Vorige week was moeders jarig. Een bijzondere verjaardag wel. Want het was best hilarisch dat An een aantal keren vraagt hoe die slingers eigenlijk aan het plafond terecht zijn gekomen terwijl ze erbij zat toen die opgehangen werden. En het foto-album dat ik haar al een week eerder gegeven had, werd opnieuw als nieuw en heel mooi beoordeeld. Het werd een prima dag. Met slingers, taart, een lunch buitenshuis, kaarsjes, bloemen en alles wat bij een verjaardag hoort. Het doel van die dag was dat moeders zou genieten, en dat deed ze. Missie geslaagd.
Omdat ik wist dat een oom van mij zou komen, die als hobby vroeger veel aan fotografie deed, nam ik mijn Ipad mee met daarop een selectie van foto’s waar ik zelf wel tevreden over ben. Hopend op enig enthousiasme liet ik mijn knutsels zien. Ik had het kunnen weten – oom is niet altijd even tactisch en positief. Het begon al met de eerste plaat…”die zegt me niet veel”. De uitingen die daarop volgden varieerden van “die zijn allemaal niet goed want het gezicht staat er niet compleet op” tot “je had verder van dat gebouw af moeten gaan staan want ik zie de onderkant niet”. Geen van de 40 foto’s leverde een positief geluid op. Zelfs geen optimistisch gemurmel. Mijn voorzichtige reactie dat de portretfoto’s misschien toch wel oké waren maar dat oom ze persoonlijk wellicht niet mooi vond, landde in de ruimte maar niet bij de criticus.
Leuk vond ik het niet, de manier waarop mijn plaatjes werden veroordeeld, maar ik leerde er wel wat van. Niks inhoudelijks over fotografie, maar het was wel een knap lesje “feedback geven”. En dan hoe het niet moet. Oom gaf na het bekijken van de plaatjes aan dat we een keer moesten afspreken “om het over fotografie te hebben”. Ik pas. Eén wijze les op deze manier vind ik wel genoeg.
