semco stijl

In grote organisaties is het een uitdaging om de balans te vinden tussen centrale aansturing en procedures enerzijds en vrijheid en ruimte geven ter inspiratie anderzijds. Hoe groter de organisatie wordt en hoe meer differentiatie er in de formule gewenst is, hoe groter die uitdaging. Ook in mijn werk is het een continu vraagstuk, dat me bezig houdt.

Stel je eens voor, je werkt in een organisatie waar leidinggevenden door hun medewerkers gekozen worden. Waar geen gereserveerde parkeerplaatsen zijn voor directieleden. Waar praktisch alle bedrijfsinformatie openbaar is – van salarissen tot strategieën. Waar natuurlijk ondernemen een basisprincipe is. Waar medewerkers hun leidinggevenden beoordelen. Waar gevraagd wordt aan de medewerkers om na te denken over wat ze over 5 jaar graag zouden willen worden om hen vervolgens aan te moedigen om daarbij behorende opleidingen te gaan volgen. Een bedrijf dat 2 keer per jaar een halve dag dicht gaat en iedereen zijn werkplek opruimt en weg gooit wat weg kan. Een bedrijf waar medewerkers hun eigen werktijden bepalen. Waar weinig regels zijn ten aanzien van zakenreizen en kledingvoorschriften. Waar kantoren meestal geen muren hebben. Waar geen beloftes gedaan worden over een vaste baan en waar tenslotte 25% van de mensen zelf hun salaris bepalen.

Bij SEMCO in Brazilië wordt op deze manier al sinds lange tijd gewerkt. Ricardo Semler uit Brazilië nam begin jaren ‘80 het bedrijf Semco over van zijn vader. Hij gelooft in een menselijke, productieve, stimulerende en toch lonende manier van werken. Met zijn mensen ‘vond’ hij deze bedrijfsfilosofie uit. Kern van de zaak: “Als mens wil je gelukkig zijn, ook in je werk. Ok, laten we dan zo gelukkig mogelijk met elkaar samenwerken, elkaar en ook jezelf serieus nemen.”

In 1993 is er een boek uitgekomen over dit bedrijf: SEMCO-stijl, het inspirerende verhaal over de meest opzienbarende werkplek ter wereld. De SEMCO stijl zie ik niet als een oplossing voor het vraagstuk waarmee ik deze blog begon. Wel levert het lezen van het boek me inspiratie op en zet het me aan tot verder nadenken. Wellicht heb je het boek al lang gelezen, het is tenslotte al 19 jaar oud. Ik werd er onlangs op gewezen door een vriend van me. Een goede tip, die ik graag aan je doorgeef.