Mijn ouders hadden een huwelijk zoals ik dat nooit zou kunnen hebben. En nooit zou willen hebben trouwens; ik zou helemaal gek worden als ik zou moeten leven zoals die 2 dat deden. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop zij elkaar niet in de haren zaten. Want dat deden ze nooit. Niet merkbaar althans. Alles deden ze samen. Dag en nacht waren ze samen. Waarbij mijn vader de initiatiefnemer was en mijn moeder nogal afhankelijk. Ik hield enorm van mijn ouders maar wist al gauw dat ik een ander leven zou gaan leiden. Zelfstandig en absoluut onafhankelijk wilde ik zijn!
Toen mijn vader overleed in 2005 deed ik verwoede pogingen om mijn moeder enige lessen in zelfstandigheid te geven. Vaak ging dat over heel basale zaken. “Hoe koop ik een kaartje voor de trein? Hoe zet ik de magnetron aan?” (Mijn vader kookte altijd, mijn moeder had een hekel aan koken en ik had er in mijn jeugd een hekel aan als ze dat toch deed….. het was namelijk euuhhh…. niet heel erg lekker. Sorry mam!).
“Hoe zet ik het alarm van de wekker aan en vooral…. ook weer uit?” (Het wordt toch een irritant deuntje als dat ding de hele dag staat te piepen). “De videorecorder, hoe laat ik dat ding iets opnemen? En huh?!? Heeft verkeer van rechts voorrang?? Ja, ik reed pap altijd maar achterna als we gingen fietsen”. (Mijn moeder heeft nooit haar rijbewijs gehaald en dat is zeer gunstig voor de verkeersveiligheid in Nederland!).
Ik vind dat ze cum laude geslaagd is voor haar praktijklessen; moeder redde zichzelf wonderbaarlijk en tot mijn grote geruststelling erg goed. Anderhalf jaar geleden begon me echter iets op te vallen. Vergeetachtigheid. Aanvankelijk twijfelde ik aan mezelf, of ik het wel goed zag. Die twijfel werd stilaan weggenomen en mijn angstige vermoeden werd bevestigd. Moeder wordt langzaam maar helaas zeker steeds vergeetachtiger. Moeder wordt steeds minder moeder.
Inmiddels wordt mijn moeder ondersteund door hele lieve mensen van de thuiszorg. De zorg in Nederland is er op gericht mensen zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen. Elke dag komt er iemand langs om te zien of het goed gaat, om haar te helpen douchen en om de structuur in haar leven zo lang mogelijk vast te houden.
Ik heb zelf geen kids, maar ik durf de paralel met een kind gerust te trekken. Mijn moeder wordt weer kind. Dat klinkt misschien erg cru, zo is het niet bedoeld – ik hou veel van mijn moeder – maar zo zie ik het wel. Ritme en structuur zijn cruciaal en uit het ritme zijn is gelijk aan geheel de weg kwijt zijn. Vorige week begeleidde ik haar toen ze de eerste keer naar de dagopvang ging. Ze wilde niet, en ik twijfelde vooraf enorm of ik de juiste beslissing had genomen. Ik neem beslissingen op intuïtie. Want ik kan echt niet altijd goed voorspellen of mijn keuze goed zal uitpakken en of het het juiste moment ervoor is.
De dagopvang. Een soort grote woonkamer met 2 groepen van 10 “gasten”. Met keileuke begeleiders (moeder woont in Brabant) die een lading engelengeduld met de paplepel ingegoten hebben gekregen. Die lepel is geheel aan mij voorbij gegaan trouwens. Ik heb echt moeten leren omgaan met de onuitputtelijke herhaling waarop mijn moeder me verhaaltjes vertelt en vragen stelt. Mijn tenen zijn er krom van gegroeid maar ook ik heb van mijn praktijklessen geleerd, al zeg ik het zelf.
Hilarisch is het af en toe ook wel. Mijn moeder vond aanvankelijk de dagopvang het meest verschrikkelijke dat ik haar ooit had aangedaan. Want “daar zitten allemaal van die grijze muizen en ook een mevrouw die het hoog in haar bol heeft en dat heb ik ook verteld”. O jee, dat heb ik weer, gaat ze op haar oude dag nog mot maken ook terwijl ze dat haar hele leven nog niet eerder heeft gedaan. Inmiddels heeft ze de smaak te pakken. Vol trots vertelt ze me aan het einde van zo’n dagopvangdag wat ze geknutseld heeft en welke liedjes ze gezongen heeft.
Gisteren ben ik schoenen met mijn moeder gaan kopen. Dat was wel humor; de smaak en voorkeur voor de nog aan te schaffen stappers wisselde zowat per minuut. Hadden we volgens mijn moeder in winkel nummer 8 dè mooiste/beste schoenen gevonden, haalt de verkoopster de juiste maat en bij het zien van dè mooiste/beste schoenen in de juiste maat blijken het volgens mijn moeder bij nader inzien toch echt vreselijke stappers in totaal de verkeerde kleur te zijn.
Ik hoopte maar dat de innerlijke stem in mijn hoofd (“ik heb geduld ik heb geduld ik heb geduld” ) door de verkoopster niet te horen was.
Zo werd de aankoop van een paar schoenen een middagvullende uitdaging die we net voor sluitingstijd met positief resultaat afgesloten hebben. Toen ik amper thuis was belde moeder me. Er stond een paar hele rare schoenen in haar huis.