Ja? Dan heb je dit jaar de kans!
Op 2e kerstdag reed ik naar Pebru in la douce France. Op uitnodiging van goede vrienden Patrick & Babs dompelde ik me 5 dagen onder in hun leven “op de berg”. Een heel ander leven dan ik hier in Nederland leid. Pebru bestaat uit een doodlopende straat met 5 typisch Frans gebouwde authentieke huizen. Gelegen in een prachtige omgeving, waar rust de boventoon voert en waar het woord “file” in geen enkel woordenboek voorkomt. Waar de supermarkt op 25 autominuten vandaan ligt en de bakker met een soort van SRV-wagen een aantal keer per week aan huis komt. Waar de riolering een septic tank is en een elektrische deken en sloffen hoogstnoodzakelijke attributen zijn voor een koukleum zoals ik. Waar de houtkachel in de grote woonkeuken zorgt voor letterlijk en figuurlijk warmte en gezelligheid. Waar de kinderen van Patrick en Babs een fantastische jeugd hebben; ze groeien op in de natuur, in alle rust en ruimte, 2-talig met meer dan voldoende mensen om zich heen vanwege de cursisten en de campinggasten die in het zomerseizoen aanwezig zijn. Het leven in Pebru ervaar ik als veel intenser en bewuster dan hier in het drukke en hectische Nederland. Dat ik er op vakantie ben en zelf ook in de relaxstand ga, heeft daar natuurlijk ook mee te maken, dat realiseer ik me terdege. Ik heb de afgelopen dagen weer enorm genoten van gastvrijheid en vriendschap.
Naast lekker eten, muziek luisteren, veel mooie gesprekken en winkelen ben ik ook aan de slag gegaan met portretfotografie. Ik wil dat graag leren, omdat ik het een van de meest mooie vormen van fotografie vind en tevens ook de moeilijkste. (Ik maak het mezelf soms graag moeilijk dus dit past wel bij me;-). Patrick heeft me met veel geduld de wereld van portretten leren ontdekken.
De techniek achter de foto, dat gaat me nog wel een keer lukken. Maar hoe leg ik het beste van de mens vast op de gevoelige plaat? Hoe kan ik via een foto laten zien hoe ik naar de persoon kijk? Hoe zorg ik ervoor dat iemand zich zo kwetsbaar opstelt dat ik zijn/haar meest pure vorm mag zien? Hoe kan ik zó dichtbij komen dat ik diep in de ogen kan kijken zonder dat het als confronterend wordt ervaren? Hoe maak ik echt contact?
Ik heb nog veel te leren. Ik wil veel oefenen, want ik vermoed dat ik ontdekt heb waar echt mijn voorkeur in de fotografie ligt. Ik wil het op z’n minst gaan ontdekken, die wereld. Ik zoek daarom mensen die geduld hebben en zich willen laten fotograferen door me. Het kost je een ritje naar Amersfoort (eventueel kan ik ook naar jou toe komen, maar het liefst installeer ik m’n apparatuur hier) en een paar uur geduld. Je krijgt er koffie en een aantal digitale foto’s voor terug. Als ik het goed heb gedaan, zul je er blij mee zijn. En anders heb je in ieder geval je goede daad van dit jaar gedaan en me geholpen met oefenen.
Heb je interesse? Stuur gerust een mail en we maken een afspraak. Hierboven zie je een voorbeeld van een dame die in Pebru met veel geduld heeft geposeerd. Met hulp van Patrick was ik er aan de slag, ik geef het toe. Ik wil het zonder zijn directe hulp ook kunnen. Het voelt als een eerste autorit zonder rij-instructeur. Met dat verschil dat ik mijn werk achteraf wel door Patrick laat beoordelen. Want ik moet en wil nog ó zo veel leren.