Moeders geeft al een paar maanden aan dat ze graag met vakantie wil. Dus ik heel naïef, van de zomer, op zoek naar de site van de zonnebloem. Ik kom er al gauw achter dat er voor dementerende bejaarden weinig mogelijkheden zijn om vakantie te vieren. Zegge en schrijven één verzorgde week per jaar wordt er georganiseerd. Zowel bij de Zonnebloem alsook bij het Rode Kruis blijkt de wachtlijst lang. Te lang. “Voor 2014 zit alles al vol mevrouw”. Wat? Voor 2014 zit alles al vol? Dat is wel heel erg vooruit kijken voor de doelgroep.
Bij Allegoeds vakanties is er nog plek. In november. “Mits uw moeder aan de voorwaarden voldoet, dus wilt u aub dit inschrijfformulier invullen”. Een document met 6 kantjes vol vragen. De selectie is streng. Na formulier 1 volgt een aantal weken later formulier 2. En 3 en 4. Ruim €1000,- en 4 documenten, 2 belletjes en 4 mails verder en de toestemming is rond. Moeders is door de commissie heen. Het is over een week zo ver. Moeders gaat op vakantie. Een week naar de Veluwe, in een hotel met verzorging in aanwezigheid van verpleging. In de zomer was ze nog heel enthousiast. Op dit moment is het wat minder, haar blijheid over de vakantie. Ik hoop zó onwijs dat ze gaat genieten. Dat alles goed is geregeld, de zorg goed gaat, de medicijnen goed verstrekt worden, moeders niet te veel uit haar structuur raakt en daardoor onrustig wordt of heimwee krijgt. Ik maak me zorgen over de zorg. Ik maak me zorgen over mijn moeder alsof ze een kind is die voor het eerst op schoolreis gaat. Ik hou mijn hart vast, ben er zelf onrustig door en hoop zó dat ze een zorgeloze, onbezorgde week heeft. Wat gun ik haar dat gevoel.
PS: het is inmiddels aan aantal weken later. Moeders is weer terug. Ze heeft ontzettend genoten van haar week vakantie. “Euhh…Inge….kan dit nog een keer herhaald worden?”… is de vraag die An na afloop stelt. Zeker mam, ik hoop op nog héél veel herhalingen!!