besluit & bloemen

Nagenoeg elk weekend rij ik naar Geldrop. Om An te bezoeken, haar kleren klaar te hangen voor de rest van de week, boodschappen te doen, de post te verzorgen en met name om An enige afleiding te bezorgen. Ze ligt namelijk anders het hele weekend te suffen op de bank. Vier keer per dag – in het weekend althans – komen de pareltjes van de thuiszorg bij haar, om haar eten te geven, te helpen met aankleden, medicijnen te verstrekken (die zitten namelijk in een afgesloten box, want anders gaat het fout) en om haar – zoals dat heet – nachtgereed te maken. Een ritje enkele reis Amersfoort – Geldrop duurt – als ik flink gas geef – 1 uur en 20 minuten.

Op een gegeven moment – en dat moment lijkt niet meer zo heel ver weg – kan An niet meer verantwoord “zelfstandig” wonen en wordt het tijd om een nieuw thuis voor haar te vinden. Lange tijd heb ik gedacht dat die nieuwe plek in Geldrop moest zijn. Omdat dat een vertrouwde omgeving is voor mijn moeder. In Geldrop krijgt An ook nog bezoek van vrienden Toos en Henk. Ik waardeer dat enorm. Het kringetje mensen dat bij mijn moeder op bezoek komt is gereduceerd tot Toos & Henk en ikzelf. En een paar keer per jaar komt Jeroen, iets dat ik echt geweldig van hem vind. De buren komen niet meer – want het is niet leuk om bij een dement iemand op bezoek te gaan. Burenliefde houdt op als het niet meer leuk is, zo leert de praktijk.

Het advies van de zorgtrajectbegeleidster om An meer bij mij in de buurt te laten opnemen sloeg ik tot nu toe in de wind. Ik vond dat namelijk vanuit mezelf gezien nogal egoïstisch, want dan zou ik mijn moeder in Amersfoort laten opnemen, omdat ik zelf dan niet meer hoef te rijden.

De afgelopen maanden heb ik gewikt en gewogen. Ik ben eruit. Het wordt Amersfoort. Mijn moeder beseft straks toch niet meer in welke stad haar thuis is. In Amersfoort kan ik de laatste jaren van haar leven aangenamer maken door ook op doordeweekse dagen even binnen te lopen, na het werk. En heel eerlijk, ik begin het steeds zwaarder te vinden om naast mijn (meer dan) fulltime baan, elke zondag een uur of 6 te besteden aan het ritje Geldrop. Omdat slapen niet echt een kernkwaliteit van me is, zit ik regelmatig met een pepsi kick (dubbel cafeïne zonder suiker, goed spulletje!!) achter het stuur omdat ik te slaperig ben. Deze week heb ik vrij gepakt van het werk om op jacht te gaan naar een nieuw thuis voor moeders. Het heeft even geduurd, maar ik heb het besluit genomen. En jemig, dat voelt goed!