Erg irritant. En soms heel gênant. De laatste jaren valt het me steeds meer op. Peter hoort piepjes die ik niet hoor. Van de wasmachine. Van de vaatwasmachine. Van Peter mag de volumeknop wel wat lager, van mij graag veel hoger. Ik hoor de bel vaak niet. Ik hoor een auto pas laat aan komen rijden. Op het werk bij HEMA had ik moeite met het volgen van discussies. Als de printer op onze afdeling ratelde, kon ik geen enkele stem meer verstaan. Hoe vaak ik wel niet de tekst “wat zeg je??” gebruik, je wil het niet weten. Schaamte. Ontkenning.
Een tijd geleden ben ik naar de KNO-arts gegaan. Ik onderging een bijzonder uitgebreide gehoortest. Zinnetjes, woordjes, geluidjes, piepjes en muziekjes. Van de uitslag ben ik een tijd flink van slag geweest. “Zonder gehoorapparaten kunt u echt niet functioneren in uw dagelijks leven mevrouw!”. Knal!
Volgens de KNO-arts geven de testen aan dat ik vanaf mijn geboorte al een verminderd gehoor moet hebben. En daar bovenop komt de gebruikelijke slijtage. Die zich “normaal gesproken” pas echt uit als je ver boven de 60 bent. Maar bij mij dus “iets” eerder omdat de slijtage stapelt bovenop de aangeboren afwijking.
Lekker dan. Ik vind het eerlijk gezegd vreselijk, die gehoorapparaten. Ik gebruik ze alleen als ik aan het werk ben of als ik weet dat ik in een voor mij (gehoortechnisch) moeilijke situatie terecht kom. Met veel achtergrondgeluid zoals in een restaurant. Met gehoorapparaten in hoor ik mensen, inclusief mezelf, praten alsof ze door een microfoon praten. Blikkerig. Ik hoor ineens veel geluiden die ik eerder niet hoorde. En verder is het gewoon erg irritant, die dingen in je oren. Het irriteert letterlijk. Stop maar eens de hele dag een stokje in je oor. Da’s niet fijn. En hoe denk je dat je je voelt als je midden in een zakelijk gesprek zit en je ineens piepjes in je oren hoort omdat de batterijen er binnen een paar minuten spontaan mee gaan stoppen?? Lach er maar om. Het is niet leuk. Wel nodig, want ik wil gewoon normaal kunnen functioneren.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik er tot nu toe erg spastisch over doe en niet wil dat mensen merken dat ik gehoorapparaten draag. Omdat ik me ervoor schaam. En daar wil ik van af. Want ik kan er zelf niks aan doen. En ik heb geen zin meer om er spastisch over te doen. Stiekem op het toilet die dingen in of uit doen. En constant mijn haren voor mijn oren doen omdat ik bang ben dat iemand ze ziet. Daar word ik onrustig van. En dat wil ik niet meer. Ik wil gaan accepteren dat ik hulp nodig heb om goed te kunnen horen. En dat ik me daar niet voor hoef te schamen.
Ik heb ook een voordeel ontdekt van die dingen. In mijn bezige leven is mijn omgeving geluidstechnisch soms lekker rustig, met slechts 60% eigen gehoorcapaciteit. Ik kan de wereld een beetje buitensluiten. En dat is soms best wel fijn.
Lieve Inge,
wat maak je toch prachtige foto’s….. Je “foto ogen” zijn absoluut beter geworden! OK, je oren kennelijk wat minder. Dit is nou weer eens zo iets waar je zelf geen invloed op hebt. Het overkomt je….
Tip van een ervaringsdeskundige: laat die apparaatjes lekker zitten opdat je hersens weer wennen aan al die geluiden om je heen en de interne equalizer zijn werk kan doen.
Genoten van je verhaaltjes ook, blij dat het goed met je gaat.
Ook voor het komende jaar wens ik jou en al je dierbaren toe dat je dromen uit mogen komen.
Lieve groet van Roel en Berthy.
Dank je wel voor je blog, een mooi verhaal……… ik herken het verhaal van de piepjes maar weet je Inge, weet je dat je mét van die dingen in je oren een veel mooier mens bent? En weet je dat geen mens erop zal reageren als ze die dingen zien zitten als je haar even niet goed zit…….. grappig hé? Wanneer heb jij voor het laatst iemand aangesproken met de mededeling: ” wat heb jij voor gekke dingen bij je oren zitten?”
Kusje
Harry