Het zijn dus geen 12 blogjes over Andalusia geworden. Eerlijk gezegd ben ik er wel een beetje klaar mee. Ik heb nog meters tekst over die 12 dagen op de plank liggen hoor, maar daar ga ik jullie en mezelf niet mee vermoeien.
Ik heb een mooie vakantie gehad. Met een paar korte momenten waarop ik baalde dat ik er alleen was en niet samen met een leuke kerel voor wie ik bijzonder ben en die voor mij bijzonder is. Er zijn – gelukkig – véél meer momenten geweest waarop ik het alleen prima naar mijn zin had en tot in het diepst van mijn ziel intens genoot van alle mooie dingen die ik er zag. Momenten dat ik me gelukkig prijsde dat ik mijn vakantie überhaupt kon beleven; menig mens heeft die mogelijkheid niet.
Er zijn dagen geweest waarop ik – behalve met een ober – geen woord hoefde uit te spreken omdat ik simpelweg met niemand anders contact had. Er zijn avonden geweest dat ik onwijs heb zitten kletsen met gezellige tafelgenoten. Ik was onder de indruk van de prachtige natuur, van relaxte mensen zoals een rockende buschauffeuse en een buschauffeur die op een zeer on-Nederlandse wijze een probleem oploste. Ik was onder de indruk van ongekende lompheid en daartegenover pure gastvrijheid van hoteleigenaren, van de gemoedelijke sfeer in het laatste hotel waar ik was, van de stilte, de zee en van de sterren.
Ondertussen draait de wereld en de tijd gewoon door. Ik heb zin om weer over andere onderwerpen te tikken. De vele verhaaltjes die zich in mijn hoofd opstapelen willen de ruimte krijgen zich te verspreiden via de digitale wolkjes. Ven blijft nog even bloggen als je het niet erg vindt.