De laatste fase van je leven lijkt verdacht veel op de eerste fase. Dat hoor je wel eens zeggen en ik maak het nu in de praktijk mee met An. Echt heel raar (en ook naar) om mee te maken. Een paar vergelijkingen.
Een kind zegt wel eens dingen in gezelschap, waardoor je het liefst spontaan onder de grond wil zakken. Dat mijn moeder de vervangende huisarts met een donkere huidskleur “zo’n zwartje” noemt lijkt hilarisch maar zo voel je je echt niet als je erbij bent, kan ik je vertellen.
Als ouder wordt je geacht bij de kerstuitvoering van je kind op school te zijn. Je kunt het niet maken om je uk daar als enige zonder vader of moeder kerst te laten vieren. Ik ontving een uitnodiging om (op een doordeweekse dag) op de dagopvang van mijn moeder kerst te vieren, samen met “haar groep” en hun kinderen, inclusief een kerstdiner om 12:00 uur s’middags. Omdat ik het heel erg sneu zou vinden als mijn moeder helemaal alleen zou zijn terwijl de rest van de groep wel omringd is door familie, heb ik op vrijdag 21-12 een vakantiedag op het werk genomen. Jippie, dagopvang, here I come;-))
Mijn moeder wilde van de zomer met geen mogelijkheid meer op haar terras zitten, terwijl dat een heerlijke, ruime zonnige plek is. Ik kwam er maar niet achter waar haar weigering ineens vandaan kwam. Sinds kort begrijp ik het….er blijken wel eens van die grote zwarte kraaien op het terras neer te zijn gestreken. En ja, als dat één keer is gebeurd, dan zal dat wel elke keer gebeuren, is moeders innerlijke overtuiging… herkenbaar voor een moeder met een kindje?
Een klein kind heeft hulp nodig bij het aankleden; als ouder bepaal je de eerste jaren wat je je kind aantrekt. Mijn moeder weet niet meer welke kleding ze moet aantrekken…op zondag hang ik haar kleren klaar voor de rest van de week. Met briefjes erop voor welke dag de kleding bedoeld is. De verpleegster van de thuiszorg helpt mijn moeder bij het aankleden.
Als een kind leert praten is het voor hem/haar soms lastig om het verschil te snappen tussen “papa” en “opa”. Vanavond tijdens het telefoongesprek gooide mijn moeder de twee termen constant door elkaar.
En zo zijn er nog veel vergelijkingen te maken in het dagelijks leven van An. De cirkel wordt steeds ronder gemaakt. Ik hoop dat het nog lang duurt voordat hij helemaal dicht is.



Lieve Inge,
Ik kan niet anders dan je blog lezen en er erg stil van worden.
Zo gaan die dingen, zeg maar………
Knuf…..
Dank lieve Harry!