Best pijn doet het soms. Onbewust schuif ik die momenten meestal voor me uit. Ontwijk ik het. Vanavond maak ik het mee. Mijn vader. Godsamme wat mis ik hem af en toe. In 2005 is hij, na een ziekbed van 2,5 jaar, overleden. Overlijden. Wat een rotwoord. Het was inderdaad lijden en daarna was het over. Er zijn dagen, soms zelfs weken, dat ik niet aan hem denk. Er zijn momenten dat ik met een glimlach aan hem denk. En er zijn momenten dat ik hem intens beleef. Gevoed door iets dat ik hoor, zie of voel. Een lied, een klank, een geur, een beeld. In het kluisje in mijn huis liggen een aantal dvd’s met filmpjes en foto-compilaties die ik van hem gemaakt heb. De meest dierbare en waardevolle beelden die ik bezit.
Levendig zijn mijn herinneringen. Samen wielrennen, tafeltennissen, badmintonnen en hele zomers lang elke dag samen zwemmen. Barbecuen in de grote tuin. De tuin die hij zo nauwkeurig bijhield. Later ook mijn eigen tuin die hij zo Pietje-precies in vorm hield. De gesprekken die ik met hem voerde over mijn werk, auto, huis, hypotheek, mijn moeder. De moeite die hij had met het uiten van zijn gevoel maar toch voelde het goed tussen ons. De vakanties die we samen hebben gevierd. Portugal, Florida, Spanje en onze gezamenlijke laatste trip naar Rome. Zijn zelfgemaakte patat en goddelijke pannenkoeken. De sirtaki die we samen dansten in de woonkamer toen hij weer eens een dramatische uitslag kreeg van een onderzoek in de tijd dat hij zo ziek was. Zittend naast zijn bed op de recovery in het ziekenhuis toen hij ontwaakte na zijn eerste zware operatie na de alles-op-z’n-kop-zettende diagnose “darmkanker”. Het eerste dat hij zei toen hij wakker werd? “Operatie geslaagd, patiënt overleden”. Een bijzonder soort humor had hij. Daarna de loodzware operaties aan zijn lever en longen. Zittend aan zijn bed, de laatste week van zijn leven. Ons gesprek, waarbij hij zijn zorg over mijn moeder uitte. Zijn laatste woorden, toen hij de laatste 2 morfine injecties tegelijkertijd kreeg: “zeg maar nee dan krijg je er 2”, waarin 100% humor en zelfspot doorklonk. Zijn enorme kracht en doorzettingsvermogen. Zijn strijd en heel af en toe zijn zwakke momenten. Best pijn doet het.
