Een fotoreis naar Andalusia, samen met 5 andere fotogenoten, een deel van hun aanhang en het gezin van Patrick – de organisator. Die belevenis maakte ik vorige week mee. Mijn energiepeil liep voorafgaand aan de reis niet over van dynamiek, terwijl ik aan de andere kant erg veel zin had om er op uit te gaan om even los te komen van de tompoucenclub en de zorg om An, m’n moeder. Die 2 aandachtsgebieden vertoonden de weken voorafgaand aan de trip nogal wat piekmomenten namelijk. Op het werk met hele gave evenementen die me veel kickmomenten opleverden, maar de combinatie met het afronden van de ene job en toewerken naar de andere was, laat ik zeggen….. “dynamisch”! Mijn moeder daarnaast, haalt het ritme van dag en nacht regelmatig door elkaar; haar nachtelijke telefoontjes dragen niet echt bij aan mijn toch al niet zo daverende slaaptalent.
De fotoreis begon goed. Ik was samen met een andere cursiste een paar dagen eerder dan de rest van de groep en ik genoot van de omgeving, de rust, de vriendschap met Patrick en Babs, het Alhambra en de stilte. Op maandag begon de cursus en op diezelfde dag ook de stroom aan telefoontjes van alle zorgzame hulptroepen aan het thuisfront, omdat moeders zowel lichamelijk als geestelijk een terugval had. De aardige dames van de thuiszorg, de mevrouw van de zorgtrajectbegeleiding, de huisarts, de assistente van de huisarts, de apotheek, de 2 dames van de dagopvang, de broer van mijn moeder, de beste vrienden van mijn moeder, de trombosedienst, de webcam-dienst, de dame die huishoudelijke hulp biedt en tenslotte het ziekenhuis; ik heb ze allemaal aan de lijn gehad. Ik ben enorm blij en dankbaar dat iedereen zo begaan is, meedenkt en helpt om het verwarde leven van mijn moeder leefbaar te maken. Alléén zou ik die zorg beslist niet kunnen bolwerken. Dat je rust moet hebben om fatsoenlijk te kunnen fotograferen, dat is me ook wel duidelijk geworden; ik heb nauwelijks plaatjes geschoten. Inmiddels ben ik weer thuis, zoek ik m’n weg in mijn nieuwe functie, komt An morgen uit het ziekenhuis, twijfel ik over volgende stappen in de zorg voor haar, heb ik aanstaande zaterdag een portret-fotoshoot met een oud-collega als proefkonijn, weiger ik het instructieboekje van m’n nieuwe lease-auto te lezen omdat ik zelf die knoppen wil ontdekken en heb ik – in het kader van “pluk de dag” voor de rest van het jaar diverse concerten en leuke tripjes gepland staan.
Carpe diem!
