Ergens, heel erg afgelegen, midden tussen de olijfbomen ligt een oude olijfmolen omgebouwd tot hotelletje met 8 kamers. Het is er doodstil als ik arriveer. Er gaat een raam open en het gezicht van een oudere dame verschijnt. Ze blijkt de schoonmaakster te zijn en spreekt geen woord Engels.
Met handen en voeten maak ik haar duidelijk dat ik een gast ben. De dame belt waar ik bij ben de eigenaar en vervolgens krijg ik een sleutel van een overigens prachtige authentieke kamer. Heel sereen, rustig, zeg maar gerust giga afgelegen ligt het hotel. Hopelijk komen er wel nog andere gasten, anders is het wel heeeeeel erg stil. Ik ontdek later op de dag inderdaad nog 2 andere gasten. Ik vermoed Nederlanders, overduidelijk een homostel. Niet dat het een doelstelling was van me, maar het is me snel duidelijk dat ik mijn Don Juan hier niet zal vinden;-))
Later in de middag ontmoet ik de beheerder van het hotel. Niet echt de vriendelijkheid zelf eerlijk gezegd. Hij doet geen enkele moeite om me welkom te heten, uitleg te geven over diner of ontbijt etc. Ik vermoed dat er in de omgeving niet echt veel te beleven valt dus ik wil wel graag iets eten in de avond. Niet al te enthousiast zegt de beheerder, ik noem hem even voor het gemak Carlos, dat dat kan. Hij vermeldt er ook nog bij dat de andere 2 gasten ook zullen eten. Nou, dat is dan nog enigszins gezellig, anders zou ik er alleen gezeten hebben.
Tegen 20:00 kom ik het restaurant binnen en de 2 Nederlandse heren zitten inmiddels aan een tafeltje. Ze vragen meteen of ik bij hen wil komen zitten en natuurlijk wil ik dat wel, leuk! Na haast een smeekbede “mogen” we van Carlos buiten zitten eten. De man is zo flexibel als een hele kudde olijfoliemolens bij elkaar.
Het wordt een onwijs leuke avond. Het is lachen met die 2 mannen. We zitten in de enorme patio, de temperatuur is heerlijk en er worden steeds meer sterren zichtbaar in de hemel. Dat ligt niet aan de wijn overigens. Naast onder de tafel liggen van het lachen bespreken we ook serieuze onderwerpen; alledrie hebben we een dementerende moeder, we bespreken ons werk, hebben het uitgebreid over relaties (zij zijn al 22 jaar samen…..ik vraag naar hun geheim. Elkaar de ruimte laten en vooral veel genieten. Lijkt me een prima geheim). We hebben het over vakanties maar ook over politiek, leiding geven, ouder worden etc. De uren flitsen voorbij en het is zomaar ineens 2:00 uur. We doen zelf het licht uit want Carlos is al een tijdje geleden afgehaakt. Vervolgens zitten we een kwartier – zonder ook maar iets te zeggen – te genieten van de stilte onder de sterren.
Op mijn kamer aangekomen heb ik gezelschap gekregen van een (soort van) zwarte tor van een formaat waar ik van onder de indruk ben. Mmmm, dit vind ik niet echt leuk. Iemand roepen is geen optie en ik durf het beest niet zelf te vangen. Jakkes.
Ik besluit de volgende dag te vertrekken; ik heb geen zin om ergens te blijven waar ik als enige gast te maken heb met een chagrijnige hoteleigenaar. Ik kom de dag later terecht in een soort van paradijs op aarde: Cortijo Puerto El Peral alwaar ik de resterende dagen van mijn vakantie met onwijs veel plezier doorbreng.
