….als ex-partners met kinderen, oprecht denken en handelen vanuit het belang van de kinderen.
….als ex-partners met kinderen, hun eigen frustratie op een zijspoor kunnen zetten en samen met de andere ouder en eventuele nieuwe partners, met elkaar de verjaardagen van de kinderen vieren, in goed overleg de beste schoolkeuze maken, met elkaar afstemmen over zaken zoals telefoongebruik, samen de mijlpalen van de kinderen zoals afzwemmen, diploma-uitreikingen en de einde-basisschool-musicals beleven.
….als ex-partners met kinderen, zorgen dat de kinderen niet in loyaliteitsproblemen komen ten opzichte van de andere ouder.
Hoe mooi zou het zijn. Twee, drie of vier mensen die er voor 100% willen gaan om het leven van de kinderen zo fijn en veilig mogelijk te laten zijn. Volwassen mensen die het allemaal belangrijk vinden dat de kinderen zich op hun gemak voelen in elkaars bijzijn. Die elkaar respecteren. Die het belangrijk vinden dat de kinderen opgroeien als waardevolle mensen, kinderen die het vanzelfsprekend vinden dat je aardig bent tegen andere mensen. Vanuit respectvolle normen en waarden.
Hoe mooi zijn het zijn, als kinderen van gescheiden ouders, later kunnen terugblikken op hun jeugd en kunnen zeggen: “het was naar dat onze ouders uit elkaar gingen, maar ze hebben echt hun stinkende best gedaan om ons in alle comfort en veiligheid, op te voeden. Dat hebben ze goed gedaan, die ouwetjes”.
Ik ken een aantal ex-stellen die het fantastisch doen op het gebied van samen ouders blijven, ook al zijn ze geen stel meer. Hulde.
Helaas werkt het ook vaak niet zo. Met schrijnende verhalen. Waarom?? Ik begrijp het ècht niet.
