Ik had het niet kunnen bedenken, een paar jaar geleden. Op mijn verjaardag word ik in alle vroegte wakker gemaakt door het getrippel van een klein meisje in de slaapkamer. Even later staat haar zus aan mijn kant van het bed met een hele lieve tekening vol hartjes. Ontbijt op bed, mooie cadeaus en slingers. En in héle grote, nogal confronterende cijfers, mijn nog-geen-dag-oude leeftijd aan de muur in de woonkamer geplakt. In de loop van de ochtend gaan we naar het verpleegtehuis, naar mijn moeder An. Het is de eerste keer dat ze niet meer weet dat het mijn verjaardag is. Dat is op een heel andere manier, óók heel confronterend; we zijn in een volgende fase beland. We nemen moeders mee uit lunchen en spelen een potje mens-erger-je-niet. Aandoenlijk hoe Vera van 9 mijn moeder helpt met het spel, want onthouden welke kleur pion je hebt, dat valt met dementie echt niet mee. Mooi om te zien hoe iedereen opgaat in het spel. Mijn moeder zien genieten is voor mij een prachtig verjaardagscadeau.
Een Iphonefotootje deze keer.