Wat is er nou mooier dan genieten van de combinatie van 5 hobby’s in één weekend? Ik kan niets bedenken. Muziek, fotografie, stedentrips, vriendschap en food-retail. Vorig weekend had ik die mazzel.
Met vriend Patrick ging ik in Parijs naar een concert van Seal. Wie? Seal dus. Voor wie hem niet kent, zie zijn website. Ja, geloof me, er zijn heel wat mensen die hem niet kennen. Een groot aantal van de medewerkers op mijn afdeling keek me zeer meewarig aan toen ik vertelde dat ik naar een concert van Seal in Parijs ging. Het werd ervaren als het opperste bewijs van de midlife crisis waar ik volgens hen echt midden in zit. (Heb medelijden met mij, ik moet me staande houden tussen al dat jonge spul).
Op vrijdagochtend liet ik de tank voor schut staan op mijn oprit en ging ik met bus en trein naar Rotterdam – met OV-chipkaart, man wat ga ik met de tijd mee! Daar reed de Thalys keurig op tijd het station binnen en zocht ik mijn inmiddels 3 maanden geleden gereserveerde stoel op. Die veel krapper bleek te zitten dan een stoel in elke andere nationale trein van de NS, maar een kniesoor die daar op let. Dat er naast mij een vrouw neerstreek met een kleurrijke papegaai op haar schouder, vond ik aanvankelijk erg humoristisch. Na een half uurtje kreeg ik moordneigingen want dat gekrijs in m’n oor was echt geen pretje. Vriendelijk verzocht ik de dame naast me om haar gevederde vriend op haar andere schouder te laten plaats nemen, hetgeen ze zwijgend deed. Helaas imiteerde het beest haar niet.
Na 2 uur en 36 minuten was ik in Gare-du-Nord. Wauw, gaaf! Daar was ik nog nooit geweest; een indrukwekkend station. Ik ken Parijs niet zo goed, maar na een korte studie werd het metro-systeem me duidelijk en vertrok ik richting hotel. Een paar uur later arriveerde Patrick ook per trein en liepen we naar La Grand Rex. Een grote bioscoop/theaterzaal met leren fauteuils. Dit zou de eerste keer zijn dat ik een concert in een soort van ligstoel zou ervaren en eerlijk gezegd baalde ik daar wel een beetje van. Bij een concert wil ik staan, bewegen en vooral dansen. Na een lange wachtrij buiten, wat gedoe over de camera van Patrick binnen en een voorprogramma verzorgd door een dame met een mooie stem die me helaas niet kon raken, kwam Seal indrukwekkend op. Binnen 1 seconde maakte hij duidelijk dat het alles-behalve een zit-avond zou gaan worden en vanaf dat moment heb ik al dansend genoten van zijn top-optreden. Wat een man, wat een stem en wat een goede muziek werd er door de band gemaakt!! In de reeks van vele concerten die ik inmiddels heb bezocht, belandt deze beslist op nummer 2. Na afloop van het concert konden we heerlijk buiten op een terras, midden in Parijs, nakletsen over wat we meegemaakt hadden. De tijd nemen om rustig bij te kletsen met elkaar is voor mij een belangrijk deel van wat vriendschap voor mij betekent.
Zaterdag was het tijd voor meer beweging. Een wandeling van een dag door de wijken Le Marais en Les Halles. Een vreemde maar onwijs leuke gewaarwording vond ik het om, al zittend op een terras, mensen met HEMA-tasjes langs te zien lopen. “Onze” winkel in Les Halles zag er keurig verzorgd uit en alle kassa’s draaiden continu. Op zo’n moment kan ik trots zijn op het bedrijf waar ik werk; “we” zitten er toch maar mooi daar. Gek hè. Het echte retaildier herkent dat gevoel vast.
De Rue Montorgeuil is een ontzettend leuke straat met prima restaurantjes en aantrekkelijke food-zaakjes. Ambacht, passie, vakmanschap en koopmanschap. Ik was er helemaal in m’n element. De sushi’s die ik er gegeten heb, waren niet te versmaden. De 5 jongens die in deze straat een aantal streetdance acts verzorgden, hadden direct mijn respect te pakken. Met een simpele luidspreker en vooral met hun eigen spierkracht en kunstzinnige creativiteit maakten ze er een feestje van. Ik maakte in mijn hoofd een vergelijking met criminele leeftijdsgenoten van hen in NL – zó kan het dus ook!!
Op zondagochtend was het tijd voor fotografie. In La Defense werden we overweldigd door een diversiteit aan grote strakke gebouwen. Moeilijk om vast te leggen en vanwege het grijze weer hebben we er BOF-jes van gemaakt (Bewust Overbelichte Foto’s, een vakterm binnen de fotogroep, waarbij de lucht helemaal weg valt en het gebouw een soort iele kleur krijgt. Ik heb er wel wat mee, met die techniek). Veel te snel naar mijn zin was het al weer tijd om afscheid te nemen. De Thalys bracht me keurig op tijd weer terug; terwijl het landschap in rap tempo langs me heen gleed, realiseerde ik me dat dit soort dagen toch echt wel de krenten uit de rijstebrij van het leven zijn.
