Zo’n beetje 2 jaar terug werd mijn interesse voor fotografie gewekt. Eigenlijk kwam die voort uit een vroegere bezigheid van me, namelijk video-opnames editen. Een heerlijke hobby waar ik uren, dagen, nachten mee bezig kon zijn. Lekker prutsen met beelden, muziekjes, overgangen, titels en vele overige details. Voor mezelf, voor het werk, voor vrienden. Voor die filmpjes zocht ik regelmatig mooie foto’s op internet. Ik werd geïnspireerd door de prachtige beelden die ik af en toe zag op flickr. Dat fraais wilde ik zelf ook kunnen maken!!
Nou heb ik de bijzonder vermoeiende eigenschap dat ik – als ik iets doe – het ook ècht goed wil doen. Die veeleisendheid is soms gekmakend maar levert daarentegen ook soms leuke resultaten op. Die overigens altijd beter kunnen naar mijn zin. Ik schreef me daarom in voor een basiscursus fotografie in Amersfoort. Het positieve aan die cursus was dat het gegeven werd in een heerlijk koffie/lunchzaakje dat later een van mijn favoriete plekken in de stad is geworden. Tikkeltje jammer was wel dat ik er op gebied van fotografie nauwelijks iets geleerd heb. De docente had meer met koffie dan met fotografie. Later begreep ik dat ze een burn-out had. Ik hoop maar dat mijn domme vragen niet de bekende druppels waren voor haar.
Opnieuw ging ik zoeken op internet en vond al gauw de website digitale fotografie vakantie. Helaas…. toen ik contact met de eigenaar van de website opnam in 2009, was alles al vol geboekt. Verder zoeken maar weer. Hoe moeilijk kon het zijn om een goede cursus te vinden? Ik schreef me in voor een basiscursus bij het Fotogram in Amsterdam. Zeven zondagen bezig zijn met fotografie, dat zou me vast op de goede weg helpen. Op zich niet verkeerd wat men mij probeerde bij te brengen, maar er werd wel erg ver terug in de tijd gekeken. Ik geef direct toe, ik ben niet zo van de geschiedenis. Geef mij de toekomst maar. Dat fotografie in 1826 is begonnen met een camera obscura…. nice to know maar verder niet bijster interessant. Ik ben al blij dat ik kan onthouden wat er vandaag de dag allemaal gebeurt, laat staan dat ik dat van een paar eeuwen terug moet opslaan. Te veel theorie en te weinig praktijk werd me geleerd dus – althans naar mijn persoonlijke smaak. Dat moest beter kunnen! Alle goede dingen in 3-en; in 2010 ben ik alsnog naar de basiscursus bij Patrick in Pebru gegaan. “Als ik het nou nòg niet leer, dan ligt het echt aan mezelf”…. Godzijdank sloot deze cursus wel aan bij mijn behoeften en werden mijn verwachtingen zelfs overtroffen. Diverse kwartjes vielen en het lukte de leraar zelfs om me een aantal fraaie platen uit mijn camera te laten toveren. Waarbij ik ook nog snapte en kon onthouden hoe ik dat de volgende keer weer kon fixen. Bewonderenswaardig knap van de man eigenlijk.
Enthousiast gemaakt door mijn positieve vertelsels wilde vriendin Magda dit jaar met me mee naar de vervolgcursus. Gaaf!!! Samen met nog 2 andere cursisten reden we vorige week in mijn tank naar de Corrèze. Tikkeltje jammer dat de Dodge ons op de helft van de 1025 km enkele reis qua airco in de steek liet. Het verbaasde me niks, gezien mijn ervaringen tot nu toe met dat eigenwijze ding, maar ik baalde er wel aanzienlijk van.
Een keileuke week werd het. Heerlijk om zo’n ervaring te delen met Magda en de 2 andere – ook erg gezellige -cursisten. Als solist moest ik aanvankelijk even wennen aan zoveel stemmen om me heen (ik begin aardig schizofreen te worden als single-miepje) maar wat heb ik genoten van het gezelschap, de gemoedelijke onderlinge sfeer en niet te vergeten van de cursus zelf die wederom op een directe, met humor doorspekte eigen unieke wijze door Patrick gegeven werd. Een stapje in de wereld van flitsen heb ik gezet, wauw, wat een nieuwe mogelijkheden biedt dat!
Veel te snel was de week voorbij. Het was behoorlijk intensief; moe maar zeer voldaan reden we als gevorderden (o jee, dat schept verwachtingen…) terug naar Nederland. Prima rit gehad, waarbij we lekker na-gekletst hebben over onze ervaringen. Regelmatige stops onderbraken de rit, want echt lekker koel was het niet in die bak van me. De altijd aanwezige en super vertragend werkende files bij Parijs vragen nogal wat energie van deze chauffeuse, dus regelmatig tankte ik zelf de nodige cafeïne om vervolgens hyperactief tegen middernacht in Amersfoort te arriveren. Een nacht waar de titel “Insomnia” prima bij zou passen volgde, om me de dag daarna zo brak als een gestoofd konijn op de was, tuin en achterstallig huishoudelijk geneuzel te storten. Erg happy was ik dan ook vandaag met nog een extra dagje vrij. De traditie om na een vakantie nooit op een maandag weer op het werk te verschijnen blijft me bijzonder aanspreken en zet ik met veel liefde en plezier voort. Op de dag waarop iedereen na het weekend weer aan de slag gaat, nog vrij zijn, smaakt als een zoet dessert na een overheerlijke maaltijd.
