Plannen, afspraken maken, zoeken naar efficiency, voortgangsbewaking en vooral structureren; dat is zo’n beetje waar ik voor opgesteld sta op het werk. Als controlemiepje past die taak wel bij me. Ik controleer me suf en de trouwe lezer van mijn blogs weet dat die neiging naar controle ook in mijn prive-leven overduidelijk en regelmatig tot uiting komt. Laatst sprak ik met vriend Theo over dood gaan. Ja, ik weet het, er zijn vrolijkere onderwerpen om over te praten, maar dood gaan komt toch ook regelmatig in het leven voor dus dan heb je het er wel eens over. Aangezien Theo nogal creatief is ingesteld en hij mij in zijn creativiteit vaak meeneemt, hebben we diverse scenario’s bedacht voor mijn uitvaart. Het laatste scenario dat we bedachten, bevalt me wel. Het beschrijft een samenzijn (als een soort van dienst) in een huiskamerachtige ruimte waarbij ik als as in een potje gezellig op tafel tussen jullie in sta. De crematie is dan de dag ervoor al geweest met een paar mensen die even gedag komen zeggen, zonder verder iets formeels erbij. In de huiskamer lunchen jullie, met allemaal lekkere hapjes en drankjes en er wordt af en toe door de een of de ander informeel een verhaaltje verteld over iets dat ik meegemaakt heb. Met gezellige muziekjes op de achtergrond, uiteraard van artiesten wiens concert ik beleefd heb. Is dat nou niet een veel leuker plan dan zo’n nare ruimte bij een dela uitvaartcentrum? Lijkt me wel. Nou zal het je niet verbazen als ik je vertel dat ik het draaiboek van mijn uitvaart al klaar heb liggen. Niet dat ik van plan ben om er al snel tussenuit te piepen – ik heb nog zóveel leuke dingen te doen – maar je weet maar nooit toch? Zo’n draaiboek heet in dela-termen een wilsbeschikking. En ik wil natuurlijk wel tot het allerlaatst over mijn eigen wil beschikken. Ik moet bekennen dat ik het draaiboek nog niet heb aangepast aan de hand van dit laatste idee, ik heb het een beetje druk. Dat ga ik wel snel doen hoor maar mocht het euhhhh…voor die tijd gebeuren, dan weten jullie wel wat ik wil hè? Wel doen zo hè?
Als reactie op de blog: “Draaiboek”
Ik vind dat de (mijn) as zo aan de binnenkant van de glazen pot (urn) blijft plakken
waardoor het moeilijk wordt om naar buiten te kijken en te zien hoeveel
plezier de aanwezige hebben tijdens de lunch, omdat zij mij gekend hebben.