Hoe en wanneer zou muziek eigenlijk ontstaan zijn, vraag ik me vanavond af. Wikipedia schrijft er o.a. de volgende tekst over:
“De eerste aanwijzingen van muziekinstrumenten, te weten rendiervoetkootjes, stammen uit het stenen tijdperk vanaf 600.000 voor Christus. De conclusie van wetenschappers is dat muziek als tovermiddel werd gebruikt, als ritueel, waarbij er nauwelijks verschil was tussen gezongen woorden of het produceren van klanken met snorrebotjes of muziekbogen. De oudste fluiten zouden hebben kunnen dienen als signaalinstrument. De sprong van primitieve signaalfluiten tot fluiten met gaten was enorm, en wijst op het ontstaan van muziek als ‘spel’, met magische werking. Opmerkelijk is wanneer men de relatie van muziek tot cultuur tracht te bekijken dat er geen volk op aarde is zonder vorm van muziekbeoefening. Er was waarschijnlijk geen duidelijk begin van muziek, maar het evolueerde gestaag vanuit experimenten, doelen en voortschrijdend inzicht, waarbij de mens steeds zich bewuster werd van de mogelijkheden van het gebruik van klank en taal in diverse georganiseerde vormen. Muziek was dus vanaf het begin min of meer geordend geluid, door de mens geproduceerd”.
De magische werking van muziek. Mooi! Mijn gedachten gaan verder. Wat betekent muziek eigenlijk voor me, wat doet muziek met mij?
Die vraag is niet zo moeilijk te beantwoorden. Muziek bepaalt mijn stemming en mijn stemming bepaalt m’n muziek. Dat gaat beide kanten op. Het gekke is dat ik muzieknummers altijd koppel aan mensen. Als ik een bepaald nummer hoor, ben ik in gedachten meteen weer terug bij de persoon en de situatie waarin ik met die persoon samen was.
Bij het horen van “Born to be alive” van Patrick Hernandez ben ik terug op de kermis bij de draaispin, als puber, samen met een vriendinnetje. Wat voelde ik me vrij dat ik van mijn ouders daar alleen heen mocht. Ik zie zo de beelden weer en voel me weer als toen.
Suzie Quatro met “If you can’t give me love” voert me linea recta naar de tienerkamer van Ingrid, toen we vriendinnen waren in de leeftijd van rond de 15-16 jaar. Leuke tijd. Binnenkort, 30 jaar later, ga ik haar weer ontmoeten. Gaaf!
“Mag het licht uit” van De Dijk brengt me terug naar 2008. Ik reed in de late avond met een vriend-collega terug van een openingsreceptie van HEMA Groningen. We hadden net een mooi, diepgaand persoonlijk gesprek gevoerd. Stilzwijgend, het gesprek nog landend, reden we over de donkere, haast verlaten snelweg. De lucht was zwart met heldere sterren. De muziek drong intens door in de nacht. En nestelde zich nog intenser in mijn geheugen.
Vriend Theo gaf me ooit een cd van Lennette van Dongen met het nummer “Schouder aan schouder”. Ze zingt daarin over haar vader. In die tijd was mijn vader ernstig ziek. Tranen hebben rijkelijk gevloeid bij deze song en nog steeds als ik het hoor, raakt het me.
“City to City” staat voor mij gelijk aan de toespraak van Roel bij mijn afscheid van AH. Woorden die diepe indruk maakten op me. Ik zie ons nog zo staan, daar in Muiderberg. Voorgoed gegrift in m’n hersencellen.
U2 “Moments of surrender”…..met Willem in het stadion in Rome. Mijn favoriete nummer werd als toegift gespeeld. Wat een onwijs gave avond!
Faithless met “We come one”….met Patrick in Ahoy. We hebben al heel wat concerten samen bezocht maar met dit nummer is onze muziektour beslist begonnen. Later kwamen er nog vele concerten bij!
Herinneringen aan “Lowrider” bij het luisteren naar het nummer “In the Day’s of the caveman” van de Crash test dummies. Ik heb ooit een paar maanden een stoere vent op een Harley als vriendje gehad. Van hem heb ik veel geleerd op muziekgebied. Dit nummer hebben we grijs gedraaid tijdens een gezamenlijke vakantie in Portugal. De vriendschap ging na (of eigenlijk al tijdens;-) de vakantie snel voorbij maar de muziek is altijd gebleven.
Faithless met “Insomnia” brengt me terug naar hun afscheidsconcert in Londen afgelopen jaar. Het beste concert dat ik tot nu toe ooit heb meegemaakt; magistraal!
Over magic gesproken. Die Disneysong. Ik weet de titel niet zo uit m’n hoofd maar je herkent vast en zeker de melodie. Die voor mij onlosmakelijk verbonden is aan Mirjam.
Laat me 2 seconde horen van het nummer “Blue” van Eiffel 65 en alle beelden van Blauw in Willingen verschijnen weer op mijn netvlies. Werkelijk uniek en onbeschrijflijk gaaf voor ieder die het (AH) event beleefd heeft. Trijntje’s “De Zee” veroorzaakt spontaan beelden van het kaderevent in Den Haag. Met dansende auto’s op het podium en Magda die de workshop met kubussen deed. Theo, Nel, Pascal, Mirjam, Anouk, Ronald, Frans, Magda, Mariska en Bert. Kippenvel gegarandeerd.
Zo kan ik nog vele blogvelletjes vullen want er zijn zóveel nummers met zóveel herinneringen. Point taken. Muziek is magie.