de praatmevrouw

Wat een dag. Op weg naar mijn werk sta ik eerst dik in de file. Het regent niet, het is niet mistig, er liggen geen blaadjes op de weg noch op het spoor, niks van dat al. Er zijn simpelweg te veel auto’s op de snelweg. De rit kost me bijna 1,5 uur. 200% extra reistijd. Een superhectische ochtend volgt. Iets na 12:00 uur sprint ik naar mijn auto, op weg naar Geldrop. Moeders moet naar de gynaecoloog en naar de geriater. Aan de eerste dokter in kwestie heeft ze een bloedhekel (niet zozeer aan de man zelf, des te meer aan wat hij doet) en de 2e specialist noemt ze de gezellige praatmevrouw. Het duurt lang voordat we naar binnen mogen bij dokter 1. Waardoor de afspraak met dokter 2 enigszins in de soep loopt. Na vriendelijk improvisatietalent van de geriater mogen we alsnog binnen. Beide artsen stellen heel wat vragen aan An en bij elke vraag kijkt moeders mij aan, omdat ze zelf het antwoord niet kan bedenken. “Zo mevrouw van de Ven, hoe gaat het met u”? An kijkt mij aan, twijfelt en antwoordt aarzelend dat het goed gaat. Dat is haar standaard antwoord: het gaat goed. “Waarom bent u hier?”, vraagt een van de artsen. “Tja, dat vraag ik me ook af”, is moeders reactie. Na 4 uur te hebben gedaan over een bezoek aan 2 specialisten, schuiven we aan bij de rij bij de apotheek. Na heel wat op en neer gesjouw met rolstoel, wachten, auto halen, wachten enzo verder, breng ik moeders eerst naar huis en ga ik boodschappen voor haar doen. Bij haar thuis werk ik de boodschappen en de administratie weg, schrijf ik in de overdrachtsmap van de thuiszorg het laatste moeders-nieuws, vertel ik voor de 8e keer aan An dat ze over een paar weken met vakantie gaat (ander verhaal, heeft heel wat voeten in aarde gehad maar hèhè, het is gelukt, An kan op vakantie), hang ik haar kleren klaar voor de rest van de week en ga ik tegen 19:30 uur, onder protest van moeders (“ga je nu alweer, je bent er maar net”), naar huis. Na 1,5 uur saai rijden (ritje valt tegen, nu er bezuinigd wordt op de verlichting op de snelweg) ben ik thuis, haal ik de kliko op, hang ik de was op, ruim ik de schone was weg, maak ik eten en ga achter mijn pc zitten. Terugdenkend aan de geweldig aardige geriater met engelengeduld. Dokter Bloemen. Een vrouw met veel zorg en oprechte aandacht voor haar patiënten. Ik deel de mening van mijn moeder wel. Hulde aan de praatmevrouw.

>