Je hebt er vast wel eens van gehoord. Emo-eten. In mijn dagelijkse uitdaging om het aantal kilo’s niet recht evenredig te doen stijgen met mijn steeds maar groeiend aantal grijze haren, is het voor mij een bekend begrip waar ik, concludeer ik tijdens dit schrijven, geen last van heb. Ik kan mijn eetgedrag aardig onder controle houden, zolang er maar geen verleidingen in huis te vinden zijn. Ik koop eenvoudigweg geen koek of snoep. Want als mijn kast wel gevuld is met zoets, gooit deze dame haar discipline gelijk overboord en gaat het pak of de zak lekkers in één keer leeg. Dan maakt het totaal niet uit of ik in een vrolijke, minder vrolijke of zelfs verdrietige bui ben. Eigenlijk ben ik wel stabiel en consistent te noemen; ik heb áltijd zin in zoet. Vooral de nachtelijke momenten, die zijn het ergst. Ik heb al eens eerder verteld dat ik een nachtdier ben. Mijn eetgedrag bevestigt dat. Overdag, zeker in de ochtend, heb ik nergens last van. Mijn ontbijt is vaak een karige snee brood die op de A1 verorberd wordt. Geen enkel probleem. Maar als ik in de nacht wakker ben – en dat wil nog wel eens gebeuren – dan reikt de innerlijke roep naar lekker eten tot aan het hoogste niveau. Sinds de afschaffing van de eierkoeken in dit huis (ze zijn namelijk ècht niet lekker), vormen lichtgewicht crackers het alternatief. Geloof me, daar heb je in no-time genoeg van. Die zijn namelijk zó saai, dat je er vanzelf van in slaap valt.
Een variant op emo-eten is emo-kopen. Dat blijkt gedrag te zijn dat voornamelijk vrouwen vertonen als ze niet lekker in hun vel zitten. Ik heb althans nog nooit gehoord dat mannen er last van hebben. Ik herken dat gedrag wel in lichte mate bij mezelf. In de tijd van het stuk lopen van mijn relatie vierde de lokale economie in Amersfoort hoogtij. Het feit dat ik snel kan beslissen, best wel impulsief kan zijn, geen seconde twijfel bij aankopen (ik vind iets mooi of niet), maakte dat mijn kledingkast in die tijd wel een extra plank kon gebruiken. Hetgeen bij het beëindigen van een relatie meestal wel wil lukken trouwens.
Rood staan gebeurt me nooit. Ik ben geen gokker, speel op safe en zal altijd nauwgezet de cijfers op mijn bankrekening bewaken. Geen geld op de rekening staat gelijk aan geen aankopen doen. Lenen doe je alleen voor je hypotheek en verder voor niks. Zorg dat je onafhankelijk bent dus werken voor je geld! Die spelregels zijn me met de paplepel ingegoten en hanteer ik tot de dag van vandaag. Des te leuker is het jaarlijkse moment dat de hoofdsponsor enige extra euro’s op mijn rekening stort. De traditie die ik mezelf toesta is dat een deel van dat geld op de spaarrekening voor onvoorziene uitgaven geboekt wordt. Het andere deel valt direct in de categorie “carpe-diem en geniet er van”. Waarbij ik voor mezelf de keuze heb gecreëerd uit een aantal luxe-dingen waar ik maanden voorpret over kan hebben. Eén product daarvan mag aangeschaft worden. Een spel dat ik met mezelf speel overigens, want anders vind ik dat ik te gemakkelijk geld uitgeef. Dit jaar heb ik de keuze uit een supergave Ipad inclusief internet, een espresso-apparaat waar goddelijke cappuccino uitkomt of een schitterende ring waar ik al maanden naar sta te kwijlen als ik langs de etalage van de goudsmid in Amersfoort loop.
Van de week moest ik bij de huisarts zijn en vervolgens voor een onderzoek in het ziekenhuis. De uitslag laat nog even op zich wachten. Het luxe-ding inmiddels niet meer. Toch een emo-aankoopmomentje?