Een aantal weken geleden ontving ik een uitnodiging van de dagopvang van mijn moeder. “Op vrijdag 21-12 ben je van harte welkom om samen met je moeder en de andere mensen van de dagopvang en hun familie, kerst te vieren.”
Néééééééé…….grrrrr. Daar heb ik nou ECHT helemáál geen zin in! Dat kost me een vakantiedag en die heb ik al niet zo heel veel. Wat moet ik daar tussen al die ouwetjes, jakkes, bah.
Tot zover mijn eerlijke eerste reactie. Ik geef het toe, dat dacht ik. Toen realiseerde ik me dat – als ik niet zou gaan – mijn moeder waarschijnlijk als enige niet vergezeld zou zijn door familie tijdens de kerstviering. Ik ben tenslotte haar enige familie – in de praktijk dan. Het af en toe ver weg gestopte zorgzame deel van mezelf werd wakker geschud en ik nam het besluit om een vakantiedag door te brengen tussen 15 dementerende bejaarden. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om An daar alleen te laten zitten, daar zou ze beslist verdrietig om zijn.
Afgelopen vrijdag was het zover. Om 10:30 uur liep ik als laatste de kerstig versierde dagopvang binnen en schoof naast mijn moeder aan tafel. Samen met zo’n 15 lieve dementerende bejaarden en een zeer beperkt aantal familieleden (te weten 2 dochters, 1 zoon en een echtgenote) zong ik kerstliedjes. Luisterde ik naar een mevrouw met een gitaar die Brabantse liedjes zong. En at ik om 12:00 uur een deel van het uitgebreide kerstdiner. (Hoe krijgen die mensen in hemelsnaam om 12:00 uur zoveel warm eten naar binnen geschoven?!?). En maakte ik foto’s (jaja, Ven is niet helemáál gek….en om te voorkomen dat ik dat wel zou worden, heb ik aangeboden die dag foto’s te maken om daar een fotoboekje als herinnering voor de bejaarden van te maken….ik kan ECHT niet 6 uur op een stoel blijven zitten en niks doen).
Ik geef toe, ik vond het best een opoffering. Aan de andere kant….mijn moeder heeft genoten en ze was er trots op dat zij wèl iemand bij zich had (enige competitiedrang is haar niet vreemd). Ik zag de ouwetjes genieten terwijl ze zachtjes meezongen met bekende kerstliedjes. Ik zag de dame van 91 jaar glimlachen; ze is tijdens de feestdagen alleen omdat haar kinderen in Frankrijk wonen…”ik ben altijd alleen dus ook met de kerst”. Ik zag hoe liefdevol de “leidsters” – zoals mijn moeder hen noemt – de bejaarden met zorg behandelen. Op ééntje na dan, want “die ene daar, dat is een kreng, die denkt dat ze hier de baas is”….volgens moeders (enige directheid is An niet vreemd, ik moet haar nog leren iets zachter te praten bij dat soort uitspraken;-).
In de avond rij ik naar huis en zie een whatsappje op mijn Iphone verschijnen van een lieve vriend die me uitnodigt diezelfde avond naar de wijnbar te gaan in Amersfoort. Wijn, goed gezelschap, een prima bar en goede muziek: een betere en leukere manier om weer terug te treden in mijn eigen comfortzone kon ik me niet bedenken.
