Auteur: Inge

Zolang het nog gaat, wil ik mijn moeder zoveel mogelijk laten genieten van leuke dingen. Vandaag was het ideaal weer voor een dagje uit, moeders heeft een tekort aan buitenlucht dus vanmorgen vroeg ging ik met haar naar de Floriade in Venlo. Het was er waanzinnig druk. Vanaf de parkeerplaats stond een urenlange file naar de pendelbussen. Heel soms is een rolstoel ideaal, want er pendelden naast grote bussen ook een aantal aparte rolstoelvervoerbusjes. Dus doken we in de rolstoelrij, die iets sneller reed dan de wandelende rij liep. Ik dacht even in een paar uurtjes door het park heen te crossen maar daar is het echt te groot voor. Mijn moeder genoot van de buitenlucht, het prachtig aangelegde park en de grote zak friet waar ze ineens zin in had. Tegen vier uur hadden we het meeste wel zo’n beetje gezien en had ik het zelf ook wel een beetje gehad. Moeders is een schat van een mens maar 8 uur in de repeatmodus is eerlijk gezegd ook best wel vermoeiend. Eenmaal thuis heeft ze het altijd een beetje moeilijk als ik weg ga. Persoonlijk ervaar ik dat moment heel dubbel. Enerzijds vind ik het heel erg verdrietig om haar weer alleen in haar huisje achter te laten; anderzijds ben ik – heel eerlijk – ook wel weer blij dat ik even mijn eigen ding kan doen. Dat dubbele gevoel zal altijd wel blijven denk ik.

Plannen, afspraken maken, zoeken naar efficiency, voortgangsbewaking en vooral structureren; dat is zo’n beetje waar ik voor opgesteld sta op het werk. Als controlemiepje past die taak wel bij me. Ik controleer me suf en de trouwe lezer van mijn blogs weet dat die neiging naar controle ook in mijn prive-leven overduidelijk en regelmatig tot uiting komt. Laatst sprak ik met vriend Theo over dood gaan. Ja, ik weet het, er zijn vrolijkere onderwerpen om over te praten, maar dood gaan komt toch ook regelmatig in het leven voor dus dan heb je het er wel eens over. Aangezien Theo nogal creatief is ingesteld en hij mij in zijn creativiteit vaak meeneemt, hebben we diverse scenario’s bedacht voor mijn uitvaart. Het laatste scenario dat we bedachten, bevalt me wel. Het beschrijft een samenzijn (als een soort van dienst) in een huiskamerachtige ruimte waarbij ik als as in een potje gezellig op tafel tussen jullie in sta. De crematie is dan de dag ervoor al geweest met een paar mensen die even gedag komen zeggen, zonder verder iets formeels erbij. In de huiskamer lunchen jullie, met allemaal lekkere hapjes en drankjes en er wordt af en toe door de een of de ander informeel een verhaaltje verteld over iets dat ik meegemaakt heb. Met gezellige muziekjes op de achtergrond, uiteraard van artiesten wiens concert ik beleefd heb. Is dat nou niet een veel leuker plan dan zo’n nare ruimte bij een dela uitvaartcentrum? Lijkt me wel. Nou zal het je niet verbazen als ik je vertel dat ik het draaiboek van mijn uitvaart al klaar heb liggen. Niet dat ik van plan ben om er al snel tussenuit te piepen – ik heb nog zóveel leuke dingen te doen – maar je weet maar nooit toch? Zo’n draaiboek heet in dela-termen een wilsbeschikking. En ik wil natuurlijk wel tot het allerlaatst over mijn eigen wil beschikken. Ik moet bekennen dat ik het draaiboek nog niet heb aangepast aan de hand van dit laatste idee, ik heb het een beetje druk. Dat ga ik wel snel doen hoor maar mocht het euhhhh…voor die tijd gebeuren, dan weten jullie wel wat ik wil hè? Wel doen zo hè?

Elke dag kom je wel goede doelen tegen. Mijn nieuwsgierigheid op facebook en twitter maakt dat ik regelmatig op sites geattendeerd word waarin gevraagd wordt geld te doneren. Die goede-doelen-websites hebben meestal een 2-ledige uitwerking op me. Enerzijds mijn kop-in-het-zand-reactie: “hou op met al die ellende, ik wil het allemaal niet weten want ik word er triest van en ik wil vrolijk door het leven”. Ja, ik geef het toe, dat denk ik af en toe echt. Mijn andere reactie is de steeds weer terugkerende bewustwording van het feit dat je een enorme mazzelkont bent als je gezond of zonder levensgrote zorgen door het leven wandelt. Die tweede reactie overheerst gelukkig meestal. Ik heb 2 goede doelen waaraan ik structureel doneer. Ik voel me dan ook totaal niet schuldig als ik de vriendelijke jongens en meisjes in de winkelstraat vertel dat ik geen tijd wil steken in het luisteren naar hun verhaal over het goede doel van dat moment. Soms komt er een goed doel langs, waaraan ik direct na het lezen erover, een eenmalig bedrag doneer. kanjerketting is zo’n goed doel. Bij het lezen van de verhalen op die website, werd ik behoorlijk geraakt. Overduidelijk geen kop-in-het-zand-reactie deze keer.

De tour de mémoires (zie ook de blog erover), samen met Ingrid, was onwijs leuk om te doen! 30 jaar later stonden we ineens weer op het schoolplein van het Eijckhagencollege, waren we bij ons ouderlijk huis en zag ik mezelf weer spelletjes doen op het plein van de basisschool. Onverwachts spraken we een aantal mensen die ons kenden maar van wie ik totaal niet meer wist wie ze waren (sorry, ik ben nooit zo’n ster geweest in het onthouden van gezichten). Natuurlijk, er is ook veel veranderd. Op de plek van de kleuterschool waar ik bezig gehouden ben, staan nu huizen. De straat van mijn ouderlijk huis was vroeger doodlopend, nu niet meer. De crisis heeft overduidelijk ook in Limburg toegeslagen; de winkelstraat staat vol met lege panden. Het buitenzwembad, waar ik met mijn vader vele baantjes getrokken heb, bestaat niet meer. Ja, de wereld verandert in 30 jaar en dat is maar goed ook. Maar dat maakte de tour niet minder leuk!

Bezuinigingen in de zorg; ze raken je niet totdat je er mee te maken krijgt. En toen ik er vorige week vrijdag mee te maken kreeg, raakte het me inderdaad behoorlijk. Ik bezocht die dag 3 verpleegtehuizen, om een voorkeur uit te kunnen spreken voor de toekomstige woonomgeving van mijn moeder. Zo’n verpleegtehuis ziet er aan de buitenkant soms – niet altijd – nog wel aardig uit. Zodra je achter het cijferslot van de afgesloten afdeling komt, word je stil. Ik had vooraf bedacht waar ik de tehuizen op wilde “beoordelen”. (nee……ik had geen checklistje bij me, ik hoor het de retailers onder ons zeggen;-).
Welke sfeer proef ik, hoe is het gesteld met de hygiëne, hoeveel woonkamers zijn er, hoeveel bewoners leven er in een woonkamer, hoeveel verpleging staat er gepland op een woonkamer, kunnen de bewoners naar buiten, waar bestaat de zorg uit, worden er activiteiten georganiseerd, is er een arts aanwezig in het tehuis, zijn er faciliteiten zoals een kapper…..allemaal vragen die ik in mijn hoofd had.

Bij het eerste tehuis werd er alle tijd uitgetrokken om me rond te leiden en me goed te woord te staan. De sfeer was er goed, de dame die ik sprak was zelf erg begaan met haar vak. Dat voelde wel oké. Wat niet oké voelt is dat de zorg tegenwoordig minimaal is. Twee keer per week douchen vind ik echt absurd weinig. De rest van de dagen “doen we het met een doekje”. Lekker dan. Er staat exact beschreven wat de bewoner wel of niet mag verwachten. 1 x per week een activiteit. 2 x per week douchen. En zo nog wat schrijnende kengetallen. De inkomsten van mijn moeder (AOW en pensioen) worden vanaf dag 1 dat ze in een tehuis gaat wonen, geheel automatisch vanuit de financiële instelling naar het tehuis gestort. Vervolgens krijgt ze €253,- per maand terug als “zakgeld”. Om kleding van te kopen, om leuke dingen van te doen, om eens een gebakje bij de koffie te krijgen en om extra zorg af te kopen. Als ik wil dat mijn moeder vaker gedoucht wordt dan 2 x per week, kan ik dat dus van die €253,- afkopen (a €60,- per uur). Momenteel is er een wet in de maak, die bepaalt dat ook het spaargeld van de patiënt ingeleverd moet worden bij opname in een tehuis. Ik vind dat echt ronduit belachelijk. Het kleine bedrag aan spaargeld, waarvoor mijn ouders hun leven lang gewerkt hebben, wordt in de pot van de zorg gestopt om voortaan 2 x per week van gedoucht te mogen worden. Vreselijk oneerlijk.

In het 2e tehuis dat ik die dag bezocht, wil je nog niet eens begraven worden. Zo kil, zo afstandelijk, brrrrrrr. Er werd met akelig weinig zorgzaamheid over de bewoners gesproken. De bewoners kunnen er niet eens naar buiten, er is niet eens een tuin. Dat betekent dus de rest van je leven binnen opgesloten zitten en hopen dat er familie komt die je een keer mee naar buiten neemt.
Het derde tehuis zag er bij aankomst best vriendelijk en verzorgd uit, maar ook daar werd ik akelig beroerd zodra ik de afgesloten afdeling binnen stapte. Wat een wereld. De bewoners die ik die dag heb gezien, waren over het algemeen verder weg in hun dementie dan mijn moeder. Ik heb de conclusie getrokken dat mijn moeder voorlopig thuis blijft wonen en ik zal er alles aan doen om dat zolang mogelijk (mits verantwoord) zo te houden. Morgen ga ik haar ophalen en breng ik haar een dagje naar familie in Limburg. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om mijn moeder nu achter slot en grendel te “verstoppen”, in een omgeving waar het merendeel van de bewoners de hele dag zit te suffen in een stoel, schreeuwen om aandacht en 2 x per week onder de douche mogen. Dat krijg ik niet voor elkaar.

In mijn pubertijd had ik een beste vriendin: Ingrid. We zaten samen op het Atheneum in het Eijckhagencollege in Schaesberg, vandaag de dag is dat een deelgemeente van Landgraaf. Ingrid herinner ik me als een energieke, hele spontane meid, met wie ik vele uren op haar en mijn kamer heb doorgebracht, al kletsend elpees en singeltjes draaiend. Ingrid is destijds een paar keer mee geweest op vakantie naar Spanje en Frankrijk, toen ik nog met mijn ouders meeging. Dat vond ik geweldig leuk, ik zie ons nog zo op de camping in Spanje met onze witte korte jurkjes met sliertjes rondlopen daar. We gingen in Landgraaf samen naar zolderfuiven, en uiteraard waren die zolders aangekleed met blacklight en visnetten. Ik heb leuke herinneringen aan die tijd. Na onze schooltijd kreeg Ingrid verkering en een aantal jaren later vertrok ze met haar liefde naar Aruba. De vriendschap verwaterde. Vele jaren later, toen het internet zijn intrede had gedaan, heb ik een aantal keren haar naam gegoogeld want ik was toch wel erg benieuwd naar het hedendaagse leven van Ingrid. Ze was niet te vinden op het wereldwijde web.

Een aantal jaren geleden ontving ik op mijn verjaardag een kaart. Van Ingrid. Ik was stomverbaasd en zeer aangenaam verrast. Er bloeide een mailcontact op en samen hebben we digitaal vele herinneringen opgehaald. In het voorjaar van dit jaar hebben we elkaar ontmoet, 30 jaar na onze vriendschap zagen we elkaar weer. Wat was dat leuk! Heel bijzonder om de herinneringen van Ingrid en die van mij naast elkaar te leggen; beelden werden compleet. We hebben best veel overeenkomsten: vader overleden, moeder dementerend, geen kinderen. Die dag vloog voorbij, het voelde goed en als vanouds. 30 jaar zat ertussen. Bijzonder en waardevol.

Zondag ga ik naar Limburg. Samen met Ingrid ga ik een “tour de memoires” doen. Het ouderlijk huis van Ingrid, dat van mij, de school, de Brunsumse heide….ik ga het allemaal terug zien. Het zal overduidelijk een teken zijn dat ik oud word, dat ik het zo leuk en ook zo bijzonder vind om terug te gaan naar de plek waar ik opgegroeid ben. Herinneringen zullen spontaan bij me opkomen als ik mijn ouderlijk huis terug zie. Mooie herinneringen aan mijn ouders. Ik bereid me er op voor dat er veel veranderd zal zijn en dat de omgeving en de gebouwen er niet zo uitzien zoals ik in mijn geheugen heb geprent. Ik kijk er erg naar uit om voor een paar uur 30 jaar terug in de tijd te gaan. Om daarna weer vooruit te stappen naar het heden, een tijd die ik veel intenser en minder onbezorgd, maar daardoor zeker niet minder mooi beleef dan het verleden.

Helsinki. Niet een stad die per definitie op mijn wensenlijst stond. Het anwb-boekje was veelbelovend en beloofde vooral veel water. Onwijs genoten heb ik! Vooral van het super relaxte en gezellige gezelschap van vriendin Magda; wat is samen zijn met een leuk mens toch vele malen leuker dan alleen op vakantie gaan, Magda: Kiitos! Genoten ook van de stad, het water, de warmte van de zon, de meet & greet met Lieke (die ook toevallig in Helsinki was met haar vriendin Linda, bijzonder om elkaar daar te zien) en niet te vergeten het concert van Bruce Springsteen.

Helsinki. De meeste gebouwen zijn degelijk, eigenlijk gewoon ronduit saai. De bezienswaardigheden daarentegen zijn absoluut de moeite van het zien waard. Het Senaatsplein met de prachtige Dom (van buiten dan, van binnen is het niet echt bijzonder), de serene muziek in de deels uit rotsen gebouwde Rock-church, de Esplanade (de pronkstraat van de stad, zien en gezien worden, dure winkels en een leuk park), het eiland Suomenlinna waar we een heerlijke dag gelopen en met name in de zon gezeten hebben en tenslotte het marktplein aan de haven. Waar mensen genieten van vers gebakken Finnish fish uit Lapland en berenvlees. Helsinki is overigens pittig prijzig; onder de €5,- geen kop cappuccino. De stad is 2-talig, op de straatnaambordjes staat zowel de Finse als de Zweedse straatnaam vermeld.
De mensen op straat zijn erg aardig – vraag de weg en je wordt bijzonder vriendelijk te woord gestaan. Aan de servicegerichtheid in de dienstverlening mag nog flink gesleuteld worden. Ik was vooraf benieuwd hoe de typische Fin er uit zou zien. Achteraf heb ik er nog geen flauw idee van. Enorme divers. We zagen wel opvallend veel tattoos en fel gekleurd haar. Maar of dat nou kenmerkend is voor dè Fin? (Hoe ziet dè typische Nederlander er eigenlijk uit?)

De stad is veel kleiner dan ik vooraf dacht. De meerdagenkaart voor het openbaar vervoer bleek compleet overbodig, evenals de fiets die we voor een aanzienlijk bedrag huurden om naar het Olympisch stadion te trappen. Helsinki is gemakkelijk te lopen en dat hebben we dan ook veel gedaan. Bij enige vermoeidheid doken we de tram in. Het zal vast meer aan mijn interne navigatiesysteem gelegen hebben dan aan de logica van de stad, maar de gekozen bestemming lag continu in de compleet andere richting dan die ik in gedachten had.

Bruce was magistraal. Hij speelde een heel andere set dan in Montpellier, waar ik hem onlangs, samen met Patrick ook gezien heb. Het Olympisch stadion is zeer relaxt. Er werd geen alcohol verkocht maar later ontdekten we waar de overduidelijk aanwezige alcohollucht vandaan kwam….de Finnen nemen gewoon hun eigen flesjes drank mee. The Boss brak zijn eigen record en speelde 4 uur en 6 minuten lang, onafgebroken met pure passie. Waanzinnig! Ik heb veel respect voor de 62-jarige ster gekregen. Magda en ik hebben 4 uur en 6 minuten lang op tribunebanken staan dansen met prima uitzicht op het podium. Helsinki. Niet een stad waar ik een 2e keer heen zal gaan, maar wauw, wat was het een heerlijke belevenis!

Joehoe, mijn nieuwe website is in de lucht!! Wat ben ik er blij mee. Met de vorige prutste ik uren en uren en kreeg ik het nog niet voor elkaar om iets fatsoenlijks te publiceren. Websites bouwen is duidelijk niet een kwaliteit van me. Dankzij een hele lieve en slimme medecursiste van de fotogroep “Pebru” ben ik nu in het bezit van een website met een keurige handleiding daarbij. Waarin op mijn verzoek in Jip en Janneketaal, heel duidelijk is beschreven wat ik moet doen om een verhaaltje of een plaatje te publiceren. Met ook veel plaatjes in de handleiding, want ik kijk liever plaatjes dan dat ik letters lees. Ik hoop niet dat dat ook voor jou als lezer geldt want dan ben ik mooi klaar met mijn blog. Voor de liefhebber zal ik altijd zelf geschoten plaatjes toevoegen en de tekst beperkt houden. De eerstvolgende blog gaat over Helsinki. Waarvan je hier beneden al een plaatje kan zien. Ik ga veel plezier beleven met deze website, dat is zeker. Ik hoop jij ook!