Zolang het nog gaat, wil ik mijn moeder zoveel mogelijk laten genieten van leuke dingen. Vandaag was het ideaal weer voor een dagje uit, moeders heeft een tekort aan buitenlucht dus vanmorgen vroeg ging ik met haar naar de Floriade in Venlo. Het was er waanzinnig druk. Vanaf de parkeerplaats stond een urenlange file naar de pendelbussen. Heel soms is een rolstoel ideaal, want er pendelden naast grote bussen ook een aantal aparte rolstoelvervoerbusjes. Dus doken we in de rolstoelrij, die iets sneller reed dan de wandelende rij liep. Ik dacht even in een paar uurtjes door het park heen te crossen maar daar is het echt te groot voor. Mijn moeder genoot van de buitenlucht, het prachtig aangelegde park en de grote zak friet waar ze ineens zin in had. Tegen vier uur hadden we het meeste wel zo’n beetje gezien en had ik het zelf ook wel een beetje gehad. Moeders is een schat van een mens maar 8 uur in de repeatmodus is eerlijk gezegd ook best wel vermoeiend. Eenmaal thuis heeft ze het altijd een beetje moeilijk als ik weg ga. Persoonlijk ervaar ik dat moment heel dubbel. Enerzijds vind ik het heel erg verdrietig om haar weer alleen in haar huisje achter te laten; anderzijds ben ik – heel eerlijk – ook wel weer blij dat ik even mijn eigen ding kan doen. Dat dubbele gevoel zal altijd wel blijven denk ik.
