Auteur: Inge

2012 heb ik gebombardeerd tot het jaar van de portretfotografie. N.a.v. een oproep op facebook en deze blog hebben zich heel wat proefkonijnen aangemeld. Mensen met veel geduld, want dat heb je bij mij wel nodig. Ik heb tijd nodig om een foto “op te bouwen”. Om de juiste belichting te vinden, om te snappen waarom mijn camera doet wat ie doet, om te ontdekken wat het mooiste is aan het model.
Door mijn hobby ben ik anders gaan kijken. Ik merk dat ik altijd, waar ik ook ben, kijk of er mooie platen uit de omgeving te halen zijn, ook als ik mijn camera niet bij de hand heb. Tijdens de portretsessies bespeur ik ineens veel nieuws aan de mens. Afgelopen week kwam Rianne op fotoshoot. Een oud-collega aan wie ik 3 jaar lang leiding gegeven heb en met wie ik vele gesprekken gevoerd heb. Tijdens de shoot ontdekte ik haar schoonheid. Prachtige ogen en een prachtige mond. Nooit eerder was me dat opgevallen. En exact hetzelfde gebeurde ook bij Magda, William, mijn moeder, de buurkinderen. Allemaal unieke mensen. Met allemaal een schoonheid die ik eerder nog niet zo goed gespot had. Alleen daarom al is plaatjes schieten een geweldige hobby. Want wanneer heb je nou de mogelijkheid om zó dicht bij iemand te mogen komen dat je dingen ziet die je nog niet eerder ontdekt had? Waarbij je het mooiste uit de mens kan halen?

Een fotoreis naar Andalusia, samen met 5 andere fotogenoten, een deel van hun aanhang en het gezin van Patrick – de organisator. Die belevenis maakte ik vorige week mee. Mijn energiepeil liep voorafgaand aan de reis niet over van dynamiek, terwijl ik aan de andere kant erg veel zin had om er op uit te gaan om even los te komen van de tompoucenclub en de zorg om An, m’n moeder. Die 2 aandachtsgebieden vertoonden de weken voorafgaand aan de trip nogal wat piekmomenten namelijk. Op het werk met hele gave evenementen die me veel kickmomenten opleverden, maar de combinatie met het afronden van de ene job en toewerken naar de andere was, laat ik zeggen….. “dynamisch”! Mijn moeder daarnaast, haalt het ritme van dag en nacht regelmatig door elkaar; haar nachtelijke telefoontjes dragen niet echt bij aan mijn toch al niet zo daverende slaaptalent.

De fotoreis begon goed. Ik was samen met een andere cursiste een paar dagen eerder dan de rest van de groep en ik genoot van de omgeving, de rust, de vriendschap met Patrick en Babs, het Alhambra en de stilte. Op maandag begon de cursus en op diezelfde dag ook de stroom aan telefoontjes van alle zorgzame hulptroepen aan het thuisfront, omdat moeders zowel lichamelijk als geestelijk een terugval had. De aardige dames van de thuiszorg, de mevrouw van de zorgtrajectbegeleiding, de huisarts, de assistente van de huisarts, de apotheek, de 2 dames van de dagopvang, de broer van mijn moeder, de beste vrienden van mijn moeder, de trombosedienst, de webcam-dienst, de dame die huishoudelijke hulp biedt en tenslotte het ziekenhuis; ik heb ze allemaal aan de lijn gehad. Ik ben enorm blij en dankbaar dat iedereen zo begaan is, meedenkt en helpt om het verwarde leven van mijn moeder leefbaar te maken. Alléén zou ik die zorg beslist niet kunnen bolwerken. Dat je rust moet hebben om fatsoenlijk te kunnen fotograferen, dat is me ook wel duidelijk geworden; ik heb nauwelijks plaatjes geschoten. Inmiddels ben ik weer thuis, zoek ik m’n weg in mijn nieuwe functie, komt An morgen uit het ziekenhuis, twijfel ik over volgende stappen in de zorg voor haar, heb ik aanstaande zaterdag een portret-fotoshoot met een oud-collega als proefkonijn, weiger ik het instructieboekje van m’n nieuwe lease-auto te lezen omdat ik zelf die knoppen wil ontdekken en heb ik – in het kader van “pluk de dag” voor de rest van het jaar diverse concerten en leuke tripjes gepland staan.
Carpe diem!

Juli-augustus 2011. Mijn gedachten gaan uit naar mijn werk. Ik heb de allerleukste baan van HEMA. Die ik inmiddels 5 jaar met veel plezier uitoefen. Een baan die me veel tijd kost en waar ik heel veel voor terug krijg. Heerlijke mensen als collega’s, mijn energiebronnen. Geen dag is hetzelfde, elk gesprek of overleg levert nieuwe inzichten op en ik maak elke dag mooie momenten mee. Eens: ik heb ook dagen die me meer energie kosten dan opleveren. Met lastige gesprekken, veel paarse krokodillen, dwarsliggers, veelvragers, mensen die niet begrijpen dat 1 foutje in het hoofdkantoor op 600 plekken in 5 landen problemen oplevert. Dagen waarop ik behoorlijk tegen mijn eigen tekortkomingen aan loop. Dagen waarop ik me realiseer dat ik aan het herhalen ben, dat ik sommige activiteiten al 5 jaar terug zie komen. Alles tegen elkaar afwegende kan ik nog steeds volmondig zeggen dat ik de allerleukste baan van HEMA heb. Dat HEMA een heerlijk bedrijf is om voor te werken met een directie van wie ik veel vertrouwen en ruimte krijg.

Of het door de midlife crisis komt (hoezo crisis eigenlijk?) weet ik niet, maar van de zomer stelde ik mezelf de vraag wat ik wil worden als ik later groot ben. Over een jaar of 3 of zo. Ik bedacht een functie, die nog niet bestaat in onze organisatie. Programmamanager HEMA, waarbij ik organisatie-brede programma’s zou gaan doen en dus niet meer alleen voor de winkelorganisatie zou werken. Dat leek me erg leuk en vooral erg leerzaam. En ook goed voor de organisatie (zei ze arrogant). Maar zit de directie ooit op zo’n functie te wachten? Een baan waarbij ik mijn hersencellen weer gruwelijk zou moeten laten draaien en ik mezelf verder zou kunnen ontwikkelen in de competenties die nog wel wat ontwikkeling kunnen gebruiken. Het allergrootste nadeel zou wel zijn dat ik afscheid zou moeten nemen van de mensen van mijn huidige team. Een afdeling die ik (zo luxe!) ooit zelf heb mogen inrichten waarbij ik mijn eigen functie-inhoud heb mogen bedenken. Gedachten in de nazomer van 2011.

24 februari 2012:

Beste collega’s,
Langs deze weg laten we je weten dat Inge van de Ven een nieuwe functie binnen HEMA zal gaan bekleden, te weten de functie van programmamanager HEMA. Een nieuwe functie, waarbij ze samen met een aantal projectmanagers gaat werken aan strategische, HEMA-brede programma’s. In haar nieuwe rol rapporteert Inge aan Ronald van Zetten.
Guido Smit, in zijn huidige functie regiomanager bij verkoop, wordt de opvolger van Inge en gaat daarmee leiding geven aan de afdeling verkoop services. De mutatie vindt officieel plaats per 1 maart; de feitelijke overdracht zal iets later plaatsvinden.
Wij wensen Inge en Guido veel succes in hun nieuwe functie.
Namens de directie,
Ronald van Zetten

Vooraf

Logeerbed opzetten en opmaken, knuffels op het bed. Traphekje boven aan de trap bevestigen om te voorkomen dat de kids in de nacht slaapdronken van de trap af mieteren. Boodschappen doen. Pannenkoekenmixschudbussen, vrolijke toppings, bob-de-bouwerworst, toetjes-met-smarties, knutseldoosjes, chocopasta, funcky vlokkies, pakjes sap, melk en brood halen. Twee lampjes gespot die van kleur veranderen, in de vorm van een auto en een paddestoel. Dat kan nog wel eens een succes worden voor €2,- per stuk, zegt m’n voorgevoel (dat later blijkt te kloppen). Vloerverwarming in de keuken aanzetten. De diepzeeduik-schatten voor in bad klaar leggen. Camera instellen. Snoetenpoetsers halen. Stofzuigen. Doos met speelgoed omkiepen op de warme keukenvloer. Jip & Janneke tafelkleedjes neerleggen. Enerzijds omdat die zo vrolijk zijn, anderzijds ter bescherming voor lijm, glitter en viltstift.

Jaaaaaaa, daar zijn ze!! Aan de grote tafel gaat Helen aan de slag met het versieren van een etui en knutselt Frank een in paar seconde een ingewikkelde blokkenauto in elkaar. We bakken pannenkoeken (de “foute” pannenkoeken belanden in de vuilnisbak), rennen door het huis, en daarna gaan de kids als tevreden lammetjes zo lief, vergezeld met de kleurige lampjes, slapen in het logeerbed. Om 3:00 uur staan 2 slaapdronken minimensjes in m’n slaapkamer. Om 03:03 uur heb ik ze weer in hun eigen bed terug gelegd na een dikke knuffel en om 03:05 slapen ze opnieuw als roosjes. Ven ligt vervolgens tot 5:00 uur klaarwakker. Om 6:00 uur is het volgens de boeven toch echt wel tijd om wakker te worden. Ze kruipen in het grote bed erbij en onder het genot van een tekenfilm probeer ik inderdaad tot leven te komen. Oefff.

Aan het ontbijt worden de funcky vlokken toch minder funcky gevonden als ik gehoopt had (“bah, er zitten gekleurde stukjes in!”). Desondanks is het erg gezellig keuvelen. Na het eten is het moment aangebroken om schatten en diamanten op te duiken in bad. Ze houden het lang vol in het water. Aankleden doen ze met enige hulp al helemaal zelf. Yeah, tijd voor tompoucen! Die maken we zelf; met name Frank blijkt dat geweldig leuk te vinden. Kok in spe? In de 2 minuten geduld die de kids kunnen opbrengen probeer ik een aantal portretten te schieten. Jemig wat is dat lastig! Naar buiten, de sneeuw in. Godzijdank vindt Frank het na een half uurtje te koud en wil hij naar binnen. Ik trek zelf die -15 graden in de zon ook niet dus Ven is happy dat we de warmte binnenshuis opzoeken. We maken een tekening voor papa en mama, bedenken woordjes met plakletters en lijmen nog wat glitter op het etui. Tijd voor broodjes met Bob-de-bouwer worst. Die na enige argumentatie mijnerzijds in de categorie “wel te eten” beoordeeld wordt door de fijnproevers. Na het eten speelt Frank voor spook en ligt hij vervolgens in een deuk als hij zichzelf terug ziet op het filmpje op de Iphone. De bel gaat. Papa en mama komen binnen en na koffie en knuffel vertrekt de familie richting huis.

Achteraf

Het ontplofte huis ontruimen van speelgoed. Traphekje weer de schuur in. Logeerkamer opruimen, wasmachine aan het werk zetten en stofzuigen. Naar de sportschool. Werken voor de hoofd sponsor. En bovenal heel erg nagenieten van de logeerpartij met 2 bijzondere kindjes.

Een weekendje met de kids. Voor veel van jullie heel gewoon. Voor mij blijft het bijzonder.

Hoe en wanneer zou muziek eigenlijk ontstaan zijn, vraag ik me vanavond af. Wikipedia schrijft er o.a. de volgende tekst over:

“De eerste aanwijzingen van muziekinstrumenten, te weten rendiervoetkootjes, stammen uit het stenen tijdperk vanaf 600.000 voor Christus. De conclusie van wetenschappers is dat muziek als tovermiddel werd gebruikt, als ritueel, waarbij er nauwelijks verschil was tussen gezongen woorden of het produceren van klanken met snorrebotjes of muziekbogen. De oudste fluiten zouden hebben kunnen dienen als signaalinstrument. De sprong van primitieve signaalfluiten tot fluiten met gaten was enorm, en wijst op het ontstaan van muziek als ‘spel’, met magische werking. Opmerkelijk is wanneer men de relatie van muziek tot cultuur tracht te bekijken dat er geen volk op aarde is zonder vorm van muziekbeoefening. Er was waarschijnlijk geen duidelijk begin van muziek, maar het evolueerde gestaag vanuit experimenten, doelen en voortschrijdend inzicht, waarbij de mens steeds zich bewuster werd van de mogelijkheden van het gebruik van klank en taal in diverse georganiseerde vormen. Muziek was dus vanaf het begin min of meer geordend geluid, door de mens geproduceerd”.

De magische werking van muziek. Mooi! Mijn gedachten gaan verder. Wat betekent muziek eigenlijk voor me, wat doet muziek met mij?
Die vraag is niet zo moeilijk te beantwoorden. Muziek bepaalt mijn stemming en mijn stemming bepaalt m’n muziek. Dat gaat beide kanten op. Het gekke is dat ik muzieknummers altijd koppel aan mensen. Als ik een bepaald nummer hoor, ben ik in gedachten meteen weer terug bij de persoon en de situatie waarin ik met die persoon samen was.

Bij het horen van “Born to be alive” van Patrick Hernandez ben ik terug op de kermis bij de draaispin, als puber, samen met een vriendinnetje. Wat voelde ik me vrij dat ik van mijn ouders daar alleen heen mocht. Ik zie zo de beelden weer en voel me weer als toen.

Suzie Quatro met “If you can’t give me love” voert me linea recta naar de tienerkamer van Ingrid, toen we vriendinnen waren in de leeftijd van rond de 15-16 jaar. Leuke tijd. Binnenkort, 30 jaar later, ga ik haar weer ontmoeten. Gaaf!

“Mag het licht uit” van De Dijk brengt me terug naar 2008. Ik reed in de late avond met een vriend-collega terug van een openingsreceptie van HEMA Groningen. We hadden net een mooi, diepgaand persoonlijk gesprek gevoerd. Stilzwijgend, het gesprek nog landend, reden we over de donkere, haast verlaten snelweg. De lucht was zwart met heldere sterren. De muziek drong intens door in de nacht. En nestelde zich nog intenser in mijn geheugen.

Vriend Theo gaf me ooit een cd van Lennette van Dongen met het nummer “Schouder aan schouder”. Ze zingt daarin over haar vader. In die tijd was mijn vader ernstig ziek. Tranen hebben rijkelijk gevloeid bij deze song en nog steeds als ik het hoor, raakt het me.

“City to City” staat voor mij gelijk aan de toespraak van Roel bij mijn afscheid van AH. Woorden die diepe indruk maakten op me. Ik zie ons nog zo staan, daar in Muiderberg. Voorgoed gegrift in m’n hersencellen.

U2 “Moments of surrender”…..met Willem in het stadion in Rome. Mijn favoriete nummer werd als toegift gespeeld. Wat een onwijs gave avond!

Faithless met “We come one”….met Patrick in Ahoy. We hebben al heel wat concerten samen bezocht maar met dit nummer is onze muziektour beslist begonnen. Later kwamen er nog vele concerten bij!

Herinneringen aan “Lowrider” bij het luisteren naar het nummer “In the Day’s of the caveman” van de Crash test dummies. Ik heb ooit een paar maanden een stoere vent op een Harley als vriendje gehad. Van hem heb ik veel geleerd op muziekgebied. Dit nummer hebben we grijs gedraaid tijdens een gezamenlijke vakantie in Portugal. De vriendschap ging na (of eigenlijk al tijdens;-) de vakantie snel voorbij maar de muziek is altijd gebleven.

Faithless met “Insomnia” brengt me terug naar hun afscheidsconcert in Londen afgelopen jaar. Het beste concert dat ik tot nu toe ooit heb meegemaakt; magistraal!

Over magic gesproken. Die Disneysong. Ik weet de titel niet zo uit m’n hoofd maar je herkent vast en zeker de melodie. Die voor mij onlosmakelijk verbonden is aan Mirjam.

Laat me 2 seconde horen van het nummer “Blue” van Eiffel 65 en alle beelden van Blauw in Willingen verschijnen weer op mijn netvlies. Werkelijk uniek en onbeschrijflijk gaaf voor ieder die het (AH) event beleefd heeft. Trijntje’s “De Zee” veroorzaakt spontaan beelden van het kaderevent in Den Haag. Met dansende auto’s op het podium en Magda die de workshop met kubussen deed. Theo, Nel, Pascal, Mirjam, Anouk, Ronald, Frans, Magda, Mariska en Bert. Kippenvel gegarandeerd.

Zo kan ik nog vele blogvelletjes vullen want er zijn zóveel nummers met zóveel herinneringen. Point taken. Muziek is magie.