Een onzichtbare vijand
Op een dag merk je het
Er is een vreemde in haar huis
Een ongenode gast
Zonder zich voor te stellen
Zonder zich bekend te maken
Haar leven wordt anders
Haar gedrag verandert
Argwaan en achterdocht
Verwarring neemt toe
Wie is toch die indringer
Die langzaam maar zeker
Haar leven zonder mededogen
meedogenloos ontwricht
Zekerheid maakt plaats voor vertwijfeling
Verdriet verdringt de vreugde
De angst slaat toe
De dagen worden korter
De nachten niet lang genoeg
Ik zie mijn moeder verdwijnen
Haar wijsheid en haar kracht
Haar inzicht en haar vreugde
Verloren voor altijd
Ik zie mijn moeder kind worden
Haar volwassenheid en welzijn
Haar waardigheid en eer
Verloren voor altijd
Ik blijf van haar houden
Ik blijf haar troosten
Ik blijf voor haar zorgen
Tot haar of mijn laatste dag
Met gebruikmaking van een gedicht van Therese van der Toolen
De onderste foto geeft weer hoe ik mijn moeder afgelopen vrijdag aantrof op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis in Geldrop. Zo zielig.
Inmiddels is ze weer “opgelapt” met paardenmiddeltjes en mag An woensdag weer naar huis. Ik hoop maar dat het niet een voorbode is voor een zware winter.
Lieve Inge,
Mooie portfolio in tekst en beeld heb je van jezelf gemaakt en van alles wat je lief en dierbaar is. Zelf maak ik (nog) geen gebruik van een blog, maar zie er meteen het grote voordeel van in, dat je met een paar klikken een redelijk goed globaal beeld van iemand krijgt. Niet, dat jouw blog zoveel heeft toegevoegd aan mijn kijk op jou. Gedurende de reis naar Istanbul heb ik jou, in de fragmentarisch vluchtige gesprekjes in het voorbijgaan waaronder tevens het strikken van veters, al leren kennen als een spontane, positief ingestelde jonge vrouw die aan de gewone dingen in het leven iets wil meer en anders wil ervaren en beleven dan de feiten op zich. Zelf kijk ik ook meestal, niet met de ogen van de vanzelfsprekendheid maar met die van de verwondering naar mensen en dingen om me heen. Dat is iets van het kind in jezelf, dat je niet wil verliezen.
Wat mij in jouw gedicht “meedogenloos ontwricht” het meest intrigeerde was dat laatste zinnetje: “Ik blijf voor haar zorgen… tot haar of mijn laatste dag”
Wens jou en de jouen een heel goed en mooi nieuw jaar 2014. En blijf vooral dat kind in jezelf koesteren…. dan sta je blijf je ook open, verwonderd en blij in het leven staan.
Alle goeds en liefs, Hilbrand.