En dan is er niemand meer die me verbindt met het verleden of met de toekomst. Geen vader, geen moeder, geen eigen kinderen, geen (praktiserende) broer, geen zus. Het voelt raar, het voelt soms zelfs een beetje alléén, hoe rijk ik ook ben met Peter, de meisjes en iedereen die me lief is.
Mijn tijd als dochter is voorbij. Ik ga vanuit deze nieuwe situatie door met leven en beleven. Maar wel met een groot gemis.
