Zoals ik in een eerder geplaatst verhaaltje beschreef, heeft mijn profiel ooit een tijdje op een datingsite gestaan. Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van die club. Ik kon me inschrijven om samen met nog 74 andere single dames en 75 single heren, gratis een preview te zien van een film die eind oktober uit zou komen. In het Ketelhuis op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam. Dat leek me wel wat, want ik vind het cultuurpark daar echt een fantastisch gebied. Alleen al rondlopen en koffie drinken is er een feestje. En die film sprak me ook wel aan. Nog geen 2 seconde nadenkend schreef ik me in. Een paar dagen voor de voorstelling kreeg ik een mail dat ik een van de gelukkigen was. (Hoezo “gelukkigen”? Dat bepaal ik nog altijd zelf wel!). Er waren ruim 700 aanmeldingen en ik hoorde bij de 150 snelle beslissers. Dat kan wel kloppen, ik kan aardig snel en vaak o zo impulsief beslissen.
Vorige week zondagmiddag was het zover. Het was prachtig weer. Onderweg naar Amsterdam bedacht ik me dat het eigenlijk wel zonde van die zonnestralen was om binnen te zitten, maar oké, het kon best leuk worden, die film. Waar ik helemaal niet aan gedacht had, was dat het de meeste kijkers daar helemaal niet om de film ging maar enkel en alleen om het ontmoeten van een potentiële prins of prinses. Noem me gerust naïef, want dat blijk ik achteraf ook wel te zijn. Ik wilde gewoon een leuke film in een leuk filmhuis op een erg leuk terrein zien. Bij binnenkomst kreeg ik een naambadge overhandigd. Euuhhh…. ik dacht het niet hè. Ik ga echt geen naambadge dragen, ik ben niet aan werk (ik associeer naambadges met events die we op het werk organiseren) en als iemand wil weten hoe ik heet dan vraagt-ie er wel om.
Ik zocht de plek op waar ik cappuccino kon scoren en bekeek het publiek van een afstandje. Dat was een film op zich. Ik heb mijn ogen uit gekeken. De groep zoekzuchtigen was heel gemengd, in leeftijd en uiterlijk, dat was leuk om te zien. Gelachen heb ik (nee, niet hardop, zo onfatsoenlijk ben ik nou ook weer niet) over hoe de prinsen en prinsessen elkaar benaderden. Innerlijk gegierd van het lachen heb ik bij het aanschouwen van een best wel knappe prinses die zichtbaar ongelukkig benaderd werd door een best wel euuhhh…. niet zo koninklijk uitziende prins. Ik vroeg me af hoe de dame in kwestie zich daarbij zou voelen. En wat ik zelf in die situatie zou doen. Enigszins voorspelbaar vluchtte ze naar het toilet. Zou ik denk ik ook gedaan hebben, veel andere mogelijkheden waren er ook niet. Al met al was het een boeiend schouwspel, waarbij mijn visuele fantasie me veel binnenpret opleverde. In tegenstelling overigens tot de werkelijke film. Die was echt heel triest. De story ging over een man en een vrouw (tja, hoe toepasselijk) die beiden zwaar depri in een nog zwaarder deprimerende stad woonden en op zoek waren naar het geluk. Geluk, dat ze ruim een uur lang niet konden vinden en nèt voor het einde van de film ineens per toeval wel. Nul inhoud, een hele trieste voice-over en donkere, sombere beelden. Mijn gedachten gingen tijdens het bekijken van al die ellende uit naar de zon buiten. Waarom zat ik in hemelsnaam binnen in een donker hol naar een super sombere film te kijken? De aftiteling was nog niet begonnen toen ik als eerste de zaal uit snelde. De uitnodiging negerend om samen met de 149 andere sologangers nog enige drankjes te nuttigen met de bedoeling elkaar beter te leren kennen. Nee dank u. Ik ga van de – mogelijk laatste – zonnestralen van het jaar genieten buiten. Leven en frisse lucht. Zon, koffie en een creatieve omgeving, daar heb ik alsnog van genoten daar in dat Amsterdamse park. Weer een ervaring ten gevolge van een impulsieve beslissing rijker, maar waar ik desondanks toch geen enkele spijt van heb gehad.