Inge blogt en deelt haar gedachten.
In 2003 werd hij ziek, ons pap, mijn vader, Adjepatatje. Veel te jong. Na 2,5 jaar lijden, 3 zware operaties, veel verdriet en gelukkig ook nog mooie momenten van samen genieten, is hij overleden. Veel te jong. Inmiddels 15 jaar geleden. Voelt als gisteren. Ik ben dankbaar voor zijn liefdevolle oneindige verbondenheid, elke dag voelbaar.
Wat een bizar jaar, 2020. Nog maar 6 maanden oud en het heeft alle foute films al overtroffen. Met scenario’s die ik nooit had kunnen voorspellen. Kennelijk is er iemand geweest die lang geleden al, in 2020 een pandemie heeft voorspeld. Knap dat iemand dat kan voorzien, maar de gevolgen zijn denk ik lastiger te voorspellen. Jarenlang ben ik gewaarschuwd door meerdere lieve mensen dat ik minder moest gaan werken en meer moest ontspannen omdat anders het boogje zou knappen. Ik heb voor mijn werk vele scenario’s bedacht. Toch heb ik nooit het scenario bedacht dat ik nu thuis zou zitten als een soort van “overgelopen emmer”, omdat ik niet alleen op het werk, maar ook privé geen enkele ruimte meer voelde voor ontspanning. Er zijn heel wat energielekken te dichten en te beginnen bij mijn eigen gedrag. En het allerergste, de allerfoutste film van dit jaar tot nu toe… wie in deze idiote wereld heeft ooit kunnen bedenken dat Jeroen, de man met wie ik 10 jaar heb samengeleefd, me gisteren zou laten weten dat hij uitgezaaide galblaaskanker heeft. Dat is een horrorbericht dat je hoopt nóóit te krijgen. Van niemand niet. En al helemáál niet van zo’n topper als Jeroen.
Sint-snoep in de schappen, kerstglitter bij de Praxis, kaarten voor een knallend oudejaarsfeest te koop. Er is geen ontkomen aan; 2016 loopt op z’n eind. Uitdagend vond ik ze, veel van de 365 dagen van het afgelopen jaar.
Life-events noemen ze dat soort grote veranderingen in je leven. In het nieuwe jaar ga ik bouwen aan een nieuwe vertrouwde basis. Kom maar door 2017!
Mijn huis is zo goed als verkocht. Als de kopers hun financiën rond krijgen, is mijn thuis vanaf medio januari hun nieuwe huis. Na 10 jaar verlaat ik mijn basis. Mijn plek van warmte, geborgenheid, veiligheid, rust en vele herinneringen. Dit huis voelt als een warme deken voor me. Na een werkdag met continu mensen om me heen, omarmt dit huis me met rust.
Samenwonen met Peter en de meisjes. Gaaf!! Geen gesjouw meer tussen 2 huizen, geen tekort aan de spullen die toevallig net in het andere huis liggen, geen dubbel werk, geen schuldgevoel meer dat ik er niet kan zijn, geen appjes meer naar mijn lieve buurvrouw of ze weer iets voor me kan regelen omdat ik niet thuis ben. Stabiliteit en veel meer tijd voor elkaar. Wat zal dat fijn zijn!
Samenwonen. Oeps. Ik heb in het verleden bewezen er niet zo goed in te zijn. Omdat ik tijd en ruimte voor mezelf nodig heb. Ik ben niet goed in “continu met elkaar”. “Alleen zijn” heb ik nodig, als zuurstof voor mezelf om energie te kunnen steken in “samen”.
We zoeken een nieuw thuis voor ons vieren. Een plek waar we met elkaar nieuwe herinneringen gaan maken. En inmiddels heb ik een vakantiehuisje erbij gevonden voor mijn persoonlijke momenten van even niks en niemand. Een schattig huisje, aan de rand van de Veluwe. Voor mezelf en ook leuk voor momenten van plezier met vier.
Londen en Terschelling; welke gemeenschappelijkheid zit daar nou in? Voor mij zijn het 2 plekken op deze aardbol waar ik me thuis voel, waar ik héél graag kom, het liefst meerdere keren per jaar.
Londen, de stad van de dynamiek, de trends, de kleurrijke mensen, de conceptstores, de glitter, de tradities, de mind-the-gaps…..Londen is altijd in beweging.
Terschelling, de plek van de natuur, de rust, de stilte, de kneuterigheid, de gemoedelijkheid van de eilanders, fietsen, strand, zon en zee. Terschelling is pure ontspanning.
Ik kwam de brief tegen toen ik mijn moeder verhuisde van haar appartement naar het verzorgingshuis. Toen had de dementie haar al zo in haar greep dat ik er niet meer met haar over kon praten; over de brief beginnen zou haar in verwarring gebracht hebben. Ik legde de brief destijds ongelezen op een veilige plaats in mijn huis.
Toen ik een paar dagen geleden iets zocht, kwam ik de brief weer tegen. Moeders is een half jaar geleden overleden dus het moment van lezen was aangebroken.
Ik vermoed dat ze de brief geschreven heeft na het overlijden van mijn vader en voordat de dementie haar overviel. In heldere taal heeft ze haar emoties met pen op papier geuit.
Diep onder de indruk ben ik van haar dankbaarheid die ze in prachtige woorden beschreven heeft. Waarbij ze zich zelfs verontschuldigt omdat ze die woorden niet heel vaak heeft geuit toen we nog wel bij elkaar waren.
De brief is voor mij een waardevol geschenk. De woorden van mijn moeder bevestigen wat ik altijd gevoeld heb; ze was een prachtmens, mijn ouders waren allebei prachtmensen en we hielden oprecht veel van elkaar. Wat een voorrecht is het, om hun dochter te zijn geweest.
De zomervakantie is weer voorbij. Met de meisjes zijn we naar Frankrijk geweest; in de Ardeche vonden we een schitterende chambre d’hôte van een Nederlands stel die het roer echt omgegooid hebben (zij hebben datgeen ik al jaren droom, echt bereikt, fantastisch om te zien). Heerlijk om te zien hoe de meisjes (en wij ook) genoten van het zwembad, de zon, de gezelligheid, het zwemmen in de Ardeche, buiten zijn, het relaxte gevoel van samen vakantie vieren. Het kasteeldorp waar we later in de Bourgogne waren, vierde feest en wij vierden mee. Heerlijk land, dat Frankrijk.
Daarna waren we met zijn 2en in Kroatië, een land waar we nog niet eerder geweest waren. Zonder drukte en hectiek vlogen we vanaf Rotterdam en een paar uur en een ferry later stonden we op het prachtige eiland Brac. Waar de natuur nog puur is, het water in de zee superhelder en de vis die in de ochtend gevangen wordt, bij het avondeten van de grill op je bord belandt. Kroatië, vriendelijke mensen, prachtige natuur, puur eten en een gemoedelijke, relaxte sfeer. Dat smaakt naar meer.
….als ex-partners met kinderen, oprecht denken en handelen vanuit het belang van de kinderen.
….als ex-partners met kinderen, hun eigen frustratie op een zijspoor kunnen zetten en samen met de andere ouder en eventuele nieuwe partners, met elkaar de verjaardagen van de kinderen vieren, in goed overleg de beste schoolkeuze maken, met elkaar afstemmen over zaken zoals telefoongebruik, samen de mijlpalen van de kinderen zoals afzwemmen, diploma-uitreikingen en de einde-basisschool-musicals beleven.
….als ex-partners met kinderen, zorgen dat de kinderen niet in loyaliteitsproblemen komen ten opzichte van de andere ouder.
Hoe mooi zou het zijn. Twee, drie of vier mensen die er voor 100% willen gaan om het leven van de kinderen zo fijn en veilig mogelijk te laten zijn. Volwassen mensen die het allemaal belangrijk vinden dat de kinderen zich op hun gemak voelen in elkaars bijzijn. Die elkaar respecteren. Die het belangrijk vinden dat de kinderen opgroeien als waardevolle mensen, kinderen die het vanzelfsprekend vinden dat je aardig bent tegen andere mensen. Vanuit respectvolle normen en waarden.
Hoe mooi zijn het zijn, als kinderen van gescheiden ouders, later kunnen terugblikken op hun jeugd en kunnen zeggen: “het was naar dat onze ouders uit elkaar gingen, maar ze hebben echt hun stinkende best gedaan om ons in alle comfort en veiligheid, op te voeden. Dat hebben ze goed gedaan, die ouwetjes”.
Ik ken een aantal ex-stellen die het fantastisch doen op het gebied van samen ouders blijven, ook al zijn ze geen stel meer. Hulde.
Helaas werkt het ook vaak niet zo. Met schrijnende verhalen. Waarom?? Ik begrijp het ècht niet.
En dan is er niemand meer die me verbindt met het verleden of met de toekomst. Geen vader, geen moeder, geen eigen kinderen, geen (praktiserende) broer, geen zus. Het voelt raar, het voelt soms zelfs een beetje alléén, hoe rijk ik ook ben met Peter, de meisjes en iedereen die me lief is.
Mijn tijd als dochter is voorbij. Ik ga vanuit deze nieuwe situatie door met leven en beleven. Maar wel met een groot gemis.
Het is nacht. Het gele licht van de lantaarnpalen schijnt zwak door de bruine gordijnen naar binnen. Ik zit naast je, ik voel je hand, je arm, je been, je voorhoofd. Niets anders is zó vertrouwd voor mij dan jouw gezicht.
Sinds een paar uur besef ik me dat we, hier in deze kamer, samen de laatste uren meemaken van jouw leven. Van ons leven, als moeder en dochter. Je ligt rustig, zonder pijn of angst op je gezicht. Ik hou van je mam, ga maar, ik ben heel erg trots op je.
