De tour de mémoires (zie ook de blog erover), samen met Ingrid, was onwijs leuk om te doen! 30 jaar later stonden we ineens weer op het schoolplein van het Eijckhagencollege, waren we bij ons ouderlijk huis en zag ik mezelf weer spelletjes doen op het plein van de basisschool. Onverwachts spraken we een aantal mensen die ons kenden maar van wie ik totaal niet meer wist wie ze waren (sorry, ik ben nooit zo’n ster geweest in het onthouden van gezichten). Natuurlijk, er is ook veel veranderd. Op de plek van de kleuterschool waar ik bezig gehouden ben, staan nu huizen. De straat van mijn ouderlijk huis was vroeger doodlopend, nu niet meer. De crisis heeft overduidelijk ook in Limburg toegeslagen; de winkelstraat staat vol met lege panden. Het buitenzwembad, waar ik met mijn vader vele baantjes getrokken heb, bestaat niet meer. Ja, de wereld verandert in 30 jaar en dat is maar goed ook. Maar dat maakte de tour niet minder leuk!
