwde basis. Kom maar door 2017!

 

Mijn huis is zo goed als verkocht. Als de kopers hun financiën rond krijgen, is mijn thuis vanaf medio januari hun nieuwe huis. Na 10 jaar verlaat ik mijn basis. Mijn plek van warmte, geborgenheid, veiligheid, rust en vele herinneringen. Dit huis voelt als een warme deken voor me. Na een werkdag met continu mensen om me heen, omarmt dit huis me met rust.

Samenwonen met Peter en de meisjes. Gaaf!! Geen gesjouw meer tussen 2 huizen, geen tekort aan de spullen die toevallig net in het andere huis liggen, geen dubbel werk, geen schuldgevoel meer dat ik er niet kan zijn, geen appjes meer naar mijn lieve buurvrouw of ze weer iets voor me kan regelen omdat ik niet thuis ben. Stabiliteit en veel meer tijd voor elkaar. Wat zal dat fijn zijn!

Samenwonen. Oeps. Ik heb in het verleden bewezen er niet zo goed in te zijn. Omdat ik tijd en ruimte voor mezelf nodig heb. Ik ben niet goed in “continu met elkaar”. “Alleen zijn” heb ik nodig, als zuurstof voor mezelf om energie te kunnen steken in “samen”.

We zoeken een nieuw thuis voor ons vieren. Een plek waar we met elkaar nieuwe herinneringen gaan maken. En inmiddels heb ik een vakantiehuisje erbij gevonden voor mijn persoonlijke momenten van even niks en niemand. Een schattig huisje, aan de rand van de Veluwe. Voor mezelf en ook leuk voor momenten van plezier met vier.

Londen en Terschelling; welke gemeenschappelijkheid zit daar nou in? Voor mij zijn het 2 plekken op deze aardbol waar ik me thuis voel, waar ik héél graag kom, het liefst meerdere keren per jaar.

Londen, de stad van de dynamiek, de trends, de kleurrijke mensen, de conceptstores, de glitter, de tradities, de mind-the-gaps…..Londen is altijd in beweging.
Terschelling, de plek van de natuur, de rust, de stilte, de kneuterigheid, de gemoedelijkheid van de eilanders, fietsen, strand, zon en zee. Terschelling is pure ontspanning.

Ik kwam de brief tegen toen ik mijn moeder verhuisde van haar appartement naar het verzorgingshuis. Toen had de dementie haar al zo in haar greep dat ik er niet meer met haar over kon praten; over de brief beginnen zou haar in verwarring gebracht hebben. Ik legde de brief destijds ongelezen op een veilige plaats in mijn huis.

Toen ik een paar dagen geleden iets zocht, kwam ik de brief weer tegen. Moeders is een half jaar geleden overleden dus het moment van lezen was aangebroken.
Ik vermoed dat ze de brief geschreven heeft na het overlijden van mijn vader en voordat de dementie haar overviel. In heldere taal heeft ze haar emoties met pen op papier geuit.

Diep onder de indruk ben ik van haar dankbaarheid die ze in prachtige woorden beschreven heeft. Waarbij ze zich zelfs verontschuldigt omdat ze die woorden niet heel vaak heeft geuit toen we nog wel bij elkaar waren.

De brief is voor mij een waardevol geschenk. De woorden van mijn moeder bevestigen wat ik altijd gevoeld heb; ze was een prachtmens, mijn ouders waren allebei prachtmensen en we hielden oprecht veel van elkaar. Wat een voorrecht is het, om hun dochter te zijn geweest.

De zomervakantie is weer voorbij. Met de meisjes zijn we naar Frankrijk geweest; in de Ardeche vonden we een schitterende chambre d’hôte van een Nederlands stel die het roer echt omgegooid hebben (zij hebben datgeen ik al jaren droom, echt bereikt, fantastisch om te zien). Heerlijk om te zien hoe de meisjes (en wij ook) genoten van het zwembad, de zon, de gezelligheid, het zwemmen in de Ardeche, buiten zijn, het relaxte gevoel van samen vakantie vieren. Het kasteeldorp waar we later in de Bourgogne waren, vierde feest en wij vierden mee. Heerlijk land, dat Frankrijk.

Daarna waren we met zijn 2en in Kroatië, een land waar we nog niet eerder geweest waren. Zonder drukte en hectiek vlogen we vanaf Rotterdam en een paar uur en een ferry later stonden we op het prachtige eiland Brac. Waar de natuur nog puur is, het water in de zee superhelder en de vis die in de ochtend gevangen wordt, bij het avondeten van de grill op je bord belandt. Kroatië, vriendelijke mensen, prachtige natuur, puur eten en een gemoedelijke, relaxte sfeer. Dat smaakt naar meer.

En dan is er niemand meer die me verbindt met het verleden of met de toekomst. Geen vader, geen moeder, geen eigen kinderen, geen (praktiserende) broer, geen zus. Het voelt raar, het voelt soms zelfs een beetje alléén, hoe rijk ik ook ben met Peter, de meisjes en iedereen die me lief is.

Mijn tijd als dochter is voorbij. Ik ga vanuit deze nieuwe situatie door met leven en beleven. Maar wel met een groot gemis.

Het is nacht. Het gele licht van de lantaarnpalen schijnt zwak door de bruine gordijnen naar binnen. Ik zit naast je, ik voel je hand, je arm, je been, je voorhoofd. Niets anders is zó vertrouwd voor mij dan jouw gezicht.

Sinds een paar uur besef ik me dat we, hier in deze kamer, samen de laatste uren meemaken van jouw leven. Van ons leven, als moeder en dochter. Je ligt rustig, zonder pijn of angst op je gezicht. Ik hou van je mam, ga maar, ik ben heel erg trots op je.

Erg irritant. En soms heel gênant. De laatste jaren valt het me steeds meer op. Peter hoort piepjes die ik niet hoor. Van de wasmachine. Van de vaatwasmachine. Van Peter mag de volumeknop wel wat lager, van mij graag veel hoger. Ik hoor de bel vaak niet. Ik hoor een auto pas laat aan komen rijden. Op het werk bij HEMA had ik moeite met het volgen van discussies. Als de printer op onze afdeling ratelde, kon ik geen enkele stem meer verstaan. Hoe vaak ik wel niet de tekst “wat zeg je??” gebruik, je wil het niet weten. Schaamte. Ontkenning.

Een tijd geleden ben ik naar de KNO-arts gegaan. Ik onderging een bijzonder uitgebreide gehoortest. Zinnetjes, woordjes, geluidjes, piepjes en muziekjes. Van de uitslag ben ik een tijd flink van slag geweest. “Zonder gehoorapparaten kunt u echt niet functioneren in uw dagelijks leven mevrouw!”. Knal!

Volgens de KNO-arts geven de testen aan dat ik vanaf mijn geboorte al een verminderd gehoor moet hebben. En daar bovenop komt de gebruikelijke slijtage. Die zich “normaal gesproken” pas echt uit als je ver boven de 60 bent. Maar bij mij dus “iets” eerder omdat de slijtage stapelt bovenop de aangeboren afwijking.

Lekker dan. Ik vind het eerlijk gezegd vreselijk, die gehoorapparaten. Ik gebruik ze alleen als ik aan het werk ben of als ik weet dat ik in een voor mij (gehoortechnisch) moeilijke situatie terecht kom. Met veel achtergrondgeluid zoals in een restaurant. Met gehoorapparaten in hoor ik mensen, inclusief mezelf, praten alsof ze door een microfoon praten. Blikkerig. Ik hoor ineens veel geluiden die ik eerder niet hoorde. En verder is het gewoon erg irritant, die dingen in je oren. Het irriteert letterlijk. Stop maar eens de hele dag een stokje in je oor. Da’s niet fijn. En hoe denk je dat je je voelt als je midden in een zakelijk gesprek zit en je ineens piepjes in je oren hoort omdat de batterijen er binnen een paar minuten spontaan mee gaan stoppen?? Lach er maar om. Het is niet leuk. Wel nodig, want ik wil gewoon normaal kunnen functioneren.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik er tot nu toe erg spastisch over doe en niet wil dat mensen merken dat ik gehoorapparaten draag. Omdat ik me ervoor schaam. En daar wil ik van af. Want ik kan er zelf niks aan doen. En ik heb geen zin meer om er spastisch over te doen. Stiekem op het toilet die dingen in of uit doen. En constant mijn haren voor mijn oren doen omdat ik bang ben dat iemand ze ziet. Daar word ik onrustig van. En dat wil ik niet meer. Ik wil gaan accepteren dat ik hulp nodig heb om goed te kunnen horen. En dat ik me daar niet voor hoef te schamen.

Ik heb ook een voordeel ontdekt van die dingen. In mijn bezige leven is mijn omgeving geluidstechnisch soms lekker rustig, met slechts 60% eigen gehoorcapaciteit. Ik kan de wereld een beetje buitensluiten. En dat is soms best wel fijn.

Zeker de moeite van een bezoek waard, Lissabon. De stad is gebouwd op 7 heuvels en dat merk je; soms is het flink klimmen. Trammetje 28 tuft en giert door de smalle, soms steile straatjes en brengt je naar fraaie uitzichtpunten. Het uitzicht vanaf het Castelo de São Jorge is super. De mensen die we gesproken hebben waren erg aardig. Restaurants vinden waar je lekker vegetarisch kunt eten, is (net als in veel landen en steden helaas) in Lissabon een uitdaging. De pastéis de bélem zijn er verslavend lekker.
Lissabon, mocht je er nog niet geweest zijn, dan kan ik de stad met veel vertrouwen aanraden!