Dit korte verhaaltje gaat over een bijzondere jongen. Een jongen die ik amper ken maar bijna elke week bewonder.
Op zaterdag ga ik graag even naar de stad. Dan bedoel ik het centrum van Amersfoort. Ik ben een stadsmens. Mits de stad voldoet aan mijn wensbeeld overigens. Ooit was ik van plan om in Almere-Buiten te gaan wonen. Een prachtig huis, dat helemaal voldeed aan de wensen van mijn toenmalige partner en mijzelf. Echter, na bezichtiging van het centrum van Almere, heb ik vriendlief nog net binnen de 3 dagen bedenktijd na het finale bod, ervan kunnen overtuigen dat het toch geen goed plan was, dat droomhuis. Het huis zeker wel, de stad beslist niet. Amersfoort voelt daarentegen wel goed. Een mooie historische kern, nostalgische authentieke pandjes met prachtige geveltjes, gezellige pleinen en goede restaurantjes. Er wordt veel georganiseerd op het gebied van muziek – toegegeven, het smartlappenfestival, daar loop ik niet warm voor maar bijvoorbeeld Torenpop is echt wel keigezellig! Onderschat tenslotte niet het aantal oergezellige lunchzaakjes met goddelijke cappuccino en zelfgemaakte lekkere taartjes en je snapt waarom Ven in haar element is in de stad die al 751 jaar bestaat.
Elke zaterdag staat er een draaiorgel te spelen in de stad. Je kent ze wel, zo’n kleurrijke oudhollandse wagen met orgelpijpen, die van lucht worden voorzien door een blaasbalg. De muziek wordt aangezwengeld door een soort stoffen of kartonnen draaiorgelboek. Aan de voorkant van het orgel zijn een aantal beeldjes te zien die muzikanten voorstellen. Op zich een bijzonder ding, dat orgel waar muziek uitkomt. Muziek die het straatbeeld opvrolijkt maar waar je – althans, zo ervaar ik dat zelf – na een paar minuten al snel genoeg van hebt.
Het meest bijzondere aan dit draaiorgel in Amersfoort is de jongen die het muzikale kunstwerk aan de praat houdt en het van de ene plek naar de andere plek in het centrum verplaatst. Samen met zijn moeder rammelt hij met een goudkleurig bakje en haalt hij geld op, in ruil voor het genot van de vrolijke noten. Ik schat de leeftijd van de jongen op een jaar of 14/15. Zijn moeder ziet er ongezond mager uit en hijzelf heeft ook niet al te veel vet op de botten. Terwijl zijn leeftijdgenootjes met hele andere dingen bezig zijn, plezier hebben met elkaar, hun nieuwe scooter uitproberen of elkaar vol trots hun nieuwste gadget tonen, staat deze jongen de hele zaterdag te draaien. Ik kom inmiddels een jaar of 5 nagenoeg elke zaterdag in de stad. En altijd is hij er. Weer of geen weer. Zon of sneeuw. Zinderende hitte of ijskoude vriestemperaturen. Hij staat er. Ik ken geen vriendelijkere jongen dan hij. Elke zaterdag stop ik wat geld in het goudkleurige bakje. De jongen herkent me inmiddels; het ritueel herhaalt zich elke keer weer. Ik zie hem, graai enkele eurootjes uit mijn tas, hij houdt het rammelende bakje even stil zodat ik het geld er in kan gooien, we wensen elkaar een heel goed weekend en ik krijg een stralende lach van hem. Daarna vervolgen we ieder ons eigen levenspad. Ik naar mijn cappuccino of op zoek naar een nieuwe aankoop, hij al sjorrend aan het draaiorgel op zoek naar een plek met gulle gevers. Die er helaas niet zo heel veel zijn. Ik heb eens een half uurtje heel bewust van een afstandje staan kijken naar de bewegingen rondom het orgel. De meeste mensen tonen ontwijkend gedrag en lopen er zelfs een paar meter voor om. Slechts enkele mensen, vaak kinderen, doen een duit in het bakje. Veel mensen zien de jongen en zijn moeder heel doelbewust niet staan.
Ik heb veel respect en bewondering voor de orgeljongen. Hij is waanzinnig bijzonder.
