Op 3 januari jongstleden krijg ik een telefoontje. Er is een kamer vrij voor mijn moeder, in het St. Pieters & Bloklands gasthuis in Amersfoort. Het tehuis waar ze inmiddels ruim een jaar op de wachtlijst staat. Op 8 januari moet moeders verhuisd zijn, anders vervalt de kamer. Een bizarre week breekt aan. In 5 dagen tijd een verhuizing regelen, van een appartement waar je niet via de voordeur maar via een raam en een verhuislift moet verhuizen. Afscheid nemen – met traktatie natuurlijk – van de dagopvang. Ziekenhuis, 4 specialisten, huisarts, thuiszorg, huishoudelijke hulp, trombosedienst, woningbouwvereniging en vele andere instanties informeren. Regelen dat het goed gaat met de medicatie. Verhuisdozen inpakken. Ik maak voor mijn werk veel planningen met korte deadlines maar dit is een uitdagende. Het lukt, met veel hulp van Toos en Henk; zij bevestigen keer op keer dat ze goud waard zijn. Ook Evert helpt een aantal dagen mee, super. Peter en ik rijden heel wat kilometers in die 5 dagen.
Inmiddels zijn we een aantal weken verder. Met moeders gaat het gelukkig goed. Nadat ze een flinke terugval had, krabbelt ze nu weer wat op. Ze heeft het naar haar zin en vindt haar kamer helemaal mooi.
In mijn huiskamer staan nog steeds een aantal tassen met bijzonder waardevolle spullen. Brieven van mijn vader aan mijn moeder en brieven van mijn moeder aan mijn vader. Uit de jaren 1956 en 1957. Ik wil ze allemaal lezen, helaas ontbreekt me nog de tijd. Massa’s foto’s. Ik word er stil van. Agenda’s. Mijn vader heeft vanaf begin jaren ’90 een dagboek bijgehouden, elke dag een bladzijde in een jaaragenda vol geschreven. Tot 5 dagen voor hij overleed, heeft hij elke dag zijn belevenissen vereeuwigd. Heftig om te lezen, ik durf er niet goed aan te beginnen.
Vandaag heb ik een vrije dag genomen om allerlei afspraken te regelen. Met een fulltime baan, een relatie en moeders valt het me niet mee om tijd voor mezelf te vinden. Een half uurtje heb ik, om in een dagboek te lezen. Tissues bij de hand. Ik sla een willekeurige bladzijde open van een agenda die ik uit een van de tassen graai. Het is de agenda uit het jaar 1999.
27 december 1999:”Het was totaal geen fijne kerst. Inge is nog steeds niet echt beter, we gaan even bij haar buurten. Ze vertelde dat ze donderdag weer gaat werken, wat een dom meisje is ’t toch. Nooit eens uitzieken en altijd maar weer aan d’r werk denken. Om 20:00 uur gaan we weer naar huis en kijken een film”…
14 maart 2014, 15 jaar later. Ik geloof dat ik nog steeds een dom meisje ben.
Lieve Inge, wat ontroerend en een prachtige herinnering aan jouw ouders, twee waardevolle mensen die voor een groot deel gezorgd hebben, dat jij bent wie je bent, niet echt een dom meisje, maar ook een waardevol mens!
Dank je Nel, lief van je. Wat een geweldig geschenk hè, dat ze me nagelaten hebben. Echt bijzonder en zeer waardevol.