Bezuinigingen in de zorg; ze raken je niet totdat je er mee te maken krijgt. En toen ik er vorige week vrijdag mee te maken kreeg, raakte het me inderdaad behoorlijk. Ik bezocht die dag 3 verpleegtehuizen, om een voorkeur uit te kunnen spreken voor de toekomstige woonomgeving van mijn moeder. Zo’n verpleegtehuis ziet er aan de buitenkant soms – niet altijd – nog wel aardig uit. Zodra je achter het cijferslot van de afgesloten afdeling komt, word je stil. Ik had vooraf bedacht waar ik de tehuizen op wilde “beoordelen”. (nee……ik had geen checklistje bij me, ik hoor het de retailers onder ons zeggen;-).
Welke sfeer proef ik, hoe is het gesteld met de hygiëne, hoeveel woonkamers zijn er, hoeveel bewoners leven er in een woonkamer, hoeveel verpleging staat er gepland op een woonkamer, kunnen de bewoners naar buiten, waar bestaat de zorg uit, worden er activiteiten georganiseerd, is er een arts aanwezig in het tehuis, zijn er faciliteiten zoals een kapper…..allemaal vragen die ik in mijn hoofd had.
Bij het eerste tehuis werd er alle tijd uitgetrokken om me rond te leiden en me goed te woord te staan. De sfeer was er goed, de dame die ik sprak was zelf erg begaan met haar vak. Dat voelde wel oké. Wat niet oké voelt is dat de zorg tegenwoordig minimaal is. Twee keer per week douchen vind ik echt absurd weinig. De rest van de dagen “doen we het met een doekje”. Lekker dan. Er staat exact beschreven wat de bewoner wel of niet mag verwachten. 1 x per week een activiteit. 2 x per week douchen. En zo nog wat schrijnende kengetallen. De inkomsten van mijn moeder (AOW en pensioen) worden vanaf dag 1 dat ze in een tehuis gaat wonen, geheel automatisch vanuit de financiële instelling naar het tehuis gestort. Vervolgens krijgt ze €253,- per maand terug als “zakgeld”. Om kleding van te kopen, om leuke dingen van te doen, om eens een gebakje bij de koffie te krijgen en om extra zorg af te kopen. Als ik wil dat mijn moeder vaker gedoucht wordt dan 2 x per week, kan ik dat dus van die €253,- afkopen (a €60,- per uur). Momenteel is er een wet in de maak, die bepaalt dat ook het spaargeld van de patiënt ingeleverd moet worden bij opname in een tehuis. Ik vind dat echt ronduit belachelijk. Het kleine bedrag aan spaargeld, waarvoor mijn ouders hun leven lang gewerkt hebben, wordt in de pot van de zorg gestopt om voortaan 2 x per week van gedoucht te mogen worden. Vreselijk oneerlijk.
In het 2e tehuis dat ik die dag bezocht, wil je nog niet eens begraven worden. Zo kil, zo afstandelijk, brrrrrrr. Er werd met akelig weinig zorgzaamheid over de bewoners gesproken. De bewoners kunnen er niet eens naar buiten, er is niet eens een tuin. Dat betekent dus de rest van je leven binnen opgesloten zitten en hopen dat er familie komt die je een keer mee naar buiten neemt.
Het derde tehuis zag er bij aankomst best vriendelijk en verzorgd uit, maar ook daar werd ik akelig beroerd zodra ik de afgesloten afdeling binnen stapte. Wat een wereld. De bewoners die ik die dag heb gezien, waren over het algemeen verder weg in hun dementie dan mijn moeder. Ik heb de conclusie getrokken dat mijn moeder voorlopig thuis blijft wonen en ik zal er alles aan doen om dat zolang mogelijk (mits verantwoord) zo te houden. Morgen ga ik haar ophalen en breng ik haar een dagje naar familie in Limburg. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om mijn moeder nu achter slot en grendel te “verstoppen”, in een omgeving waar het merendeel van de bewoners de hele dag zit te suffen in een stoel, schreeuwen om aandacht en 2 x per week onder de douche mogen. Dat krijg ik niet voor elkaar.
