Ik kwam de brief tegen toen ik mijn moeder verhuisde van haar appartement naar het verzorgingshuis. Toen had de dementie haar al zo in haar greep dat ik er niet meer met haar over kon praten; over de brief beginnen zou haar in verwarring gebracht hebben. Ik legde de brief destijds ongelezen op een veilige plaats in mijn huis.
Toen ik een paar dagen geleden iets zocht, kwam ik de brief weer tegen. Moeders is een half jaar geleden overleden dus het moment van lezen was aangebroken.
Ik vermoed dat ze de brief geschreven heeft na het overlijden van mijn vader en voordat de dementie haar overviel. In heldere taal heeft ze haar emoties met pen op papier geuit.
Diep onder de indruk ben ik van haar dankbaarheid die ze in prachtige woorden beschreven heeft. Waarbij ze zich zelfs verontschuldigt omdat ze die woorden niet heel vaak heeft geuit toen we nog wel bij elkaar waren.
De brief is voor mij een waardevol geschenk. De woorden van mijn moeder bevestigen wat ik altijd gevoeld heb; ze was een prachtmens, mijn ouders waren allebei prachtmensen en we hielden oprecht veel van elkaar. Wat een voorrecht is het, om hun dochter te zijn geweest.
