Ik ga toch nog even terug naar Andalusia. Een selectie uit mijn 12 verhaaltjes heb ik als blog verwerkt. Het verhaal over de rockende buschauffeuse wil ik je eigenlijk ook niet onthouden.
Soms maken mensen op de een of andere manier indruk op je. Heb je een klik met iemand. Of is er een vorm van herkenning. Als ik er goed over nadenk dan zijn het altijd mensen met passie, die me kunnen raken. Passie voor iets, het maakt niet uit waarvoor. Voor werk, een hobby, andere mensen, reizen, mooie producten, muziek.
Naast het hotel waar ik verblijf, 8 kilometer van Sevilla vandaan, ligt een bushalte. Omdat ik geen zin heb om met m’n huurauto door Sevilla te crossen en het wèl leuk vind om in een lokale bus te rijden, stap ik drie dagen achtereen in een retro-historische diesel. Voor nog geen 2 euro een retourtje Sevilla. 25 minuten enkele reis. Genieten van de omgeving en de lokale bevolking.
De eerste dag ontmoet ik haar bij het instappen. De chauffeuse. Wat een gaaf mens. Beeld je in: een hele pittige tante, ongeveer mijn leeftijd, hoogblond haar in een hoog opgestoken paardenstaart, wielrennerhandschoentjes aan, felrode nagellak en een stoere donkere zonnebril. Zodra je betaald hebt en naar je plaats wankelt, zet ze haar bus in beweging en haar muziek snoeihard aan. Op radiozender hardrock. Haar rijstijl is bijzonder temperamentvol en als haar iets niet zint, gaat haar handschoen op de claxon en houdt ze die daar een tijdje. In een ritje van 25 minuten gebeurt dat overigens met grote regelmaat. Ze rijdt stevig door, gunt haar spiegels slechts millimeters ruimte en neemt bochten alsof ze in een porsche rijdt. Ondertussen geniet ze zichtbaar en hoorbaar van haar rockmuziek. Ze stopt trouwens keurig voor mensen op een zebrapad en is bijzonder vriendelijk voor haar passagiers. Ongevraagd zet ze me 3 dagen achter elkaar netjes voor de deur van het hotel af, terwijl daar op de terugweg helemaal geen halte is. Tijdens 2 van de 6 ritjes die ik in totaal met haar meemaak, ben ik haar enige passagier in die grote piepende, haast vergane bus. Op de een of ander manier heb ik een klik met haar; we wisselen geen woord maar kijken elkaar een paar keer lachend aan als ze weer aan het stunten is. Als ik uitstap zegt ze iets voor mij compleet onverstaanbaars – het klinkt wel heel aardig – en met een grote glimlach word ik door haar nagezwaaid en nagetoeterd. Als ik al bijna in het hotel ben, hoor ik de muziek langzaam wegebben naarmate de bus verder weg rijdt.
Mijn vakantie is alweer een paar maanden geleden. Sommige momenten zijn stevig in mijn herinneringen verankerd. Het beeld van de rijdende rockster is er één van.