Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik geen fan ben van kou. En zeker niet van sneeuw. Twee jaar geleden ontmoette ik Peter, in februari, in de sneeuw. Het viel me in dat eerste jaar op dat Peter het wel héél erg vaak had over wintersport. Ik zweeg en hoopte dat de sneeuwwensen voor de zon zouden verdwijnen. Dat gebeurde ook, tot het opnieuw winter werd, in 2014. Wederom kwam het onderwerp met grote regelmaat ter sprake. Waarop ik bekende dat ik verre van liefhebber ben. Voor Ven geen kou, geen sneeuw en zeker geen wintersport. Mijn 2 pogingen tot wintersport in mijn vroegere leven waren voor mij een overduidelijke bevestiging van een dikke “nee”. En “ja hoor, zeker heb ik het geprobeerd!”.
Winter 2015. Of ik toch niet mee wilde want Peter had zo’n zin om te gaan skiën. Zucht. “Als je maar niet denkt dat ik ga skiën”. Met tassen vol thermo-ondergoed, snowboots, sneeuwkleding, sneeuwkettingen, kaarsjes, lucifers en proviand in de auto (want “je weet maar nooit en koud zal ik het niet hebben”) gingen we op pad. Ruim 3 uur later arriveerden we in Altastenberg in Sauerland. Het gebied lag ondergedompeld in de sneeuw. Op de 2e dag van ons lang weekend scheen de zon prachtig. Peter heeft kunnen skiën (met bewondering keek ik naar hem, hij is als “anfanger” slechts 1 x gevallen, wow) en ik heb kunnen wandelen en fotograferen. En ik moet bekennen….het was mooi. Heel erg mooi daar.
