Het is zondagnacht, de nacht waarop ik steevast insomnia-achtig gedrag vertoon. Ik weet niet hoe dat komt, maar de slaap komt die nacht vaak niet. Klaas Vaak wandelt op zondagnacht structureel aan mijn huis voorbij zonder zand te strooien. Klaarwakker lig ik in bed. In de wetenschap dat m’n IPad naast me op de grond ligt, doe ik verwoede pogingen om in slaap te vallen. Kansloze oefening. Ik heb zoveel gedachten in mijn hoofd, daar past nog niet één zandkorreltje bij. Ik heb zin om te tikken.
Vandaag liep ik op de boekenafdeling van de Bijenkorf in Amsterdam. Mijn aandacht werd getrokken door een display, waarop boeken gepresenteerd stonden met de titel: “Aan mijn jongere ik”. Aan mijn jongere ik? Waar gaat dat over? Ik werd nieuwsgierig en las de achterkant van het boek. “Als je een brief terug in de tijd kon sturen aan je jongere ik, wat zou er dan in staan? Drieëndertig bijzondere Nederlandse vrouwen schreven zo’n brief aan zichzelf met een boodschap die ze op jongere leeftijd goed hadden kunnen gebruiken”.
Ik werd nog veel nieuwsgieriger, kocht het boek en liep naar het restaurant. Met een kop thee nestelde ik me in een hoekje en begon te lezen. Pia Douwes, Floortje Dessing, Ans Markus, Marlies Dekkers en vele andere vrouwen werkten belangeloos mee aan het boek, waarvan een deel van de opbrengst ten goede komt aan Pink Ribbon. Ik kan het je aanraden, dit boek. Met een ijzersterk persoonlijk verhaal van Pia werd ik in de woorden gezogen als ware het een moeras. Wat een prachtige verhalen. Wat een diversiteit aan levens. Wat een kracht en tegelijkertijd onzekerheid werd er beschreven. Het boek zette me aan het denken. Wat zou ik zelf schrijven aan mijn jongere ik?
Wat zou ik schrijven aan de puber-ik? Die heel braaf en o zo naïef het pad van haar ouders volgde? Die keuzes maakte die ze later heel anders zou hebben gemaakt maar er toch geen spijt van heeft?
Wat zou ik schrijven aan de jong-volwassen-ik? Die zich zo heerlijk onbezorgd en zonder diepgang in haar eerste relatie storte? Die er achter kwam dat goed nadenken en vooral veel communiceren een voorwaarde is om samen te kunnen leven? En dat dat niet zo heel eenvoudig is?
Wat zou ik schrijven aan de dertiger-ik? Die zich na veel verdriet opnieuw en redelijk snel in een 2e lange relatie stortte en blijkbaar niet zo heel veel geleerd had van de eerste keer? Maar wel samen met deze nieuwe relatie hele mooie jaren meemaakte? En ondertussen heel veel nieuws over zichzelf ontdekte, zowel privé als zakelijk? Die hele mooie tijden meemaakte maar ook heel verdrietige? Die een spurt maakte in haar ontwikkeling, met vallen en opstaan? Die het gevoel had de wereld echt te ontdekken en dat prachtig mooi vond en soms héél erg moeilijk?
Wat zou ik schrijven aan de 40-plus-maar-nog-steeds-niet-altijd-wijze-ik? Die inmiddels best veel levenservaring opgedaan heeft, daardoor des te meer geniet van de mooie kanten van het leven maar dat leven ook af en toe zo verdomde ingewikkeld vindt?
Goede vragen. Ik ga de antwoorden hier niet vermelden. Die ontdek je gaandeweg het lezen van mijn toekomstige en vorige blogjes wel – soms tussen de regels door. Het erover nadenken is al een ontdekkingsreis kan ik je vertellen. Niet dat ik er nou wakker van lig, maar als ik dat dan toch doe, dan is het een mooi onderwerp om te overdenken.
En jij? Wat zou jij schrijven aan je jongere ik?